Zien: schaarsgeklede Katja Schuurman overgiet zichzelf met melk

Wat heeft Katja met melk? Dat is ons nog steeds niet helemaal duidelijk, maar het lijkt een terugkerend thema als we haar Instagram-pagina bekijken.

Zes weken terug zorgde haar foto namelijk voor behoorlijk wat ophef. Nou ja, ophef, ophef... Er waren wat mensen op hun pik getrapt. Niet omdat Katja's tepels hun best deden om haar hemdje kapot te prikken - ze deden flink hun best - maar omdat de brunette "zo, nu eerst een pak melk" bij haar kiekje had geschreven. En zuivel is de duivel, aldus een woedende internetmenigte.

Deel 2

Het minirelletje ligt inmiddels een aantal weken achter ons, maar de 48-jarige schoonheid zit er blijkbaar nog steeds mee. Zo erg zelfs, dat ze deze week een tweede foto online knalde. Wederom een schaarsgeklede Katja met, ja, ja, melk. Veel melk.

Bij de foto houdt Katja een behoorlijk uitgebreid betoog. Over melk, tepels, zielige kalfjes, macht, de consumptiemaatschappij, vliegen en eigen keuzes maken. Voor de liefhebber Katja's volledige verhaal:

"Ik dronk sowieso nooit koemelk, doe opgeklopte kokosroom bij mijn espresso, eet kokosyoghurt en liefst schapen- of geitenkaas, maar dat was vooral vanwege een milde intolerantie voor koemelk. Mijn eerste reactie op de hier en daar best intense afkeurende berichten onder mijn grappig bedoelde tekst ‘Zo, nu eerst een pak melk’ (los van die op mijn door mijn hemdje soort van zichtbare tepels: schandalig en dat kan je natuurlijk -zeker als moeder- ook eigenlijk echt niet maken), was: ‘pffff wat mag er nu weer niet’. Maar bij iets nader onderzoek zag ik hoe verschrikkelijk verdrietig het overgrote deel van de koemelk productie is, waarbij moeder en kind vrijwel direct na de geboorte van elkaar gescheiden worden, waardoor de voor haar baby bestemde melk voor ons mensen de supermarktschappen in kan. (Er zijn ook echt gelukkige koeien en ik ken de boeren! En mooie melkmerken!) Ik weet het, wat mogen we nog wel?? Nou op zich heel veel. We zijn gewoon opgegroeid in een wereld waarin geld -en macht- de belangrijkste drijfveren zijn en waarin we lang oprecht niet bewust waren van de werkelijkheid achter de spullen en het eten & drinken dat we consumeren. Nu we dat steeds meer wél weten, dringt een ongemakkelijke realiteit zich op. Een irritante realiteit ook. Want als je iets wél weet, maak je een keuze. Per definitie. Niet kiezen is ook een keuze. Een keuze om te blijven doen wat je deed, want ‘hé, dat pakken ze me niet af!’ En ‘je mag straks helemaal niks meer!’. Maar misschien moeten we het minder zien als ‘wat stom dat er van alles niet meer mag’, maar als ‘wat achterlijk dat dit blijkbaar allemaal normaal is.’ Daarbij merk ik meteen op dat ik niét vliegen bijvoorbeeld echt een groots gemis zou vinden. Dus: we hoeven niet, en kúnnen misschien ook niet, perfect zijn in niks en niemand negatief beïnvloeden doordat we leven. Maar ons informeren, bewust zijn, en onze eigen keuzes maken, dat mogen we wel van onszelf vragen denk ik."