Sportcolumn: 'Frenkie, ga alsjeblieft weg bij dat vreselijke Barça'

Micha Jacobs

Nooit gedacht dat ik medelijden zou kunnen hebben met een jongen van 25 met miljoenen op de bank, een riant optrekje in Barcelona en Arkel en nog zeker 19 miljoen euro aan achterstallig salaris in het vooruitzicht. Maar hoe vaker ik de naam Frenkie de Jong hoor, hoe vaker ik denk: ach, jongen toch. Je grote liefde wil van je af, ze is al aan het rommelen met anderen en ze zet je ook nog pontificaal aan de zijlijn zodat je goed kunt zien hóe ze dat doet. Alsof je vastgebonden bent op een stoel met een prop in je mond en met wasknijpers op je oogleden terwijl zij zich van alle kanten laat nemen.

Toch weet ik niet wat erger is: verstoten en bedrogen worden of de wetenschap dat de halve wereld medelijden met je heeft. Want zeg nou zelf, wie zit er nou op een steunbetuiging van een nikszeggende analist als Gary Neville, van vakbondsleider Evgeniy Levchenko of van mij te wachten? Iedereen roept om het hardst, tot de baas van de Spaanse competitie aan toe, dat Frenkie maar de juridische weg moet bewandelen als Barcelona erop blijft staan dat hij salaris inlevert, maar eigenlijk heb je dan al verloren. Gelijk hebben is namelijk iets anders dan gelijk krijgen, zeker in het voetbal.

Geen voetballer wil dik betaald worden om op de tribune plaats te nemen (behalve Winston Bogarde), dat weten voetbalclubs maar al te goed. Vroeg of laat trek je als voetballer toch aan het kortste eind en kies je niet alleen de weg van de minste weerstand, maar vooral de weg naar het veld. Dat veld ligt voor Frenkie in Manchester, wat behalve het weer geen straf is, lijkt mij. Wat ik hoop, en ergens ook denk, is dat die hele soap alleen maar uitdraait op een ordinaire geldkwestie waar Frenkie, terecht, zoveel mogelijk uit weet te halen. Mij bedriegen? Dan maar dokken.

Ooit, ver vóór Frenkie er tekende, was FC Barcelona een club waar iedereen voor wilde spelen en waar iedereen vol bewondering naar keek als toeschouwer. Dat stadion, dat shirt, dat Catalaanse verzet, die vuist tegen Madrid. Maar die sympathie is allang weg. Ik weet nog dat ik op mijn 12de voor het eerst Camp Nou binnenliep en omver geblazen werd door de omvang van zowel de tribunes als de historie. Nu rot de club van binnenuit weg, zoals Manchester United dat ook lange tijd deed, maar die nu een dokter heeft gevonden (Ten Hag) die de club weer beter gaat maken. Liever daar ballen dan bij een terminaal zieke liefde die je ook nog verstoot, of niet?

Edwin Struis

Weet je dat Frenkie de Jong al drie seizoenen in Manchester had kunnen spelen? In 2019 was zijn zaakwaarnemer al rond met City, maar de – toen nog – Ajacied en zijn vriendinnetje Mikky hadden helemaal geen zin om naar Noord-Engeland te verhuizen. Het verhaal gaat dat De Jong toen zelf contact heeft gezocht met Barcelona, die club kreeg deze virtuoze (toen zeker nog) middenvelder dus zomaar in de schoot geworpen. Dat maakt het verhaal alleen maar schrijnender.

De afkalvende sympathie voor Barcelona voel ik ook. Vroeger kwam ik er veel en graag. Gevoed door de meeslepende verhalen uit de jaren 70, toen de drie-eenheid Cruijff/Neeskens/Michels de club dermate revitaliseerde dat de gehate opponent uit Madrid (Franco-bolwerk Real) erbij verbleekte. De 0-5 in Bernabéu, Cruijff die zijn zoon doodleuk vernoemde naar beschermheilige Jordi in een tijd waarin dat voor Catalanen streng verboden was, het sprak allemaal tot de verbeelding.

Als journalist smulde ik van de capriolen van Louis van Gaal met in zijn kielzog een dozijn landgenoten en nog veel meer van Frank Rijkaard, met afstand de meest coole oefenmeester die Barcelona ooit heeft gehad. Tevens de man die Lionel Messi liet debuteren in het eerste elftal. In die tijd werd er nog gewoon naast Camp Nou getraind, waren de spelers nog aanraakbaar, en kon je jezelf zomaar terugvinden in de trainerskamer waar Rijkaard de boel al snel blauw kleurde met zijn onverzadigbare hang naar nicotine.

Wanneer het misging in de relatie Barça/Struis? Ik denk vanaf het moment dat Barcelona ook ging zwichten voor het grote geld. Toen het onbevlekte blau-grana-shirt bijvoorbeeld ook opeens bezoedeld werd met reclameteksten. Zelfs voor het heilige Camp Nou dienen we nu de naam van een muziekstreamingdienst te zetten, net als op het shirt. En voor 500 miljoen euro is 25 procent van de mediarechten voor de komende 25 jaar al verkocht. En dat terwijl de financiële huishouding nog steeds één grote chaos is met een totale schuld van 1 miljard. Enerzijds miljoenen uitgeven aan grote namen, anderzijds wordt spelers als De Jong verzocht voortaan genoegen te nemen met de helft van het salaris. Wie dit beleid noemt, kan zijn garderobe uitbreiden met een dwangbuis.

Barcelona is inderdaad meer dan een club, de kreet waar ze altijd mee koketteren. Barcelona is ook een ijskoude, onpersoonlijke en onbetrouwbare geldwolf.