Rick uit Roermond reist de hele wereld af als sfeermaker op F1-circuits

In Het Gegeven Paard in Utrecht, onder het dak van muziektempel Tivoli, draait Rick Jansen de rollen om. “Moet jij eens raden hoeveel kilometer ik gevlogen heb tussen 2016 en nu.” Ik doe een gok: 300.00 kilometer. De dj, gehuld in zwart T-shirt, korte spijkerbroek met trendy stiksels en getooid met een flinke boxed baard, laat een afbeelding op zijn telefoon zien: 16.610.731. “Ik stond laatst nog drie dagen op Spa en toen ik thuiskwam, was ik al bezig met Singapore. Het gaat maar door, het is bijna niet bij te houden.”

Dat had dat binkie van 17 zo’n twintig jaar terug natuurlijk nooit durven dromen: dat hij een veelgevraagde dj zou worden in het al zo volgepakte Formule 1-circus. Toen klungelde hij wat met de cd-speler van zijn jongere broer en werd hij zomaar gevraagd om een feestavond van de tennisclub het tenniskamp op te leuken met wat gezellige deuntjes. “Eigenlijk was dat een heel simpel apparaatje en mijn broer had ook nog iets gefabriceerd waardoor je verschillende nummers een beetje kon mengen. Ik besloot daar ook een beetje mee te pielen. In die tijd was ik ondanks mijn jeugdige leeftijd al tennisleraar en we gingen jaarlijks op tenniskamp met veel kinderen. Daar wilde nooit iemand de muziek doen op de bonte avond want iedereen wilde feestvieren. En dus vroeg iemand van de club: Jij hebt toch van die cd-spelers en speakers, kun je de muziek niet verzorgen? Nou vooruit dan maar, zei ik.”

Amuzikaal

In die tijd studeerde Rick Jansen Internationale Economie, was tennisles geven een bijbaantje en muziek draaien een speelse hobby. In een plaatselijk jongerencentrum hadden ze van hem gehoord en werd hij ook door hen gevraagd. “Mijn showtjes mochten de naam ‘draaien’ niet eens hebben,” lacht hij bescheiden. “Ik speelde gewoon nummers af, als een radio-dj. Aankondigen en afkondigen, dat werk.” Hij ging zijn hobby steeds serieuzer nemen en besloot te gaan investeren. “Ik ben toen echte apparatuur gaan kopen. Moest ook wel, want ik ben zelf amuzikaal. Ik kan inmiddels wel verschillende ritmes onderscheiden, maar daar houdt het dan ook wel mee op.”

‘Ik ging nooit naar festivals, bleef liever zelf klooien. Normaal doe je dat op een zolderkamer. Ik stond meteen voor publiek. Ik heb mezelf echt in het diepe gegooid’

De aanstormende dj kreeg de smaak te pakken en ging drive-inshowtjes doen en zo kwamen er steeds meer klussen op hem af. Of beter gezegd: die viste hij zelf op. “Ik ben clubs gaan bellen, en jongerenorganisaties. Met de vraag: waar zoeken jullie nog een dj? Toen ben ik in Valkenswaard uitgekomen, bij danscafé B&N, van Bram en Nienke. Daar ben ik dus echt commercieel begonnen, alleen dat liep totaal niet. Ik was gewend om voor een jongerencentrum te draaien, waar het eigenlijk niet uitmaakt wat je doet. Bij B&N stelde ze hogere eisen, het werd ineens werk. Toen dacht ik: misschien moet ik het gewoon bij een kleine hobby houden, geen commercieel gedoe. De lat lag gewoon te hoog voor mij; ik kon het niet aan om vijf uur lang op een hoog tempo te draaien en er tegelijk voor te zorgen dat mensen bleven hangen en drankjes bleven bestellen.

Uiteindelijk heb ik toch nog één klus bij ze aangenomen tijdens oud en nieuw omdat niemand wilde draaien, maar zelf wilde feesten. En dat ging best goed. Toen zeiden Bram en Nienke: Weet je wat, we gaan met jou op de rustige zondag oefenen en we zorgen dat je gecoacht wordt, zodat je kunt groeien. Nou, uiteindelijk heb ik dat vier jaar gedaan en het ging steeds beter.”

