Klassieke herinneringen aan de Klassieker

Edwin Struis

Doet de naam van John Guidetti bij jou nog een bel rinkelen? Ik moest onlangs nog aan ’m denken toen iemand me in aanloop naar de Klassieker van komende zondag vroeg wanneer ik voor het laatst Feyenoord live had zien winnen van Ajax, dus met eigen ogen in een van de twee stadions. Ik moest even stevig nadenken en kwam uit op een duel van elf jaar geleden, met excuus voor al de tussenliggende door Feyenoord gewonnen derby’s waarbij ik niet van de partij was. Veel kunnen het er nooit geweest zijn: glansrol Van Persie en lullige eigen goal Veltman, denk ik zomaar.

Waarbij we vanzelf uitkomen bij de dag dat een 19-jarige Zweedse huurling van Manchester City de show stal in De Kuip. Een aardig met zichzelf ingenomen mannetje was het, zo bleek al snel. Ik interviewde hem destijds een paar dagen nadat hij door Feyenoord was ingelijfd, maar hoewel zijn voorgeschiedenis bestond uit een paar Keniaanse (ja, echt waar) en wat Zweedse clubs, en wat gepruttel dus in de jeugdopleiding van Manchester City had hij totaal geen last van plankenkoorts. Toen ik hem probeerde uit te leggen wat het verschijnsel Kuipvrees precies inhield, wuifde hij het lachend weg. Sterker, hij keek uit naar een afgeladen, in z’n nek hijgend stadion en de uit Rotterdams perspectief weinig opbeurende Klassieker-statistieken zag hij meer als stimulans dan als bedreiging.

Wanneer is die wedstrijd eigenlijk, vroeg hij zich af. Samen gingen we op zoek naar een datum, om uit te komen op 29 januari 2012. “Na die wedstrijd spreken we elkaar weer,” klonk het zonder enige spoor van twijfel. “Ik heb er nu al zin in.”

Ik moest op die bewuste januaridag wel een paar keer aan ons onderhoud terugdenken. Want inderdaad, Guidetti bleek geen moment geïmponeerd door de omgeving of de tegenstander, destijds toch regerend (en toekomstig) landskampioen. Zijn hattrick bracht De Kuip in een orgastische extase, de 4-2-zege kon bijna volledig op zijn conto worden geschreven. “I told you so,” klonk het na het duel bijna op het arrogante af. Z’n kostje leek gekocht, deze jongen zou het gaan maken in een van de topcompetities en misschien wel bij het grote Manchester City.

Afijn, het verhaal is bekend, de grote bek werd elk seizoen een tikkie kleiner, tot hij vorige zomer gedesillusioneerd terugkeerde bij AIK in de Zweedse competitie. Maar die ene Feyenoord-Ajax uit 2012 pakken ze hem nooit meer af. Bewaar jij nog goede herinneringen aan de Klassieker, of is het enkel kommer en kwel?

Micha Jacobs

Mijn schoonvader werd tijdens de Klassieker bijna vermoord, en dat was nog zijn eigen schuld ook. Ik heb het verhaal wel vaker verteld, en het wordt zeker twee keer per seizoen weer opgerakeld, maar het kan geen kwaad om het nog een keer te doen.

Het gebeurde in oktober 2015, Feyenoord speelde al in de derde ronde van de KNVB-beker in een volle Kuip tegen Ajax en het leek mijn schoonvader, mijn zwager, een paar van zijn vrienden en mij – allemaal Feyenoorders - een goed idee om de wedstrijd in het café bij mij om de hoek te kijken. Klein detail: ik woon in Amsterdam.

In het café was het zeker honderd (Ajaxsupporters) tegen zeven (wij). Er was nog één andere Feyenoorder in het café, toevallig de barman die met zeer soepele pols de tap bediende en mede daardoor ervoor zorgde dat die draak van een wedstrijd nog enigszins te behappen was. Je had het over die lullige eigen goal van Veltman, dit was de wedstrijd van die eigen goal, in blessuretijd nog wel, waardoor Feyenoord met 1-0 won. Het moment dat die bal over de lijn rolde zal ik nooit meer vergeten. Al rekening houdend met een verlenging en al flink in de olie konden we onze vreugde niet bedwingen en schreeuwden we het uit, mijn schoonvader nog wel het hardst. En alsof dat al niet provocerend genoeg was in een vol café met Ajacieden trok hij ook nog eens zijn trui uit waar hij de hele wedstrijd zijn Feyenoord-shirt wijselijk onder had verstopt, rende hij naar het scherm en deed er een vreugdedansje terwijl hij het Feyenoord-logo kuste. Wie mijn schoonvader kent, weet dat hij een alleraardigste, zachtmoedige man is die zelden tot nooit doelbewust zal provoceren, maar dat zou je op dat moment niet zeggen. Meteen stonden er een paar schuimbekkende beren van Ajacieden op om verhaal te gaan halen bij ‘die idiote kakkerlak voor het scherm’ waarna mijn zwager, ik en de rest van de groep hem uit het tumult haalden en bij wijze van menselijk schild hem beschermde tegen alle bedreigingen. We rekenden snel af, pakten onze jassen en renden zo snel als we konden het café uit, terwijl we de meest grove verwensingen naar ons hoofd kregen. Terecht natuurlijk, maar eenmaal buiten konden we het niet laten om heel hard ‘Feyenoord!’ te roepen, als kleine kinderen die eerst heel stoer een middelvinger opstaken en vervolgens met de staart tussen de benen wegrenden.

Heel eerlijk: daar kan nog steeds geen hattrick van Guidetti tegenop. Maar misschien wel eentje van Gimenez aanstaande zondag.