‘Griep te slim voor de wetenschap’

Ben je inmiddels ook bezweken aan de verschrikkelijke mannengriep des doods en lig je nu vol zelfmedelijden weg te kwijnen onder dat klamme dekentje van je? Stel je niet zo aan, neem een hete douche, pers een paar sinaasappels en verman jezelf. Waarschijnlijk is het gewoon een verkoudheidje, want bij echte griep piep je wel anders.

In 1989, een tijd waarin corona alleen nog maar in flesjes zat, doken wij al in het medische moeras van virussen, epidemieën en gifgroene keelklodders om het griepvirus te ontleden. Omdat we ons toen al, en nog steeds, over iets vrij simpels verbaasden. Zoals we destijds al schreven: “Met de kennis die we in de afgelopen eeuwen hebben opgedaan, zijn we niet veel opgeschoten. Terwijl wij slechte harten, levers en longen door de nog goed bruikbare organen van plotsklaps overleden personen kunnen vervangen en ook andere ellendige virussen zoals de veroorzakers van pokken en mazelen met één enkele injectie een mensenleven lang uit kunnen bannen, blijkt het griepvirus nog steeds onuitroeibaar te zijn.” Daar hielp toen al niet altijd een griepprikje tegen: “Twintig tot dertig van de honderd geïnjecteerden lopen nog altijd de kans ijlend in bed te belanden.”

Voor de goede orde: niet-gevaccineerden die tegenwoordig alles aangrijpen om de werking van vaccins in twijfel te krijgen, halen we zo meteen wel op in de ballenbak. Eerst tijd voor dat onderzoek van eind jaren tachtig. Toen we dieper dat medische moeras indoken, troffen we daar viroloog, tevens professor dokter N. Masurel aan, hoogleraar aan de Erasmus-universiteit in Rotterdam en directeur van ons nationale influenzacentrum, een tak van wereldgezondheidsorganisatie WHO. Geen kleine jongen dus, dat bleek ook wel uit wat hij ons vertelde. Dat zo’n griepprik niet altijd aanslaat, omdat het griepvirus hyperintelligent is: “Het virus verandert telkens weer van uiterlijk. Meestal biedt een eenmaal doorgemaakte virusinfectie levenslange bescherming tegen diezelfde ziekte, maar door zijn vele vermommingen weet het griepvirus het afweersysteem binnen ons lichaam telkens weer te misleiden. Die veranderingen brengen natuurlijk ook consequenties mee voor het te maken vaccin.”

Klinkt inmiddels bekend met de wetenschap van nu, vindt u niet? Maar dokter Masurel ging nog even door: “Om de tien jaar zie je ineens een type verschijnen dat op een paar kleine eigenschappen na totaal anders is. Zo ontstaan om de 30, 40 jaar zelfs varianten die absoluut niets meer gemeen hebben met de voorafgaande virussen.” Geen idee of u 30 en 40 jaar bij 1989 kunt optellen, maar dat is precies nu. Corona, om maar iets te noemen, behoorde toen dus al tot de virussen waar we het bestaan nauwelijks van wisten, maar die dus wel de potentie hadden om tot pandemische proporties uit te groeien. Komen we nou mee ja, sorry. Maar zolang je dat nu niet hebt, of de griep, kun je best je nest uitkomen.