Aantal jongeren dat wordt veroordeeld voor moord en doodslag is in 4 jaar verdubbeld

Op 11 maart schrok heel Duitsland op van een ongekend brute, maar vooral heel onverwachte moordzaak. In het pittoreske stadje Freudenbergwerd een meisje van 12 jaar op gruwelijke wijze omgebracht. Haar lichaam werd gevonden langs een fietspad in het nabijgelegen bosgebied. Het gemoedelijke stadje, op zo’n 80 kilometer ten oosten van Keulen, had niet eerder zoiets meegemaakt. Moorden worden hier niet gepleegd, laat staan op jonge, onschuldige meisjes. Het slachtoffer heette Luise en werd door klasgenootjes omschreven als ‘een lieverd’ en ‘iemand die altijd aardig was voor iedereen’.

Luise was op haar laatste dag bij een vriendinnetje gaan spelen. Daar was zij tegen de avond weer vertrokken om terug naar huis te lopen. Daar kwam zij nooit aan. Pas de volgende dag, na een grootschalige zoekactie van de politie, werd Luise met tientallen messteken in haar lichaam teruggevonden. De schrik onder de bewoners van Freudenberg – en ver daarbuiten – werd nog veel groter toen in een persconferentie, twee dagen later, de daders bekend werden gemaakt: geen koelbloedige seriemoordenaars, geharde criminelen of ontsnapte tbs’ers, maar twee klasgenootjes van Luise. Meisjes van 12 en 13, die volgens hun moeders nog met Barbies en make-up spelen. Een van hen zou zelfs de ‘beste vriendin’ van Luise zijn geweest. Niet tijdens het eerste, maar bij het tweede politieverhoor bekenden de tienermeisjes dat ze Luise de dag ervoor hadden neergestoken en achterlieten. Waarop Luise zou doodbloeden. Tijdens het eerste verhoor, waarbij ook ouders en psychologen aanwezig waren, had het moordende duo nog gepoogd een vals, op elkaar afgestemd verhaal op te hangen. In het tweede verhoor confronteerde de politie de verdachten met de tegenstrijdigheden die daarin zaten. Daarop braken de meisjes en bekenden zij hun lugubere daad alsnog.

De verontwaardiging in Duitsland was – en is nog steeds – groot. “Dit is een schokkende gebeurtenis en een speciaal geval,” zei officier van justitie Mario Mannweiler kort na de moord. Een lokale politiecommissaris zei ‘sprakeloos’ te zijn, zelfs na veertig jaar dienst bij de politie. Hendrik Wüst, de minister-president van de deelstaat Noordrijn-Westfalen, vulde aan: “Het is moeilijk voor te stellen en bijna ondraaglijk dat kinderen hiertoe in staat zouden zijn.” In de Duitse krant Bild zegt een collega van de moeder van de 13-jarige moordenaar dat niemand dit had kunnen zien aankomen. “Ik ken haar mama als een ruimdenkend iemand met veel vrienden. Ze heeft haar kinderen de juiste waarden bijgebracht.”

De prangende vraag waarmee nabestaanden, buren, stadsgenoten, politie, overheid en experts dan ook logischerwijs worstelen: hoe heeft dit kunnen gebeuren? En vooral: waarom? Nog steeds is hier geen eenduidig antwoord op te geven. Om de privacy van de minderjarige verdachten te beschermen, geven de Duitse autoriteiten vooralsnog weinig prijs over de identiteit en beweegredenen van de tienermeisjes. Dat is niet heel vreemd: al direct na hun bekentenis werd het jonge duo uitgespuugd door nagenoeg het hele land. De social media-accounts van de meisjes zijn inmiddels verwijderd om alle doodsbedreigingen enigszins in te dammen. “Omdat het zo’n emotionele zaak is, ontstond er een enorme golf van online haat,” lichtte Josephine Ballon, expert op dat gebied, toe in gesprek met Het Laatste Nieuws. “Je ongenoegen op internet uiten mag, maar daarom hoef je nog geen levens van jonge mensen kapot te maken. Het digitale tijdperk laat sporen na. Hoe oud de meisjes ook zijn, ze zullen altijd in verband gebracht worden met deze misdaad.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.