En luisterde hij naar andere grootheden? Armin van Buuren? DJ Tiësto? “Nee, ik was hartstikke autodidactisch. Ik probeerde gewoon dingen uit en keek dan wel wat dat met de mensen deed. Ik ging ook nooit naar festivals, bleef liever zelf klooien. Alleen, normaal doe je dat op een zolderkamer en niet voor publiek. Ik stond eigenlijk meteen voor publiek, vanaf de allereerste dag. Ik heb mezelf echt in het diepe gegooid.”

De studie werd afgerond en de parttime dj werd onderwijzer. Leraar economie aan scholengemeenschap Philips van Horne in Weert. En in zijn vrije tijd bleef de bescheiden zuiderling draaien, zelfs op een festival. “Dat was in 2012, ik was 24 en daar ben ik een beetje bij toeval terechtgekomen. Outrageous was dat festival, in een heel klein dorpje bij Weert. Die organisatie zei: We hebben niemand om te draaien en wij weten dat jij best veel doet in de buurt, dus kom eens bij ons. Nou, dat was voor mij de eerste keer dat ik een festival mocht doen en tijdens die dagen waren er scouts die dj’s inlijven voor andere festivals. Een van die mensen had weer connecties met mensen van de grootse club in Kopenhagen en niet veel later zat ik in het vliegtuig naar Denemarken! Je mag best weten: ik kreeg dat mailtje om naar Kopenhagen te komen en dacht: nou, voor zo'n amateurtje als ik is dit wel de kans van mijn leven. Die man vroeg nog: Wat wil je ervoor hebben? Ja wist ik veel? Vliegtickets ofzo, ik had geen idee.

Uiteindelijk zei de eigenaar van die club dat ik een try-out ging doen en dan regelden ze alles: de tickets, hotel, eten… Ik mocht een uurtje draaien en dan zouden we wel zien of het van twee kanten beviel. Uiteindelijk heb ik dat zeven jaar gedaan, iedere laatste weekend van de maand vloog ik naar Kopenhagen. Na die eerste keer kreeg ik een fee van 1000 euro. Nou, dat vond ik een lekker zakcentje voor iets dat ik sowieso geweldig vond om mee te mogen maken. Bovendien zei hij: Je mag ook wat vrienden meenemen. Dat heeft ie geweten! Ik nam gelijk dertig maten mee, haha!”

Hoogste podium

Van de tennisclub naar Kopenhagen, het klinkt als een jongensboek. Maar het werd nog veel gekker. “Ik leerde iemand kennen in die discotheek en hij zegt tegen mij: Jij moet naar Dubai toe. Ik dacht: waar gaat dit nu weer over? Ja, hij kende daar wat mensen. Dubai is in aanbouw, daar komen steeds meer vette clubs, zei hij. Ik ben nu even hier in Denemarken voor business, maar ik ga volgende week terug, ik ga jou in contact brengen met wat mensen. Voor ik het wist zat ik in het vliegtuig naar Dubai. En daar kwam ik weer mensen tegen met allerlei connecties. En toen werd ik ineens gevraagd om op de jongerentribune van Spa te draaien. Ja, Formule 1 dus. Dat is vrijwel op de kop af tien jaar geleden.”

Een bijzonder verzoek. Er zijn in de hele wereld duizenden dj’s, de een nog beter dan de ander. De Formule 1 is een van de hoogste podia, en geld is er in overvloed. En dan komen ze uit bij Rick uit Roermond? De man die het vak leerde van Bram en Nynke Nienke uit Valkenswaard? Hij lacht hardop: “Je moet wel weten: entertainment bestond toen eigenlijk nog helemaal niet in de Formule 1. Er werd geracet, er liepen wat pitspoezen reclame te maken en dat was het wel. Een dj op de tribune was nieuw.” Op die tribune zitten en staan jongens en meisjes tussen de 17 en 27 jaar. En die mocht de Limburger vermaken. “Dat was echt wel heel bijzonder om mee te maken. Ik keek al Formule 1 sinds 1994, toen Jos Verstappen twee keer derde werd en zijn auto een keer in de brand vloog bij het tanken. Dat staat allemaal nog op mijn netvlies. Ik was 6. Natuurlijk zei ik ja. Wat ik kreeg? Een parkeerkaart en drie toegangskaartjes, haha. Maar wat kon mij dat schelen?”

