Thijs H. - gewetenloze killer of geestesziek?

Afzonderlijk van elkaar drentelt het tweetal de ‘poort’ van het Heerlense wandelgebied binnen. Wat ze dan nog niet weten is dat de dood op de loer ligt. Frans en Diny zijn bezig met de laatste voetstappen in hun leven. Eigenlijk hebben ze geen schijn van kans als uit het niets Thijs H. ten tonele verschijnt. Op enkele tientallen meters van elkaar vallen Frans en Diny bloedend neer als H. hen kort na elkaar neersteekt. Zonder woorden daarbij te gebruiken. Als een beest dat tekeergaat in een horrorfilm. Het zijn fatale steken, want Diny en Frans – die zich tevergeefs nog heeft verweerd met een hondenriem – blazen in het woelige heidezand allebei hun laatste adem uit. Het geliefde wandeltochtje is hen fataal geworden.

Afschuwelijk schouwspel

Terwijl Thijs H. na deze gruweldaden op de vlucht slaat, maakt buurtbewoner Rob Verwasch (59) samen met zijn hond toevallig een ommetje in de buurt van de plaats delict. Hij schrikt zich wezenloos als hij plots stuit op een onheilspellend tafereel, met verdwaasd ronddolende honden. Zijn hart stokt in zijn keel, zijn brein draait op volle toeren. Wat is hier in godsnaam aan de hand, vraagt hij zich hevig geschrokken af als hij net enkele tientallen meters de heide op is gelopen.

Verwasch is ooggetuige van een afschuwelijk schouwspel dat nooit meer van zijn netvlies zal verdwijnen. Hij ziet een stoffelijk overschot liggen. “Voor die neergestoken vrouw was de politie al gebeld. Om haar lichaam verder te vermijden ben ik een stukje omgelopen en toen vond ik een man die ook was neergestoken.”

De verbijsterde Heerlenaar aarzelt daarom geen moment en besluit in actie te komen. “Omdat de politie inmiddels gearriveerd was bij het eerste slachtoffer, ben ik teruggerend naar die agenten om hen te informeren dat er nog een tweede persoon verderop lag. Ik voelde me raar, vreemd ook. Ook omdat je dit natuurlijk nog nooit eerder hebt meegemaakt,” zo blikt hij na de steekpartijen terug.

Voor Frans en Diny kunnen de hulpverleners op die dag in mei niks meer doen, ze zijn overleden. Een heel leger aan speurders kamt in de uren na de ontdekking van de stoffelijke overschotten het Heerlense deel van de Brunssummerheide uit. Sporen worden veiliggesteld achter meterslang rood-wit politielint, terwijl de Koninklijke Marechaussee meehelpt om de moordplaatsen hermetisch afgesloten te houden voor pottenkijkers.

JUSTITIE SUGGEREERT DAT H. EEN PSYCHOSE GEVEINSD ZOU HEBBEN TEN TIJDE VAN DE MOORDEN

Rond kwart over vijf diezelfde dag meldt de inmiddels al uren gevluchte Thijs H. zich vrijwillig bij het Maastrichtse Mondriaan, een zorginstelling die in de volksmond ook wel Vijverdal wordt genoemd. Hij heeft bloed op zijn kleding en handen en zegt dat hij in de uren daarvoor een tijdje over de Brunssummerheide heeft gezworven. Over het doden van mensen spreekt hij met geen woord.

Van het leggen van een link tussen de drievoudige moord en Thijs is dan ook nog geen sprake. Maar omdat de binnenkomst en bijbehorende ‘bloedboodschap’ van H. de dienstdoende psychiater in de Maastrichtse kliniek geen goed gevoel geeft, besluit men de Limburger aan het begin van de avond wél op een gesloten afdeling te plaatsen.

Schone kleren

De politie inschakelen doet Mon-driaan dan niet in verband met het medisch beroepsgeheim. Van een echte gesloten afdeling blijkt echter bij lange na geen sprake. Want even na negenen diezelfde avond is de vogel plotseling gevlogen. Echt veel moeite heeft de Limburger niet hoeven doen om buiten te komen. Middels een stapel stoelen in de binnentuin van de instelling weet hij over de buitenmuur te klimmen. Thijs H. gaat hierna, in zijn nog altijd met bloed besmeurde kleren, weer terug naar het ouderlijk huis in Brunssum. Hij is kennelijk verward, want even voor middernacht brengen zijn ouders hem weer terug naar Maastricht, wederom naar de desbetreffende ggz-instelling van Mondriaan om precies te zijn. Eén verschil is er dan duidelijk zichtbaar: Thijs H. heeft geen bebloede, maar schone kleren aan. Op de burelen van politie en justitie is men op dat moment volop bezig om de puzzelstukjes in het moordonderzoek snel op de goede plaats te krijgen. Dat lukt, want de speurders weten in beeld te brengen wie ze als de wiedeweerga moeten oppakken: Thijs H. Dit – “We zijn een team, we moeten de nadat Mondriaan nu namelijk wel melding heeft gemaakt van mogelijke betrokkenheid van de Brunssumer bij de dodelijke steekpartijen. “Om te voorkomen dat er nog meer slachtoffers zouden vallen,” zo laat de kliniek later weten. Thijs blijkt namelijk op woensdagochtend 8 mei gebruik te hebben gemaakt van de ontstane chaos na een steekpartij – waarbij H. overigens zelf niet betrokken was in de Maastrichtse zorginstelling. De gezochte moordverdachte kan hierdoor gewoon via de voordeur naar buiten lopen. Dat is op bewakingsbeelden duidelijk te zien. Thijs is daarna spoorloos, want naar huis in Brunssum gaat hij dan niet. Bij politie en justitie zijn dan inmiddels alle alarmbellen gaan rinkelen. Nog diezelfde avond verspreiden de opsporingsdiensten foto’s van hem. Mensen krijgen als waarschuwing dat ze H. niet zelf moeten benaderen in verband met zijn ‘mogelijk labiele geestelijke gesteldheid’.

