Alvast gefeliciteerd, Mathieu!

Micha

Een paar dagen voor Kerst, net nadat hij volledig terecht tot Sportman van het Jaar was gekozen, zag ik hoe Mathieu van der Poel in het meest verschrikkelijke hondenweer de Citadelcross van Namen reed, en uiteraard won. Op zeldzaam heroïsche wijze. Het weer was zo guur en het parcours zo modderig dat je de renners al na één rondje niet meer uit elkaar kon houden, al kon je er zoals bij elke veldrit in de afgelopen twee jaar wel vanuit gaan dat het Mathieu was die aan kop reed. Ook het interview na afloop was legendarisch. Verkleumd tot op het bot rilde hij bijna van zijn klapstoeltje in de tent waar hij de pers te woord stond. Zijn antwoorden waren kort en nauwelijks te verstaan doordat zijn kaken op en neer klapten van de kou, maar hij vermande zich in dat dunne lycrashirt van hem. Ik moest me ook vermannen voor de tv, want ik kan me niet herinneren dat ik het ooit zo koud heb gehad terwijl de verwarming stond te gloeien. 

Het was door de elementen misschien wel de mooiste veldrit in jaren, maar ook omdat hij niet zoals gebruikelijk vanaf de eerste startrij startte, maar vanaf de derde. Terwijl ik hem na afloop zo op dat stoeltje zag bibberen, dacht ik: moeten we dat voortaan niet altijd doen? In België wordt wel vaker geroepen dat de dominantie van Mathieu slecht is voor het veldrijden, maar Belgen vinden alles wat niet-Belgisch is al snel een aanslag op hun culturele erfgoed. 

Wat dat betreft hebben de Belgen dit weekend iets om naar uit te kijken als op de linkeroever van de Schelde in Antwerpen het Belgisch kampioenschap wordt verreden, uiteraard zonder Van der Poel, want hij rijdt plichtmatig zijn rondjes om de Nederlandse kampioenstrui in het Brabantse Rucphen, een wedstrijd die je ook gewoon schriftelijk af kunt doen. Een ploegleider van hem zei ooit dat hij wel begrijpt dat koersen voor Mathieu soms saai is, omdat hij zo veel beter is, maar dat hij moeilijk een quiz voor hem kan organiseren op de fiets. Waarom niet eigenlijk? Aangezien jij goed bent in het maken van quizzen: zou jij het niet een keer voor hem willen organiseren? Te beginnen aankomend weekend? Hij zou je eeuwig dankbaar zijn, denk je niet?

Jochem

Vraag 1: hoeveel wedstrijden won Mathieu van der Poel in het kalenderjaar 2019?

Laat me je helpen: het voorbije jaar telde voor Van der Poel 70 koersdagen. 70 dagen waarop hij op een fiets stapte – een cyclocrossfiets, een racefiets of een mountainbike – en van start ging in een officiële wielerwedstrijd. Van die 70 wedstrijden won hij er 47. Laat dat even rustig bezinken. In een sport waarbij tientallen en soms zelfs een paar honderd atleten azen op de dagzege, won één en dezelfde renner twee derde van alle wedstrijden waaraan hij deelnam. 67 procent om precies te zijn. Er zijn wielrenners die vijftien jaar prof zijn, honderden wedstrijden fietsen, misschien drie keer winnen en naderhand evengoed terugkijken op een geslaagde carrière. Mathieu won in één jaar tijd 47 keer. Dat is krankzinnig.

De zege in Namen (nummer 43) was inderdaad een gedenkwaardige, maar die bij de zogenaamde Azencross in Loenhout (zege nummer 45), vijf dagen later, was misschien nog wel straffer, zoals Mathieu zelf zou zeggen (want laten we eerlijk zijn, eigenlijk is Mathieu natuurlijk zo Nederlands als Vlaamse friet). Het was een dag na Kerst. Na amper honderd meter cross kwam Mathieu ten val op een kunstmatige brug. Hij kon nog net op tijd overeind krabbelen en opzij springen, om vervolgens machteloos, als een toeschouwer, te moeten toezien hoe letterlijk het hele peloton zonder pardon over zijn achtergebleven fiets heen denderde.

Een kleine minuut ging voorbij terwijl hij daar stond. Pas toen ook de laatste renner gepasseerd was,  kon de wereldkampioen eindelijk zijn fiets pakken. Hij tilde het gehavende ding op, inspecteerde het kort, gaf er hier en daar een klap op om een en ander weer een soort van recht te buigen, sprong erop en fietste vervolgens alles en iedereen, inclusief alle Belgische toppers, voorbij. Een klein uur later kwam hij solo als winnaar over de streep. Of hij moe was durf ik niet te zeggen. Hij wekte in elk geval niet de indruk.

Wie er zaterdag in Rucphen Nederlands kampioen veldrijden wordt, lijdt dus inderdaad geen enkele twijfel. Normaal ben je geneigd nog een soort van slag om de arm te houden. Dan zeg je: er moet wel iets héél geks gebeuren wil Mathieu niet... Maar dat is dus onzin. Ook als er iets héél geks gebeurt, wint hij gewoon.