Zanger Henk Dissel: ‘AFAS Live? Ik zei tegen mijn manager: spoor je niet ofzo?’

Het jubileumconcert staat voor de deur, is zo’n aanloopperiode nou leuk of vooral stressvol?
“Stressvol! Ik organiseer alles zelf met Volendam Music, dan heb je overal mee te maken. Van het geluid tot aan de lichten in het plafond, we besteden niks uit aan andere partijen. Buiten dat is een eigen concert iets heel anders dan een normaal optreden. Als ik dit weekend ziek ben, zijn er duizend artiesten die kunnen invallen. Op zo’n avond niet en dat maakt de weg er naartoe heel spannend. Van mijn vriendin hoor ik dat ik in die laatste dagen niet zo gezellig ben thuis, dat ik bijna niet praat. Komt puur door de zenuwen. Heb ik normaal nooit. Als je nu tegen me zegt: buiten staan 20.000 mensen, zing eens een liedje, dan boeit me dat niks. Maar voor een eigen concert ben ik altijd heel zenuwachtig.”

Je viert je vijftienjarig bestaan als artiest, maar bent pas 32. Je was er vroeg bij.
“Ja, ik was 17 toen mijn eerste single uitkwam. Ik deed mee aan Sterren.nl Academy, een talentenjacht van de TROS. Daar werd ik tweede en won een platencontract, maar ruim daarvoor zong ik al. Liep ik hier in Zeist de kroegen in en vroeg ik of ik een liedje mocht zingen. Ik was er dus altijd al mee bezig, maar het is nu vijftien jaar professioneel.”

Je liep zomaar de kroegen in?
“Ik wilde zo graag zingen, tegen mijn ouders vertelde ik dat ik daar en daar mocht optreden. Was helemaal niet zo, ik ging er op goed geluk heen en dan vroeg ik aan de deur of ik mocht zingen. Dat breidde zich steeds verder uit, op een gegeven moment vroegen ze wel of ik volgende week weer kon komen. Zo is het begonnen.”

Waar komt die drang naar dat zingen vandaan?
“Dat weet ik niet, niemand in mijn familie doet het. Maar ik heb het altijd al gehad, op foto’s sta ik op mijn 2de al met een cassetterecorder en microfoon in mijn hand. Ik zei het altijd: ik word zanger, maakt niet uit wat ervoor moet gebeuren. Op school zei ik het ook. Ben ik een paar keer vanaf gestuurd omdat ik niks deed. Ik zei gewoon: Ik hoef alleen maar Nederlands en Engels te leren, want dat heb ik nodig om zanger te worden. Ik deed vmbo-basis en moest een leerweg zoeken. Keek ik wat mijn vrienden kozen: Motorvoertuigen. Daar deed ik ook niks, ik had het schoonste pak van de klas. Toen kwamen de examens, moest ik remolie vervangen. Is blijkbaar heel makkelijk, maar ik had nooit opgelet. Draaide ik een oliebout los en liep alle olie zo de klas in. De school werd zo moe van mij, ze zeiden: Met of zonder diploma, maar jij gaat zo snel mogelijk van deze school af. Toen was er een leraar die zei: Kom in de vakantie naar school, dan zorg ik dat jij een diploma haalt. Hij heeft zijn vrije tijd opgeofferd om met mij aan auto’s te sleutelen en heeft me alles uitgelegd. Toen haalde ik uiteindelijk mijn diploma.”

‘Tegen mijn ouders vertelde ik dat ik daar en daar mocht optreden. Was helemaal niet zo, ik ging op goed geluk naar een kroeg en vroeg dan of ik daar mocht zingen’

Maar ik kan mijn kapotte auto nu niet naar jou brengen?
“Dat zou ik niet doen, dan kom je de hoek nog niet om.”

Je hebt gelijk gekregen, je bent inderdaad zanger geworden. Als zo’n droom uitkomt, kan de praktijk weleens tegenvallen. Hoe is dat voor jou?
“In het begin is alles leuk, zie je nergens gevaar in. Rond 2013 had ik twee hits achter elkaar: Lange Nacht en Een Bom. Toen ging ik in één keer naar 200 optredens per jaar en dat is nooit meer minder geworden. Na een paar jaar dacht ik: nu is het echt werk, mensen verwachten wat van je. Je moet constant presteren, ook als je moe bent. Ik deed op een gegeven moment vijf optredens per avond/nacht. Vertrok ik ’s middags om vier uur, was ik vijf uur ’s nachts weer een keer thuis. Maar je moet je steeds opladen, je geeft alles en dan zit je weer een uur in de auto en zak je weer in. Daar kreeg ik last van. Mensen denken er vaak makkelijk over, maar je moet er veel voor doen en laten.”

Je kreeg zelfs een burn-out.
“Ja, ik was altijd alleen maar aan het zingen, wilde steeds meer. Van die 200 optredens wilde ik 250 maken. Er kwam een moment dat ik het niet meer leuk vond, mijn stem werkte ook niet meer altijd mee. Het maakte niet uit of ik keelpijn had of verkouden was, ik ging altijd door, tot ik er helemaal klaar mee was. Ik wilde stoppen. Alles waar ik van droomde deed ik nu, maar ik wilde niet meer. Dan zie je hoe snel dat kan omslaan. Daar moet je wel weer zien uit te komen en dat is uiteindelijk ook gelukt.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.