/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2023%2F05%2FrxAeYMv4YWjwXk1685519894.png "Maria")
Op zaterdag 6 augustus 1994 begint de zoektocht die uiteindelijk bijna drie decennia zou duren. De dan 22-jarige Maria verlaat haar ouderlijk huis en stapt op de fiets. Ze belooft rond etenstijd weer thuis te zijn, maar ze keert niet terug. Bijna dertig jaar lang niet.
Maria zou nu in de vijftig zijn geweest. Haar familie zal zich de afgelopen jaren ongetwijfeld hebben afgevraagd hoe haar leven eruit had gezien wanneer ze niet vermist was geraakt. Zou ze de liefde van haar leven hebben gevonden en gelukkig getrouwd zijn geweest? Wat voor baan zou ze hebben gehad? En zou ze kinderen op de wereld hebben gezet? Maar ongetwijfeld klonk er al die jaren ook een stemmetje in hun hoofd die tegen hen zei dat er nog altijd een kleine kans bestond dat Maria nog leefde. In ieder geval zolang haar lichaam niet gevonden was.
Gevonden is Maria nu wel. Of eigenlijk was ze dat eind augustus 1994 al, een paar weken nadat ze verdween. De Duitse politie vond destijds in het stuwmeer de Möhnesee het levenloze lichaam van een vrouw, en concludeerde dat ze waarschijnlijk door zelfdoding om het leven was gekomen. Het lukte niet om haar te identificeren. Al die jaren dat haar familie naar haar op zoek was, lag zij in Duitsland begraven in een naamloos graf. Dat door goed recherchewerk van de politie Maria nu eindelijk gevonden is, zorgt bij de nabestaanden ongetwijfeld voor een dubbel gevoel. Aan de ene kant is het fijn om na al die jaren te weten waar ze is, tegelijkertijd blijft het verdriet om haar overlijden natuurlijk groot.