Wonder-baarlijk!

Mannen die kinderen baren: dertig jaar geleden lachten we er nog om in een film als Junior waarin Arnold Schwarzenegger een arts speelde die een ‘zwangerschapsmedicijn’ nam, zwanger raakte en negen maanden later een kind op de wereld zette. Maar in 2008 verging ons het lachen toen ene Thomas Beatie écht de allereerste man werd die een kind baarde.

Beatie was een transman, ook volgens zijn paspoort, die zijn borsten had laten verwijderen en hormoontherapie onderging met baardgroei en een zwaardere stem als gevolg. Maar biologisch gezien was Beatie nog een vrouw, zoals hij ook op Hawaï werd geboren, want hij had zijn vrouwelijke geslachtsorganen nog waardoor hij kunstmatig geïnsemineerd kon worden en daadwerkelijk kon bevallen van een gezonde dochter.

Nieuws dat uiteraard de wereld overging, aangewakkerd door onder anderen Oprah Winfrey die hem tijdens de zwangerschap een uur interviewde over de kunstmatige inseminatie die hem zwanger maakte, over wat zijn vrouw, die overigens zelf geen kinderen kon krijgen, ervan vond en veel belangrijker: wat het met hem deed dat hij vanaf dat moment te boek stond als The Pregnant Man. Beatie: “Ik heb er geen seconde spijt van. Ik ben de vader en mijn vrouw is de moeder, wie het kind ook heeft gebaard.”

Maar liefst 38 (!) jaar geleden schreven wij al uitgebreid over De Zwangere Man: een fenomeen dat toen nog niet bestond, maar waarvan artsen, psychologen en andere knappe koppen wel geloofden dat het niet meer al te lang zou duren. Sterker nog: er waren zelfs artsen die beweerden dat het in het jaar 2000, bijna een kwart eeuw geleden dus, al zou gebeuren. Nóg sterker: toen wij in 1986 dit verhaal maakten, beweerde een gynaecoloog van het toenmalige Academisch Ziekenhuis in Rotterdam dat ‘er morgen al een man zwanger gemaakt kan worden’: “Technisch en theoretisch is dat goed mogelijk, daarvoor hoeft geen nieuwe technologie bedacht te worden, maar een enigszins normale medicus, een zinnig mens, werkt aan zo’n ‘mijlpaal’ toch niet mee?”

De risico’s zouden volgens deze arts namelijk ‘buitensporig’ zijn en daarom ‘misdadig’ om een man te bezwangeren. Want het zou het leven van 95 tot 98 procent van de mannen kosten die aan dit experiment meededen: “Klinkklare onzin dus om een man zwanger te maken. Zelfs als curiositeit in de medische wereld.”

Beatie had nog een baarmoeder, biologische mannen uiteraard niet. En dat maakt het zo link, nog steeds. In 1986, en nu nog steeds, ging de techniek niet verder dan dat er een zogenaamd buikschort, zeg maar een laag weefsel, over de mannelijke darm zou worden gelegd, bij wijze van baarmoeder, waarin de foetus zou worden gelegd en na negen maanden per buikoperatie – geen keizersnee – eruit kon worden gehaald. Met alle risico’s dus van dien: niet alleen zou de man waarschijnlijk sterven door ernstige bloedingen, ook zouden verstoppingen van de darmen en de afvoerwegen van de nieren een serieus risico vormen. Toch wilden voornamelijk homoseksuele mannen met een kinderwens dat risico wel lopen: in de jaren tachtig stonden ze in Australië al rijendik bij de zwangerschapsklinieken waarna ze gedesillusioneerd weer naar huis konden. Maar het zaadje was geplant. Niet letterlijk natuurlijk, maar dat komt ongetwijfeld nog.