Voor Ihattaren is het elke dag Suikerfeest

Edwin Struis

Er kwam een filmpje voorbij over Mohamed Ihattaren waarvan ik dacht dat de voetballer er zelf niet op figureerde. Ik zag een groep uitbundig zingende supporters ergens te hoop lopen in afwachting, dacht ik, van de speler die elk moment kon landen. Je ziet dat wel vaker, met name in landen rond de Middellandse Zee, die uiting van pure vreugde alleen al om het feit dat uitgerekend deze crack hun cluppie heeft uitverkoren om zijn sprankelende loopbaan van een nieuwe impuls te voorzien.

De animator van het geheel was gehuld in een wat flets trainingspak en had een sjaal om de nek. Na een soort toverformule uitgesproken te hebben, begon het gezelschap wat te pogoën en werd de naam van de club ook duidelijk: Samsunspor. Nu was het alleen nog maar even afwachten wanneer de hoofdpersoon om de hoek kwam kijken, zoals wij vroeger aan de oevers van het Spaarne reikhalzend uitkeken naar de aankomst van de goedheiligman.

Alleen, in dit geval was de man waar het allemaal om draait al aanwezig, bemerkte ik toen ik het filmpje nog eens goed bekeek. Die ietwat gezette man in campingsmoking bleek gewoon Ihattaren zelf te zijn, zingend en springend bij de uitgang van de luchthaven. Dolblij en opgelucht dat ie toch weer ondanks een bezoedeld cv een werkgever gevonden had. Eentje die hem zelfs een vierjarig contract in het vooruitzicht had gesteld.

Oké, Samsunspor is geen PSV, Ajax of Juventus, en nee, de hoofdsponsor komt niet uit Zuid-Korea, maar voor een speler die vijftien maanden geleden z’n laatste competitieve wedstrijd afwerkte, is deze overstap best een promotie te noemen. Zeker voor iemand die constant op andere pagina’s staat dan in het sportkatern. Zelfs op de dag van de rondedans kwam het bericht dat er beslag was gelegd op zijn huis vanwege een niet-afbetaalde tafel.

Het beeld van de stereotype Marokkaanse voetballer, waar zijn collega’s altijd mee geconfronteerd worden, versterkt Ihattaren alleen maar. Telkenmale wordt het zwartboek een tikkie dikker, net als het lijf trouwens. Het lijkt iedere dag wel Suikerfeest in huize-Ihattaren.

Ooit, toen de weegschaal weer eens tegensputterde, huurde hij voor de bühne Gerald Vanenburg in als privétrainer en ook Wesley Sneijder gaf aan wel iets te willen betekenen, hoewel de Sneijder van vroeger inmiddels ook twee keer past in die van tegenwoordig.

Afijn, alle moeite is tevergeefs. Een aanvullend eisenpakket (nieuwe tafel?) op de dag van de medische keuring werd hem fataal. Geen Samsunspor dus. Heb jij nog een tip? Is Almere City United FC niks voor hem?

Micha Jacbobs

Almere City? Je weet net zo goed als ik dat een Mohamed niet samengaat met een Pastoor. Zeker deze Mohamed niet. Ik ben wel benieuwd naar die ‘aanvullende eisen’ trouwens. Een leven lang gratis kipnuggets bij McDonald’s? Een schaaltje met blauwe M&M’s voor elke wedstrijd? Elke maand een nieuwe Porsche Panamera zodat ze weer in de fik kunnen vliegen? Of elke maand een nieuwe Rolls Royce voor als Hakim Ziyech weer eens tegen een boom rijdt in Amsterdam?

Stiekem denk ik dat Ihattaren het idee had dat Samsun niet in Turkije ligt, maar in Saoedi-Arabië waar de kleedkamers van goud zijn en het leven van de islamitische man een paradijs is (niet van de vrouw natuurlijk).

Dat hij daar een miljoenencontract zou tekenen en vervolgens met zijn romige lijf over zijn eigen veters zou struikelen, omdat hij ze zelf niet meer kan strikken. Hele seizoen eruit en revalideren in bed op een dieet van Pizza Hut en Dunkin’ Donuts, buiten het zicht van alle camera’s, omdat er toch geen hond naar de Saoedische competitie kijkt. Slapend rijk worden, letterlijk, een kunst die hij als geen ander verstaat. Vandaar ook die verbazing toen hij in Turkije aankwam en die mensenmassa op dat vliegveld zag. “Turkije? Dit is gewoon een tussenstop, toch?”

Mohamed Ihattaren, en dat is het treurige, is een parodie van een voetballer geworden, een typetje dat Michiel Romeyn feilloos had gespeeld in Jiskefet. En nog veel treuriger: die jongen is pas 21. Alle pogingen van topclubs en oud-topvoetballers om hem weer in beweging te krijgen en alle jeugdige onbezonnenheid ten spijt (waar je niet meer mee wegkomt als volwassen en inmiddels getrouwde man): zijn carrière kan toch niet voorbij zijn? Tenzij zijn lijf, en vooral zijn brein, niet gemaakt is voor topsport, waar het nu alle schijn van heeft.

Toch zou het me niet verbazen als Ihattaren binnenkort opduikt in Rusland, want ga maar na: vanuit Turkije kun je ‘gewoon’ direct naar Moskou vliegen, in tegenstelling tot vanuit de Europese Unie. Wedden dat iemand als Quincy Promes Ihattaren met open armen zal ontvangen en zich over hem zal ontfermen? Verstotelingen onder mekaar, zullen we maar zeggen. En met vergelijkbare banden, als ik alle rechtbankverslagen mag geloven.

Zou dat zo’n ‘onaanvaardbare aanvullende eis’ zijn geweest, twee keer per maand met een privéjet naar Moskou vliegen om ‘vrienden’ te bezoeken? Zeg me alsjeblieft dat het niet zo is. Dan hoop ik nog eerder dat hij de komende jaren alleen maar de tas van zijn vrouw, blijkbaar een TikTok-ster, vasthoudt.