Ruzie met Ruud Gullit

1 aprilgrappen, kunnen ze nog of zijn onze zieltjes te teer geworden? Aanstaande vrijdag is het weer zover, dus u bent bij dezen gewaarschuwd als u leest dat er in Tytsjerksteradiel een schaard is geboren, een kruising tussen een schaap en een paard. Of dat je bij een tankstation in Culemborg de hele dag gratis kunt tanken als je kenteken begint met de h van hahaha. Natuurlijk deden wij ooit ook mee met die ongein. Nog niet zo lang geleden maakten we een voucher die recht zou geven op een gratis frietje als je ons blad kocht, met op de achterkant in kleine letters: alleen geldig op 1 april en bij deelnemende frituurspecialisten. Dat was dus niemand, maar zeker twee mensen stonken erin en deden ook nog de moeite om ons te melden dat ze aardig voor lul stonden bij de frietboer.

Maar in de jaren tachtig dreven we het pas echt op de spits. Destijds maakten wij schaamteloos gebruik van het feit dat veel Nederlandse voetbalsupporters nog in zak en as zaten door het mislopen van het WK van 1986 in Mexico (door dat cruciale uitdoelpunt van de Belg Georges Grün, vijf minuten voor tijd in De Kuip, weet u nog?). Want we gingen tóch naar dat WK, schreven we op basis van ‘Duitse en Italiaanse voetbalbladen’ die de hand wisten te leggen op geheime FIFA-documenten waaruit zou blijken dat het gekwalificeerde Iran zich door de onrust in het Midden- Oosten terugtrok en Nederland die plek mocht innemen. Een lulverhaal van het onzuiverste soort dat wij kracht bijzetten met verzonnen quotes van de toenmalige bondscoach Leo Beenhakker (“Ik ben niet verrast, ik wist het al een tijdje” ), van Johan Cruijff (“Met dit WK krijgt het Nederlandse voetbal een touwladder toegeworpen” ) en van Rinus Michels die aanwezig zou zijn bij de persconferentie op, jawel, 1 april: “Houdt u ’t er maar op dat de oude generaal de kruitdamp alweer ruikt en dat die geur hem prikkelt!” Reuring alom bij onze lezers, want zou het?

Nee dus.

Twee jaar later kregen we het aan de stok met niemand minder dan Ruud Gullit die niet echt blij was met onze grap dat hij na een halfjaartje al wilde terugkeren uit Italië waar hij, zo verzonnen wij, maar niet kon aarden door alle corruptie en ‘verschrikkelijke armoede in het zuiden’.

Gullit, uit onze mond: “Hongerende baby’s, bejaarden die bedelend hun kostje bij elkaar moeten scharrelen, daar kan ik gewoon niet tegen.” Bij zijn oude club PSV hing de vlag al uit, schreven we. Toenmalig PSV-manager Kees Ploegsma zou gezegd hebben dat ‘er wel te praten viel’ over een terugkeer, terwijl bij Gullits manager destijds, Apollonius Konijnenburg, het schuim op de bek zou hebben gestaan:

“Dit hoort niemand te weten!”

Dat wist ook niemand, want het was ook niet zo. Vond Ruud niet grappig, wij wel.