Van Spa naar Dubai

Na Spa vloog hij weer naar Dubai, hij had inmiddels meer opdrachten daar. In 2015 wordt hij door een man aangeschoten. Alweer. “Die zei: We hebben een boot liggen vlak bij het F1-circuit in Abu Dhabi, daar is binnenkort de laatste race. Is het niet wat voor jou en die muziek van je? Toen heb ik op die boot drie dagen gedraaid. Ik kreeg er een paar honderd euro voor en werd met een Rolls-Royce opgehaald. Aan boord mooie Russische en Oekraïense vrouwen en hun rijke mannen. En ook de nieuwe Amerikaanse Formule-1 eigenaren, die het allemaal over hadden genomen van Bernie Ecclestone, en die dachten: dit is wel gaaf zeg - als de race is afgelopen, begint het feest. Zij wilden ook meer entertainment in deze sport. En zodoende ben ik langzaam maar zeker, race voor race, dieper in de Formule 1 gerold.”

In 2018 gaf Rick hij een benefietshow. Hij zat 12,5 jaar in het vak. Hij koppelde er een goed doel aan voor zieke kinderen en deed oproepjes voor spullen om te veilen. En dus vroeg hij ook aan het management van Max Verstappen of ie een gesigneerd petje mocht ontvangen. De petjes waren op. Ze hadden wel een andere verrassing in petto. “Via de mail lieten ze weten dat het ze was opgevallen dat ik dingen voor de Formule 1 deed en of ik ook wat voor hen wilde doen. Op de Max-tribune dus, tussen de Orange Army.

‘Voor ik het wist zat ik in het vliegtuig naar Dubai. En daar kwam ik weer mensen tegen. En toen werd ik ineens gevraagd om op de jongerentribune van Spa te draaien. Ja, Formule 1 dus’

Nou dat wilde ik natuurlijk wel. Roger Hermans, de baas van de merchandising en zaken op de tribunes, zei tegen me: Wij nemen jou mee naar Oostenrijk. Wij hebben daar een tribunetje staan, dat is hartstikke leuk, daar kun je draaien. Wij vliegen jou op zaterdagochtend in, wij brengen jou naar het circuit toe, en kun je daar een uurtje, misschien anderhalf uur draaien. Ik had geen idee waar ik terechtkwam, want normaal stond ik in de paddock te draaien, of in een kleine vipbox. Ze vroegen wat ik nodig had en toen stond alles in no time uitgestald op die tribune daar. Ik kom op die tribune aan, en had geen idee. Het was een tribune waar 12.000 man op konden! Hij was op dat moment voor een kwart gevuld, en ik moest een kwartier later beginnen. Ik denk, mijn hemel, wat moet ik nu? Dit is veel groter dan dat ik ooit voor de Formule 1 heb gedaan.

Op een gegeven moment ben ik maar gewoon gaan draaien. En dan heb ik het nu over die bekende beelden die viraal zijn gegaan, waarbij dat hele Oranjelegioen van links naar rechts gaat. Op de Snollebollekes, ja. Daar is die gekte begonnen. Toen zeiden andere circuits: dit is wat wij ook willen, wij willen entertainment, wij willen ook feest. Op een gegeven moment kreeg ik dus bijna al die Verstappen-tribunes: Nederland, België, Hongarije, Oostenrijk, Spanje… En ik kreeg vanuit de Formule 1 steeds meer verzoeken: wil je Australië doen, wil je Singapore doen… Laatst in Spa, stond ik van half acht 's ochtends tot twaalf uur de internationale fanzone te doen en vanaf half eentot het einde van de race de Verstappen-tribune. Door het Max-team ben ik bekender geworden en zeggen steeds meer circuits: We need hím!”

En dus maakt hij vele kilometers door de lucht. Ruim anderhalf miljoen dus, in de afgelopen acht jaar. Intussen is hij gewoon leraar. “Ja, ik geef op dinsdag, woensdag en donderdag les. Dinsdag heb ik vaak een lekkere jetlag, en op donderdagavond vlieg ik alweer. Ik deed ook festivals, maar nu steeds minder omdat de F1 mijn agenda blokt voor 23 weekenden. Daarnaast word ik gevraagd voor andere autorace-evenementen, zoals de 24 uur van Le Mans. In die autoracewereld werkt het zo: als je commitment toont en je bevalt, houd dan je agenda leeg, want je wordt gewoon ingeboekt zodat je andere evenementen nee moet verkopen.”

