Sportcolumn: 'Betaalt de FIFA je scheiding?'

Micha Jacobs

Ik weet niet of je nog elke ochtend dolgelukkig wakker wordt naast je vrouw, maar ik geef het nog hooguit vier jaar, dan weet je dat alvast. Dan gaat het WK voetbal in Amerika, Mexico en Canada van start, met maar liefst tachtig (!) wedstrijden in een maand. FIFA-baas Gianni Infantino presenteerde vorige week in New York zijn idiote plan met 48 deelnemende landen dat, zo zei hij triomfantelijk met zijn blinkende schedel, ‘een gamechanger’ zou zijn in, en nu komt er weer zo’n voetbalhatend managementgedrocht, ‘het streven van de FIFA om voetbal echt wereldwijd te maken’. Dank je de koekoek.

Zoveel WK-wedstrijden in Amerika en Mexico, dat is alsof je de WK’s van 1986 en 1994 samenvoegt en er zo snel doorheen jast dat geen omhaal, solo vanaf de middenlijn of hand van welke god dan ook beklijft. We hebben het tegenwoordig vaak over de mentale en fysieke belasting van voetballers, maar wordt er ook nog aan de mentale en fysieke belasting van de kijker gedacht? Alsof Djibouti-Oezbekistan in f*ckin’ Guadalajara al geen beproeving op zich is, laat staan dat je nog een stuk of vijftig speelschemavullers voor je kiezen krijgt. Ik weet dat de afstandsbediening ook een uitknop heeft (mijn tv zelf allang niet meer), maar het WK voetbal is als slechte porno: je kijkt toch wel. Net als naar Japan-Costa Rica in november in Qatar, maar dat kunnen we nog verantwoorden door te zeggen dat we weer in lockdown zijn met z’n allen en dat voetbal nog het enige verzetje is dat we hebben. Nul kans op een scheiding ook, want je mag de deur niet uit.

Ik ben hopeloos romantisch als het over voetbal gaat, maar ik ben natuurlijk niet achterlijk: zoals altijd in elke sport gaat het alleen maar om geld. Meer wedstrijden, meer kijkers, meer reclame-inkomsten, meer geld. Geld dat voornamelijk uit Azië komt waar de meeste mensen wonen, maar die zelf niet weten of er lucht of zand in een bal zit, laat staan dat ze zelf tegen een bal kunnen trappen. Die kun je dus nog wijsmaken dat dit heel normaal is, zo’n achterlijk WK.

In plaats van meer moet het allemaal minder, anders vrees ik dat klassieke voetballanden afhaken en het WK alleen nog in China en de Verenigde Arabische Emiraten plaatsvindt. En dan heeft je vrouw ook nog eens haar biezen gepakt, hoe erg is dat?

Edwin Struis

Om Geert Wilders maar even te parafraseren: willen we meer of minder WK-duels? Allemaal in koor: “Minder, minder.” Man, ik kan me de WK’s van 1974 en 1978 nog goed voor de geest halen. Zestien teams, heerlijk overzichtelijk. En ook toen zaten er al mindere broeders als Haïti (dat, o sensatie, nog wel met 1-0 voorkwam tegen Italië) en Iran tussen, maar het geheel was te behappen (want in totaal 38 wedstrijden) en nog superspannend ook.

Over vier jaar dus 48 landen, als ik het goed begrepen heb verdeeld over zestien groepen van drie. Waarbij de beste nummers drie uit vijftien poules ook nog een kans hebben om door te komen, toch? Hoelang gaat dat WK duren? Een half jaar? Eén voordeel hebben we wel: het tijdsverschil. Grote kans dat toppers als Swaziland-Patagonië bij ons midden in de nacht zullen plaatsvinden. Hoewel: ik herinner me opeens een Nederland-België uit 1994 in Orlando. Om de tv-kijkers alhier te plezieren begon die wedstrijd om 12.30 uur, terwijl het kwik in Florida de veertig graden aantikte. Met een halve zonnesteek en een hele kater (want 1-0 voor België) zocht ik toen vliegensvlug de airco van mijn hotel weer op.

Weet je trouwens aan wie we die overdaad aan nietszeggend voetbal mede te danken hebben? In zijn functie van hoofd technische ontwikkeling bij de FIFA vond de ooit zo kritische Marco van Basten een overbevolkt WK opeens een ‘prima keuze’ met als doorslaggevende argument dat een WK ‘een toernooi van de wereld’ moest zijn. Wat hem betrof konden er niet genoeg landen aan meedoen. Er komt natuurlijk ooit een WK waaraan alle bij de FIFA aangesloten landen (211) meedoen, met – vooruit – misschien een enkele play-off tussen de Britse en de Amerikaanse Maagdeneilanden om met een even aantal te kunnen beginnen.

Mijn huwelijk zal overigens niet te lijden hebben onder een overdosis voetbal, maak je daar geen zorgen over. Mijn vrouw geeft helemaal niks om voetbal, ze kent hooguit Ruud Gullit en Johan Cruijff van naam. Youri Mulder omdat we die laatst tegenkwamen op het vliegveld van Oslo en met Pierre van Hooijdonk heeft ze vrolijk gekeuveld na een aflevering van onze Grote Hi-Ha-Hondelul Voetbal Show. Ze vindt voetbal een hysterisch en overschat gebeuren, waar veel te veel geld in omgaat. Maar ze belet me niet om te kijken. Toch kan ik haar geruststellen. Met zo’n groot en niveauloos deelnemersveld schakel ik pas rond de kwartfinale in.