Sportcolumn: 'Zet Dickie tegenover Poetin (Dan piept ie wel anders)'

Micha Jacobs

Mijn Russische voornaam heb ik te danken aan mijn Russische oma en aan de mascotte van de Olympische Spelen van 1980 die een maand na mijn geboorte in Moskou van start gingen. Die mascotte, een berenjong, heette Misha: net als Micha een verkleinwoord van Michael. In Panama, om maar een zijstraatje in te slaan, is micha ook een verkleinwoord, maar dan van een andere orde: daar is micha straattaal voor kutje, wat voor de nodige hilariteit bij het douanepersoneel zorgde toen ik daar ooit landde en mijn paspoort van hand tot hand ging. De fotografe die destijds met mij meereisde noemt mij nog steeds Kutje Jacobs, en alleen zij mag dat, dus haal vooral niks in je hoofd.

Ik weet niet of jij wel die Spelen van 1980 kunt herinneren, maar het gesternte waaronder die destijds plaatsvonden heeft opvallend veel gelijkenissen met dat van nu. Vlak voor die Spelen was de toenmalige Sovjet- Unie Afghanistan binnengevallen, tot woede van de westerse wereld met, uiteraard, Amerika voorop. Die boycotte de Spelen dan ook, net als bijvoorbeeld het toenmalige West-Duitsland, China en Japan, met dat verschil dat atleten uit die landen nog een vrije keuze hadden om toch te gaan; Amerikanen hadden die keuze niet. Jimmy Carter, de president van toen, dreigde namelijk om je paspoort af te pakken als je toch richting Sovjet-Unie zou gaan, een dreigement dat blijkbaar indruk maakte. Zelfs met een kwart Russisch bloed in mijn lijf weet ik niet beter dan dat Russen over het algemeen de bad guys zijn en alle anderen, inclusief wij, the good guys: alle omkoopschandalen en onthullingen over staatsdopingprogramma’s, maar ook de oligarchen die met hun miljarden voetbalclubs kochten alsof het tweedehands fietsen waren (hoi Vitesse!) zag ik alleen maar als bevestiging. Zul je net zien: net als alles lekker overzichtelijk is – je haat de Rus en de sjeik, en je juicht voor de club die alles op eigen kracht doet –laat Roman Abramovich zich van zijn ‘goede’ kant zien door ‘zijn’ Chelsea te verkopen en over te dragen aan een op te richten liefdadigheidsfonds dat geld inzamelt voor getroffen Oekraïners. Allemaal voor de bühne natuurlijk, want hij kon niet anders door de internationale druk die er op Russische miljardairs, de motor achter Poetins bloeddorst, wordt gelegd. Zeg het maar: vertel jij ’m effe dat hij beter dat krankzinnige vriendje van ’m de rug kan toekeren in plaats van het voetbal?

Mario Wisse

Goeie. Eens even kijken wie ik als eerste de waarheid ga vertellen, Abramovich of Poetin. En doe ik het via WhatsApp of bel ik ze op? Wie denk je eigenlijk wel niet dat ik ben, Jacobs? Clarence Seedorf? Want die heeft de nummers van alle wereldleiders en andere mensen die ertoe doen in zijn mobiel staan, dus ik ga er een beetje van uit dat ook Poetin en Abramovich zijn telefoonboek ontsieren. En anders kan Guus Hiddink me wel aan contactgegevens van het Russische duo helpen. Die wordt volgens mij net als Piet de Visser voor beider verjaardagsfeestjes uitgenodigd. Vergeet je zwemspullen niet, staat er dan onderaan zo’n uitnodiging, want op zo’n feestje wordt vrolijk in de miljarden gedoken.

Dick Advocaat had ook altijd goede verhalen over Poetin, die Haagse Dickie ooit op zijn kantoor uitnodigde in een poging hem voor zijn favoriete club Zenit Sint-Petersburg te behouden. Het zat zo: Dickie, destijds coach van Zenit dus, wilde bondscoach van Australië worden en had de Australiërs al beloofd te zullen komen. Over zijn gesprek met Poetin zei Dickie naderhand dat dat volgens Poetin niet zou gaan gebeuren. Waarop Dickie geantwoord zou hebben: “Echt wel!” Hij gooide dus nogal wat Haagse bluf in de strijd en Poetin zat met een mond vol tanden. “Het was een leuk gesprek,” zei de Kleine Generaal ook nog over zijn babbel met de Grote Tsaar. “Hij was heel vriendelijk en kende alles. Hij zei dat ik niet weg kon bij Zenit.” Eind van het liedje was trouwens dat Poetin zijn zin kreeg: Advocaat bleef bij Zenit en de Russische bond maakte bij wijze van schadevergoeding anderhalf miljoen euro over aan de Australische collega’s. Nog altijd jammer dat er geen Dickpics zijn van het gezellige samenzijn, maar dat terzijde. De anekdote over Advocaat brengt me wel op de gedachte dat het misschien handig is om Dick zo snel mogelijk tegenover Poetin aan die kilometerslange tafel in het Kremlin te krijgen. Zeker weten dat hij van een nieuwe confrontatie met Advocaat meer onder de indruk is dan van een rendez-vous met Biden of Macron. “Je trekt die troepen van je terug, Vladimir!” zegt Dickie dan. “Niet, zeg je? Echt wel!”

Baat het niet, dan schaadt het niet zou ik zeggen. Als het maar snel klaar is met die verschrikkelijke klote-oorlog.