Sportcolumn: Zelfs ScoRia heeft meer verstand van voetbal dan Johan Derksen

Micha Jacobs

Laten we niet doen alsof het alleen maar kommer en kwel is dit EK: ik heb toch ook al zeker twee keer verschrikkelijk hard moeten lachen. Zélfs om iemand als Pieter Omtzigt, kun je nagaan. Geruisloos als een Tesla-motor verliet demissionair premier Mark Rutte vorige week de Nederlandse politiek om aan de slag te gaan als secretaris-generaal van de NAVO, dus Rutte was nog één keer in de Tweede Kamer om officieel nog even te debatteren over een Europese top, maar vooral om afscheid te nemen van ons land. Die mail had niet iedereen gekregen, gezien het feit dat de Tweede Kamer halfleeg was.

Dat had overigens weinig met de gedaalde populariteit van Rutte te maken. Omtzigt vanachter het spreekgestoelte: “Wat is Nederlandser dan afscheid nemen van een premier en het afscheid te plannen tijdens een voetbalwedstrijd waar heel Nederland naar kijkt en er dan nog niet eens een borrel achteraan te plannen na twaalf jaar premierschap?”

Omtzigt had het over de wedstrijd Nederland-Oostenrijk (2-3) die op dat moment net was begonnen. “Heel Hollands!” lachte Rutte op z’n Ruttes, wat Omtzigt alleen maar kon beamen. “Weet u wat?” zei Omtzigt. “U kunt er zo een kroket bij krijgen.”

Eerlijk is eerlijk: zoveel humor had ik niet gezocht achter de meest humorloze politicus die we hebben, maar wat weet ik daar nou van? Misschien is hij wel de beste moppentapper van Nederland en weten dat alleen de mensen die hem weleens op een verjaardag in Enschede tegenkomen.

Maar zo kon ik een dag later, daags na dat echec-Oostenrijk, ook een glimlach niet onderdrukken toen ik mij op de markt begaf, bij mij om de hoek. Het was verschroeiend heet, de oude besjes die hier elke dag als hangouderen rondslenteren, zaten nu onder de boom bij de McDonald’s. Aan hun analyses over het EK kunnen mensen als Pierre van Hooijdonk, Rafael van der Vaart, Valentijn Driessen en zelfs Johan Derksen nog een puntje zuigen. Ik ving flarden op als: “Wat is die Xavi toch eigenlijk een lieve jongen” en “Waarom denkt onze Virgil dat hij de zonnegod is en niet hoeft door te dekken? Ondertussen werd er gelikt aan een ijsje.

Ik vond het mooi om te zien dat de mensen die er kijk op denken te hebben er vaker naast zitten dan de gewone man en vrouw op straat. Gewone mensen voor wie goed goed is en slecht slecht, zonder al te veel poespas. Mensen zoals Ria Segaar bijvoorbeeld, alias ScoRia: googel haar maar eens!

Edwin Struis

“Scoria, ook wel slak of sintel genoemd, is een type uitvloeiingsgesteente met een basaltische of andesitische...” of, wacht effe, dit kan de bedoeling niet zijn. Ik vergeet de hoofdletter R. Daar zal je d’r hebben. ScoRia is een fenomeen op Scorito, een site waar je de EK-uitslagen, -topscorers en -kampioen kan voorspellen. Ze is 60 jaar, secretaresse van beroep en heeft net zoveel verstand van voetbal als ik van monolithische architectuur. Eens temeer het bewijs dat voetbal geen hogere wiskunde is.

Het doet me een beetje denken aan het verhaal van beursgorilla (sorry Ria) Jacko die het op de aandelenbeurs beter deed dan een hele rits beleggers. De aap kreeg 75 bananen voorgeschoteld die correspondeerden met een beursgenoteerd fonds, de eerste tien bananen die hij oppeuzelde, vormden zijn aandelenportefeuille. En uiteraard troefde deze primaat al zijn ‘bijna-soortgenoten’ af en presteerde op den duur zelfs beter dan de AEX.

Toch zou ik al die zelfingenomen roeptoeters in deplorabele tv-programma’s als Vandaag Inside Oranje niet over één kam willen scheren. Types als Johan Derksen en Valentijn Driessen neem ik al een tijdje niet meer serieus, maar ik vond de boosheid van Rafael van der Vaart na de wanprestatie tegen Oostenrijk wel oprecht en ik voelde met hem mee. Je zou van voetballers die een Oranje-shirt over hun schouders trekken toch minimaal wat inzet en hartstocht mogen verwachten in plaats van labbekakkerigheid en het onvermogen om een bal simpel van links naar rechts te verplaatsen.

En dan waren er ook nog analisten die verkondigden dat het wegvallen van Frenkie de Jong een zegen was voor het Nederlands elftal. Alles zou nu op zijn plaats vallen. Afijn, dat hebben we gezien. Met lichtgewichten als Schouten, Veerman en Reijnders word je natuurlijk nooit Europees kampioen. Het zijn vooral lieve jongens, keurig opgevoed, amper een zuchtje tegenwind ondervonden in hun leven. Na afloop van het drama tegen Oostenrijk zag ik de al vroeg gewisselde Joey Veerman zijn kindje knuffelen op de tribune. Vertederend, vonden sommigen. Ik vond het bijna aanstootgevend. Als ik zo’n wanprestatie had geleverd, zou ik per ondergrondse Berlijn verlaten hebben en pas een dag later in Wolfsburg weer m’n gezicht hebben durven laten zien.

Je kan van de Oranje-supporters veel zeggen, dat ze bijvoorbeeld als de wedstrijd begint zich wentelen in stilzwijgen, maar je hoeft ze tenminste niet uit te leggen wat ‘van links naar rechts’ betekent. Dat soort filmpjes maakt in Europa meer indruk dan het voetbal van Oranje, zo diep zijn we al gezonken.