In de boeien

De klopjacht op de gevluchte moordverdachte duurt echter niet lang. Binnen een uur na openbaarmaking van zijn beeltenis slaat men Thijs H. in de boeien doordat een tipgever hem vlak daarvoor heeft herkend op de Bemelerberg. Op het politiebureau van Maastricht zetten de speurders de gepakte Brunssumer achter slot en grendel.

Omdat H. verward is, start de recherche niet meteen met de verhoren. Wanneer dit wel mogelijk is, ontkent Thijs H. in alle toonaarden de drie moorden in Den Haag en Heerlen te hebben gepleegd. Daar heeft hij niks mee te maken, zo houdt hij wekenlang vol. Volgens de officier van justitie zou H. een keer gezegd hebben:

– “We zijn een team, we moeten de dader vinden.”

Wanneer rechercheurs hem echter op 2 augustus confronteren met nieuwe bewijsstukken, breekt hij toch. Zo is er bijvoorbeeld dna van de doodgestoken Etsuko op een mes in H.’s Haagse woning aangetroffen. Ook blijken diverse getuigen hem rond de tijdstippen van de moorden op de plaatsen delict te hebben gezien.

Thijs H. bekent weken na zijn arrestatie dus alsnog Etsuko, Diny en Frans om het leven te hebben gebracht. In datzelfde verhoor vertelt hij dat hij opdrachten kreeg via nieuwsberichten en kentekens. Via een tv-programma kwam de opdracht om twee mensen te vermoorden. H. zou stemmen in zijn hoofd hebben gehad en daarom zijn gaan moorden.

Die bekentenis herhaalt Thijs H. nog eens in de Maastrichtse rechtbank tijdens een tussentijdse zitting op 16 augustus. De rechter vraagt hem dan recht op de man af: “Dacht u nooit, dit zit alleen maar in mijn hoofd?”

De verdachte Brunssumer zit ietwat voorovergebogen en kijkt mistroostig uit zijn ogen. Dan fluistert hij zacht: “Nee.”

Drie moorden gepleegd vanwege psychische problemen dus. Door een psychose om precies te zijn. Althans: dat stelt Thijs H. zelf. Justitie in Limburg ziet dit echter anders en is hier nogal sceptisch over. Suggereert dat H. de psychose geveinsd zou hebben ten tijde van de moorden. Justitie denkt dat omdat in H.’s computer namelijk zoekopdrachten zijn gevonden als: ‘hoe moet je je gedragen als psychopaat’, ‘hoe kun je professionals als rechters en politie voor de gek houden’ en ‘why do some good people become evil’. Na een tussentijdse zitting begint op 22 juni het meerdaagse inhoudelijke proces. Ooggetuige Rob Verwasch wil daar graag bij zijn, zo vertelt hij, maar door de coronacrisis is publiek niet welkom. “Ik wilde hem zíen, als je begrijpt wat ik bedoel. Op 7 mei, precies één jaar na de moorden op de Brunssummerheide, ben ik met de zus van de vermoorde Diny terug geweest op de moordplekken. We hebben goede en zeker ook emotionele gesprekken gevoerd. Dat hoort allemaal ook bij de verwerking. Ik heb haar verdriet gezien. Zoiets kan ik moeilijk vergeten.”

‘HOE HEEFT DIT KÚNNEN GEBEUREN?’

De nabestaanden van de bruut vermoorde Frans en Diny hebben Phil Boonen uit Sittard in de arm genomen als hun advocaat. Op zijn kantoor vertelt hij openhartig wat zijn cliënten, de partners en kinderen van de Heerlense slachtoffers, op emotioneel gebied doormaken. “Gezinsleden hebben de slachtoffers van het ene op het andere moment niet meer gezien. Dat laat sporen na,” legt Boonen uit. “De nabestaanden willen vooral weten hoe dit heeft kúnnen gebeuren. Waarom zat Thijs H. in verband met zijn psychische problemen niet in een zorginstelling, maar liep hij vrij rond? Ook zal ik namens mijn cliënten vele tienduizenden euro’s aan schadevergoeding eisen.”

TBS OF TOCH GEVANGENISSTRAF?

Thijs H. heeft een geestelijke stoornis en daarmee moet in zijn strafzaak rekening worden gehouden. Dat concludeert het Pieter Baan Centrum (PBC) uiteindelijk na onderzoek van de psyche van de Limburgse moordverdachte. De PBC-onderzoekers vinden daarnaast dat H. volledig ontoerekeningsvatbaar is voor zijn daden vanwege zijn psychiatrische klachten. Hun advies is daarom tbs met dwangverpleging, dus geen celstraf voor de drie moorden. Het Openbaar Ministerie is het hier niet mee eens. De aanklagers denken door de zoekopdrachten op Thijs’ computer dat hij simuleert of liegt.