Bij de politierechter: 'De man met de Elsa-jurken'

Op de gang van de rechtbank, voor de zware, houten deur waarachter straks zijn zaak zal dienen, zit een goedverzorgde, geblokte man met twee ijsblauwe glitterjurken op schoot. Elsa-jurken, bekend van de Disneyfilm Frozen. Dat valt op. Wachtende mensen op de gang van de rechtbank hebben aktetassen op schoot, een toga, een laptop of een uitpuilende map vol documenten en andere paperassen, maar geen verkleedjurken. Terwijl zijn advocaat op hem inpraat, laat de man zijn hand langzaam over de glanzende stof gaan.

“Ik raad het je af,” zegt zijn raadsman. “Laat die jurken gewoon hier. Het maakt de zaak alleen maar ingewikkelder.” Met zichtbare tegenzin drapeert de man de jurken over de stoel naast zich. Om ze daarna toch weer op schoot te nemen. Duidelijk niet overtuigd van het advies van zijn advocaat.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

“Het heeft geen zin,” dringt die laatste aan. “Neem ze niet mee naar binnen. Ze is er niet. Niemand is er.”

Dan hoort de man zijn naam roepen, ten teken dat zijn zaak begint. Uitnodigend houdt de bode de deur voor hem open. Met de jurken over zijn arm en zijn advocaat in zijn kielzog loopt de man richting het gat van de deur. Vlak voordat hij de zaal binnenstapt hakt hij de knoop door. De twee Elsajurken laat hij achter op het tafeltje naast de deur.

Kerem* (30) wordt vernieling ten laste gelegd: “Een videodeurbel, meerdere ruiten van een woning, de luxaflex, een vloerkleed, een televisie, een televisiemeubel, het raam van een auto, het raam van nog een auto...”

“Ik was boos,” verklaart Kerem de aangerichte schade met slechts drie woorden. “Dat raam van die andere auto was trouwens niet de bedoeling. Dat ging per ongeluk. Sorry daarvoor.”

Dezelfde handen die zojuist nog liefdevol de verkleedjurken streelden, sloegen drie maanden geleden de auto, het huis en de inboedel van Kerems ex kort en klein, na een nogal verhit telefoongesprek. Kerem wilde zijn dochters zien. Of beter: hij eiste het. De tijd dat hij het vriendelijk aan zijn ex vroeg, lag inmiddels achter hem. Eindeloos had hij haar gesmeekt om ze te mogen zien, al was het maar heel even, onder begeleiding desnoods, maar telkens was het nee. Nu was de maat vol. Zwaar geëmotioneerd stapte hij in zijn auto en stond hij even later voor de deur van zijn ex. Die hem natuurlijk niet vrijwillig binnenliet. Er waren meerdere buurtbewoners voor nodig om de wervelwind te bedaren.

“Ik weet heel goed dat ik dat niet had moeten doen,” zegt Kerem rustig. “Natuurlijk weet ik dat, maar ik heb mijn kinderen inmiddels acht maanden niet gezien. Acht maanden.

‘Ik heb mijn kinderen acht maanden niet gezien. Acht maanden. Dat is niet eerlijk. Ik ben hun vader. Heb ik als vader soms minder rechten dan hun moeder?’

Dat is niet eerlijk. Ik ben hun vader. Heb ik als vader soms minder rechten dan hun moeder?”

Na zijn aanhouding diezelfde avond zat hij veertig dagen vast. Dat is lang voor een vernieling, vindt zijn advocaat. Onacceptabel lang zelfs. De raadkamer van de rechtbank, die over het verlengen van de voorlopige hechtenis gaat, had volgens hem geen enkele reden om Kerem zo lang vast te houden. Pas toen een familielid van hem in Turkije ging trouwen, werd hij onder strikte voorwaarden op vrije voeten gesteld om de bruiloft te kunnen bijwonen. In de tijd die hij vastzat liep Kerem, die de kost verdient als zelfstandig stratenmaker en in de weekenden bijklust als kok, ruim 11.000 euro aan inkomsten mis.

“Wie gaat dat compenseren?” vraagt zijn advocaat zich hardop af. “Dat mijn cliënt een straf verdient, dat is duidelijk,” betoogt hij vurig, “maar misschien moet de rechtbank hier wel zwaarder worden bestraft dan hij.”

Naar aanleiding van zijn woedeuitbarsting kreeg Kerem een contact- en locatieverbod opgelegd, waar hij zich tot nu toe ook aan houdt. Zo sterk als het verlangen is om zijn dochters te zien, zo sterk is ook de wens om nooit meer iets met hun moeder te maken te hebben, zegt hij. Al had hij er stilletjes op gehoopt dat ze vandaag bij de zaak aanwezig was geweest, zodat hij via haar eindelijk de twee jurken die hij in Turkije kocht aan zijn dochters had kunnen geven.

Over de lengte van het voorarrest is de rechter helder: die was niet onrechtmatig. Bovenop de vernieling was er sprake van huiselijk geweld en van een voor zijn ex zeer dreigende situatie. Al met al goed voor een celstraf van 54 dagen waarvan veertien voorwaardelijk. Het contact- en locatieverbod blijft voorlopig van kracht. Net als het reclasseringstoezicht.

De twee Elsa-jurken neemt Kerem weer mee naar huis.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.