De leraar is een bekend gezicht in de paddock, maar de kans dat Max Verstappen of Lando Norris hem binnenkort uitnodigen voor hun verjaardag is klein. “Nee, ik kom de coureurs geregeld tegen, maar dat gaat niet veel verder dan gedag zeggen en heel soms een klein praatje, omdat ze wel weten dat ik die dj ben. Ik weet dat het van Max zelf allemaal niet hoeft, dat gefeest op die tribunes. Maar Spa 2019 was wel een bijzonder verhaal. Op zaterdag zijn wij op de terugweg vanaf de Verstappen-tribune, na een megagroot feest. Wij worden daar uitgenodigd in een vipbox en zien letterlijk een zwaar ongeluk tijdens de Formule 2-race. De Fransman Anthoine Hubert komt om het leven, een vriend van Max.

Alles werd meteen gecanceld. Tegen mij werd gezegd dat ik zondag mocht thuisblijven, Max wilde niet dat er iets op zijn tribune zou gaan gebeuren. Ik heb gezegd dit snap ik, maar aan de andere kant, besef wel dat er mensen komen die misschien wel twee of drie jaar gespaard hebben om hier te kunnen zijn. Als wij niks doen, kan dat ook tot onbegrip leiden. Misschien moeten we een middenweg vinden. En toen hebben zij gevraagd of ik een middenweg wist. Ik heb toen ingetogen gedraaid, respectvol, geen Snollebollekes, en ik ben nog steeds zo blij dat ze me dat vertrouwen hebben gegeven. Ze zeiden er wel bij: Pakt het niet goed uit, dan is het ook meteen jouw laatste keer geweest.

Uiteindelijk kregen vanuit het team van Max ook te horen dat ze de sfeer heel goed en ons optreden heel respectvol vonden. En dat doet me zo goed. Vorig jaar op Zandvoort kwam de rode vlag, omdat het te hard regende. Aquaplaning. Toen zeiden de mensen van de Formule 1-regie: ze hebben niks om naar te kijken, maar zorg dat de menigte in de regen blijft genieten, ga iets op het podium doen, zolang het duurt, zodat we in elk geval feestende mensen in beeld hebben. Als een soort pauzenummer. Alleen, je weet niet hoe lang het pauzenummer duurt. De regisseur van Zandvoort zei tegen me: Je gaat nu je koptelefoon afzetten, je gaat samen met je presentator (Ricks rechterhand Rutger Vermast, red.) alleen maar richten op het draaien en de mensen om je heen. Jouw enige taak is om te zorgen dat we vrolijke mensen in beeld hebben, ondanks die regen, dance in the rain! Dus ik heb die koptelefoon afgezet, ben gaan draaien en toen gingen beelden van Zandvoort met Rainbow in the Sky, met al die hakkende mensen in polonaise, de conga, in no time viraal.

Een paar dagen later kwam ik in Monza aan, moest ik meteen naar kantoor komen van de circuitleiding, en dat is meestal geen goed teken. De eerste vraag die zij stelden: How did you do that? Ik zeg: Wat? Hij zegt: Op iedere race in de wereld waar het zo tekeer zou gaan uit de lucht, zouden mensen van tribunes af zijn gerend, boos zijn geworden, om een refund hebben geroepen, en het tegenovergestelde gebeurde in Zandvoort. Mensen gingen een feest bouwen, how did you do that? En zij dachten: maar wacht eens even, dit is wat wij nodig hebben, als de race gestopt is, moeten we vrolijke mensen in beeld kunnen brengen. En dus werd ik weer vaker gevraagd.”

Call met Singapore

Er is in de jaren veel veranderd. Rick loopt een aardig tijdje mee, zag coureurs komen en gaan en ook de tijd van de pitspoezen heeft hij nog mee mogen maken, totdat zij vijf jaar terug werden verbannen. Jammer? “Ach, ik zag ze in de paddock soms lopen, dan zei ik ook slechts gedag. Weet je wat het is? Wij komen de paddock in als het vroeg is en zijn er dan weer laat in de avond. Ik ben in de tussentijd gewoon aan het werk. Ik zeg altijd: ik ben onderweg naar mijn werk en Max is ook onderweg naar zijn werk. Het werk is vreselijk gaaf, maar tijd voor andere zaken is er eigenlijk niet.”

