Sportcolumn: 'Waar bleef de losersvlucht na Liverpool-Ajax?'

Edwin Struis

Dat was natuurlijk wel leuk geweest. Dat ter ere van het binnenhalen van Maurits Hendriks als Chief Sports Officer (haha, die titel alleen al) de Ajax-selectie met de losersvlucht van easyJet terug uit Liverpool was komen vliegen in plaats van met de gebruikelijke charter. Stiekem hadden ze zich al rijk gerekend in Amsterdam. De eigen raspaardjes in vorm, die van Liverpool bepaald niet (stroeve start in de Premier League, 4-1 verloren van Napoli), dus was dit het moment om Anfield stil te krijgen.

De volgelingen van Jürgen Klopp lieten de tegenstander nog lang bungelen, maar de les in nederigheid kwam niettemin hard aan. Leuk hoor, winnen van Go Ahead, Emmen en Cambuur en hoe al die speeltuinelftallen in de kutmetperedivisie ook mogen heten, maar het blijft een wankele basis om Europees topvoetbal op te bedrijven. Als de handelingssnelheid opeens opgeschroefd moet worden, blijken veel Ajacieden niet thuis te geven.

Neem nou nieuweling Bassey. Imposante gestalte, prima geschikt om derdehands spitsen als Dost, Veerman en De Jong in toom te houden, maar krijgt hij te maken met handige, supersnelle aanvallers die meer kunnen dan enkel lang zijn, dan weet de man die we bij ons thuis om melige redenen Shirley noemen, het niet meer. En hij was de enige niet, zagen we in de tweede helft toen Ajax met een handbalverdediging de schade probeerde te beperken.

Ook buiten het veld was het niet de beste week voor Ajax. Dat Edwin van der Sar voor al die keren dat hij wegkeek bij affaires werd beloond met contractverlenging was al raar, de benoeming van Maurits Hendriks in de directie zette mijn wenkbrauwen helemaal in de fronsstand. Wat moet de uitvinder van de losersvlucht bij een voetbalclub? Hij werd gepresenteerd als Chief Sports Officer, de leegste taakomschrijving ooit.

Een hockeyhoofd in de voetballerij, waar hebben we dat eerder mis zien gaan? Gooiden ze bij Roelant Oltmans niet de ramen in toen hij zich bezig ging houden met NAC? Sowieso zie je het vaak misgaan in de synergie tussen voetbal en overige sporten. Was het niet teammanager Jan Siemerink die bij Ajax vergat om Haller in te schrijven voor de Champions League? En ik moest ook meteen terugdenken aan Frank Kales, de oud-basketballer, die ook maar geen greep kreeg op de club toen hij er werd aangesteld als algemeen directeur. En nu heeft De Graafschap een ex-tennisster aangesteld als teammanager met als voornaamste argument dat ze al een seizoenkaart had op de Vijverberg. Of ben ik nu een iets te conservatief mannetje dat niet openstaat voor verandering?

‘Vreemde eenden’ Maurits Hendriks (hockey), Toon Gerbrands (volleybal) en Robert Eenhoorn (honkbal).

‘Vreemde eenden’ Maurits Hendriks (hockey), Toon Gerbrands (volleybal) en Robert Eenhoorn (honkbal).

‘Vreemde eenden’ Maurits Hendriks (hockey), Toon Gerbrands (volleybal) en Robert Eenhoorn (honkbal).

Micha Jacobs

Als je minister van Justitie kunt worden zonder rechten te hebben gestudeerd (Dilan Yesilgöz), en minister van Defensie zonder ooit militair te zijn geweest (ik heb het even opgezocht: de laatste vijftien ministers van defensie hebben geen militair verleden, uiteraard Kajsa Ollongren ook niet), waarom kan een hockeylul dan geen voetballul worden? Alsof oud-volleyballer Toon Gerbrands er met de pet naar gooide bij AZ en PSV. Of oud-honkballer Robert Eenhoorn nu als algemeen directeur van AZ.

Voetbalclubs zijn gewoon ordinaire bedrijven, dus als die worden geleid door ordinaire managers, dan maar door ordinaire managers met een sportverleden, welke sport het ook is. Ik maak mij er eigenlijk niet zo druk om, jij? Puur op basis van zijn gebral en de contreien waarin hij zich begeeft, kraagje omhoog, stel ik mij zo voor dat Sywert van Lienden ook een hockeyverleden heeft: kan hij met zijn bestuurlijke kwaliteiten niet een betaaldvoetbalorganisatie leiden? Nou ja, ‘betaald’, misschien doet hij het wel ‘om niet’.

Maar goed, Maurits Hendriks, het zou me wat. Er gebeuren tegenwoordig wel gekkere dingen in het voetbal, bijvoorbeeld dat John de Mol zijn nichtje Noa, de dochter van Linda, als verslaggever naar Qatar stuurt in plaats van die andere Hendriks, Hélène. Ik dacht altijd dat het verslaan van een WK voetbal het summum was voor een voetbaljournalist, iets waarvoor je jarenlang, elk weekend, in weer en wind, met bevroren vingers en een doorweekt blocnoteje, langs de lijn hebt gestaan, langs alle lijnen in Nederland en ver daarbuiten. Jij weet er alles van. Maar blijkbaar is dat allemaal niet meer nodig als je in de juiste familie bent geboren. Wat dat betreft vertoont de familie De Mol opvallend veel gelijkenissen met onze koninklijke familie, al laat die verstek gaan in Qatar, omwille van diplomatie, boycot en misschien ook een klein beetje medemenselijkheid, iets wat er bij De Mol weleens bij inschiet. Dat kun je die arme Noa niet verwijten, en natuurlijk zegt ze ja tegen zo’n droomaanbod, maar ze gaat binnenkort óók de wedstrijden in de Nederlandse hockeycompetitie verslaan. Is dan uitgerekend zíj de aangewezen persoon om Louis van Gaal op z’n flikker te geven als hij te laat wisselt? Een hockeyverslaggeefster die het belangrijkste voetbaltoernooi verslaat, da’s nog erger dan een hockeylul bij een voetbalclub neerzetten. Of ben ik nou te conservatief?