Misdaadcolumn: 'Cassandra was 17 en ging een avondje uit'

Hoe is het om met een gruwelijk geheim door het leven te gaan?

Hoe voelt het om je kinderen naar school te brengen, feestjes bij te wonen, naar je werk te gaan, kortom, de schone schijn op te houden terwijl je een moord op je geweten hebt? Ga je geloven in je eigen waarheid? Of parkeer je het geheim ergens in de rommelkamer van je brein?

Het zijn van die vragen die mij na ruim dertig jaar misdaadjournalistiek nog altijd bezighouden. Soms zomaar, soms naar aanleiding van iets. Zoals de raadselachtige dood van de 17-jarige Cassandra van Schaijk uit Almere. Het is deze maand vijftien jaar geleden dat haar stoffelijk overschot werd gevonden in het water van de Noorderplassen in haar woonplaats. Ze was toen precies drie weken vermist geweest.

Het was door de bevlogen recherchechef Folkert van Dekken uit Almere dat mijn geheugen werd opgefrist. Van Dekken is vanaf het begin bij de zaak betrokken en rust niet voordat hij weet wie er verantwoordelijk is voor de dood van Cassandra. Door de jaren heen is hij, om met Peter R. de Vries te spreken, ‘aan de boom blijven schudden’. Van een vastgelopen onderzoek wil hij niet weten. Van Dekken grijpt elke strohalm aan om de zaak onder de aandacht te brengen. Onlangs stuurde de nuchtere Fries me een appje. “Ik zou graag aandacht zien voor de dood van Cassandra, op 14 april is het namelijk vijftien jaar geleden dat ze werd gevonden. Lukt dat?”

Je hoeft maar naar de foto van de scholiere te kijken om te snappen waarom deze zaak niemand onberoerd laat. Twee heldere blauwe ogen kijken met pretlichtjes in de lens.

Een glimlach van oor tot oor. Cassandra is een meisje zoals veel van haar leeftijdgenoten. Overdag naar school, een bijbaantje bij een plaatselijke supermarkt, in het weekend op stap. Ze is van de hardcorefeesten en daarbij horen alcohol en drugs. Op vrijdag 23 maart 2007 gaat ze met vrienden naar discotheek Eindelijk in Almere, waar ze zich tot in de kleine uurtjes laat meeslepen door snoeiharde hardcore-klanken. Het is de ochtend van zaterdag 24 maart als Cassandra voor het laatst wordt gezien in het centrum van Almere. Ze is duidelijk onder invloed en wil de bus pakken naar de Bouwmeesterbuurt, maar mist die net. Camera’s registreren hoe ze vervolgens een beetje ronddwaalt en wordt aangesproken door twee mannen. Dan verdwijnt ze uit beeld.

Iemand moet weten wat er met het meisje is gebeurd. Iemand heeft ervoor gekozen om zijn geheim in de rommelkamer van zijn brein te parkeren

Die twee mannen, daar draait het voor Van Dekken om. Het kunnen snorders zijn geweest, ofwel illegale taxichauffeurs. Misschien is Cassandra bij één van die mannen ingestapt, of bij allebei. Misschien zijn deze mannen verantwoordelijk voor haar dood of kunnen ze op z’n minst vertellen waar ze haar hebben afgezet. Verder dan dit ‘misschien’ kan Van Dekken niet gaan. Want de mannen werden ondanks talloze oproepen nooit gevonden. En dat terwijl ze zich móeten hebben herkend in de oproep en videobeelden, zo is Van Dekkens overtuiging. En je dan tóch niet melden, ook niet als getuige. Dat mag je verdacht noemen. Maar er zijn meer vragen. Waar zijn sommige van Cassandra’s spullen - zoals haar telefoon, twee paspoorten (één was van een vriendin) en Rabo-pas - gebleven? En waarom werd haar make-up-tasje op een heel andere locatie teruggevonden?

Omdat de doodsoorzaak formeel nooit met zekerheid is vastgesteld, kan Cassandra in theorie ook door een ongeluk om het leven zijn gekomen. Maar de omstandigheden waaronder ze verdween en werd teruggevonden doen iets anders vermoeden. Iemand moet weten wat er met het meisje is gebeurd. Iemand heeft ervoor gekozen om zijn geheim in de rommelkamer van zijn brein te parkeren. Dat is misdadig en laf.

HEBT U EEN TIP? MAIL NAAR: TGO21@FLEVOLAND.POLITIE.NL