DJ Admin noemt ie zichzelf. Een afgeleide van de grote Armin? “Nee, als je een forum op internet beheert en je reageert, staat er altijd ‘admin’ voor, van administrator. De beheerder. Dat ben ik. Ik beheer wat ik doe. Ik doe ook alles alleen. Heb geen management of agent die mijn afspraken regelt. Ja, hier in Nederland heb ik inmiddels Nr.1 Artiesten, die regelen voor mij de optredens in Nederland, zodat ik die Formule 1 rustig zelf kan doen. Vanochtend had ik nog een call met Singapore; volgende maand is daar de race en de contracten moesten geregeld worden. Ik vind dat zelf ook wel een leuke sport om dan persoonlijk met ze in contact te treden.” En vinden de steenrijke zakenlui uit Singapore en Abu Dhabi dat niet raar? “Ja, dat vinden ze best gek. Zijn ze niet gewend. Maar alle informatie is uit eerste hand, dat vinden ze ook heel prettig.”

Ondanks dat hij op bijna alle F1-races te zien is en op vele festivals heeft gestaan, is hij niet echt bekend bij het grote publiek. Vervelend? “Helemaal niet. Ik vind dat wel lekker. Dat ik op de circuits lekker anoniem kan rondlopen is voor mij echt heel fijn. Zo kan ik goed mijn werk doen en hoef ik niet steeds te stoppen voor een selfie. Gebeurt wel soms hoor, als ze me net achter de draaitafel hebben zien staan, maar dat mag geen naam hebben.”

Echt rijk is hij er ook niet van geworden. Hij rijdt niet rond in een Lamborghini of Maserati. “Ik heb een Mercedes, een stationwagen. Zeker geen patserbak. Ik kan van dit werk goed leven, maar steenrijk ben ik niet. Ik ben ook iemand die graag investeert en dus geld uitgeeft om beter te worden. Voor hoelang? Geen idee. Het kan morgen over zijn. Of over vijf jaar, wie zal het zeggen?”

Intussen hebben de pubers op de Philips van Horne het geweldig naar hun zin met meester Rick voor de klas. “Zeker in de eerste twee weken wil zo’n nieuwe klas alles weten. Zij vinden het superspannend dat ik dit doe, zeker als ze mij weer op TikTok of YouTube gezien hebben. Dan zeggen ze: Meneer, we zagen dat u in Australië was, hoe was het? Ze willen natuurlijk allemaal een handtekening van Max. In het begin is dat altijd de eerste vraag. De tweede is: wanneer hebben we toetsweek?” Zelf hoeft hij geen handtekening? “O, jawel hoor. Ik heb thuis veel shirtjes; van bijna elke coureur heb een tricot met handtekening. Ik heb in mijn studio een Formule 1-wand, met shirtjes, petjes, noem maar op. Als het straks klaar is, heb ik nog een tastbare herinnering.”

Dan komt zijn vriendin binnenlopen. Genoeg gekletst, er moet gewinkeld worden, daar in Hoog Catharijne. Hij is nu een paar jaar met Sanne, ze wonen samen en hebben elkaar leren kennen via Tinder. Alles gaat goed, maar door zijn vluchtige leven moeten er wel veel concessies gedaan worden; hij is heel vaak weg. “Het voordeel is natuurlijk dat we elkaar hebben leren kennen toen dit leven er al was, we weten niet beter. We hebben elkaar in coronatijd leren kennen, en toen was het overigens niet helemaal zeker of het met mijn dj-carrière nog wel goed zou komen.

‘Vorig jaar op Zandvoort kwam de rode vlag, omdat het te hard regende. Aquaplaning. Toen zeiden de mensen van de regie: Ze hebben niks om naar te kijken, zorg dat de menigte in de regen blijft genieten’

Maar heel eerlijk: als mijn carrière toen gestopt was, was het voor mij ook oké geweest. Ik zie mezelf nog steeds als een amateur, een amateur op een wat hoger niveau, maar ik zie mezelf niet als een professional, ook niet als een voorbeeld, maar wel als iemand die bewijst dat je met hard werken, en een beetje geluk, ver kunt komen. Als het morgen over is, dan ben ik dankbaar voor wat ik heb mogen meemaken. Inmiddels willen duizenden mensen dat plekje waar ik sta. Dus ik voel me ook echt wel uitverkoren.

Het enige wat wel jammer is: ik ben altijd bezig met morgen, nu genieten is lastig. Terwijl ik aan het draaien ben in Zandvoort, weet ik dat ik een dag later al naar Italië ga. Twee weken daarna zit ik in Singapore en daar moet ik ook weer veel voor regelen. Tijd voor terugkijken en genieten is er niet. Als ik klaar ben met draaien, beginnen de onderhandelingen voor de volgende Grand Prix. Maar mij hoor je niet klagen.”