Bij de politierechter: 'Het stelt eigenlijk geen ene fuck voor, zo'n pistooltje'

Bij de politierechter komen elke dag zaken langs die niet wereldschokkend zijn, maar vaak wel herkenbaar. Zoals deze zaak.

“Ik ben een echte wapenfanaat, mevrouw. Of tenminste…” De verdachte begrijpt onmiddellijk dat zijn openingszin niet erg handig is. Breivik, Tristan… een associatie is snel gemaakt. “Liefhebber! Een wapenliefhebber. Ik heb 25 jaar een wapenvergunning gehad, ik heb een goede naam binnen de schietsport, ik heb verstand van zaken, ik houd mij altijd en overal aan de veiligheidsvoorschriften, ik eh… ik eh… ik schaam mij eigenlijk kapot.”

Koninklijke Luchtmacht

Hij heeft het zweet op zijn glanzend kale schedel staan, de 48-jarige munitietechnicus van de Koninklijke Luchtmacht. Net als zijn meerderen die achter hem in de zaal zitten, is hij compleet in uniform. De schoenen onberispelijk ingevet, zijn blauwe pet voor hem op tafel. Hij is er niet gerust op. Bij toeval is bij hem thuis in het Limburgse Vlodrop een Schmeisser aangetroffen. Een illegaal vuurwapen. Hij heeft zich nog nooit zo klein gevoeld, zegt hij. Nog nooit. Sergeant Nederlandse leger lapt wapenwetgeving aan zijn laars… Hij ziet de teletekstpagina al voor zich.

Zijn accordeon voor een originele Schmeisser, de ruil die hem werd voorgesteld, was gewoon te mooi. Zodra hij het zeldzame zakpistooltje van Duitse makelij in zijn handen had, begon dat stemmetje in zijn hoofd: doe het, pak het, neem het, doe het! “Duitse officieren in de Tweede Wereldoorlog droegen zo’n wapen in hun laars,” doceert de sergeant, “voor als zelfdoding hun laatste uitweg was.” De techniek die achter zo’n pistooltje zit, mensen hebben daar geen oog voor, maar hij wel. Hij bewondert het. Het ontroert hem zelfs, al drukt hij zichzelf opnieuw wat eigenaardig uit: “Ik ben een gevoelsmens, zeker als het om vuurwapens gaat.”



Lees uit deze serie ook: een impulsieve aankoop of heling? 

25 jaar op schietbaan

“Maar u wist dat het wapen illegaal was,” onderbreekt de rechter zijn emotionele betoog.

“Natuurlijk wist ik dat. Je kunt in Nederland niet eens verlof krijgen voor dit wapen. Daarvoor is het te klein. Want laten we eerlijk zijn, eigenlijk stelt het geen ene fuck voor, zo’n pistooltje. Je steekt het zo in je broekzak. Dan kan het maar beter veilig in mijn kluis liggen, denk ik dan. Bij mij gebeuren er in elk geval geen ongelukken mee.”

Geen verkeerde intenties

Je hoeft geen rechtsgeleerde te zijn om te weten waar dit naartoe gaat. De verdachte had willens en wetens een illegaal vuurwapen in zijn bezit. En dan kan hij het veilig opbergen, en dan kan hij munitietechnicus zijn, en hij kan het oprecht bewonderen; daar wordt het niet minder illegaal van. Toch is er volgens de rechter en de officier veel dat voor hem pleit. Van verkeerde intenties is totaal geen sprake. Bovendien is de man al min of meer gestraft omdat zijn wapenvergunning per direct is ingetrokken. Ruim 25 jaar was hij elke zaterdag op de schietbaan te vinden, tegenwoordig zit hij zich het hele weekend kapot te vervelen, zucht hij.



Lees uit deze serie ook: de bumperklever en poging tot zware mishandeling

De straf

De norm voor dit delict is 180 uur werkstraf. De sergeant komt ervan af met slechts zestig uur. De komende weekenden heeft hij weer wat te doen.

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Lees 'm in ons magazine op Blendle of bestel een papieren versie.

Illustratie: Aloys Oosterwijk