Bij de politierechter: 'Toeter op je scooter'

Op de gang van de Utrechtse rechtbank zit een advocaat te bellen: “Hoezo kun je het niet vinden? Je hebt toch navigatie op je telefoon?”

(...)

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

“Stuk? Hoezo stuk? Wat zegt ie dan?”

(...)

“Wacht even, waar ben je nu? Wat zie je?”

(...)

“Dat is de Domtoren. Dan sta je middenin de stad. Dat is niet goed.”

(...)

“Nee, dat ga je niet meer halen, nee. Dat is over twee minuten. Iedereen zit hier al klaar. Ik zal zeggen dat je iets later bent. Hopelijk willen ze je op wachten. Schiet vooral op. Vraag het anders aan iemand.”

Een moment later meldt de advocaat zich aan de bodebalie om te vertellen dat zijn cliënt wel degelijk van plan is te komen, maar dat Google Maps hem al zeker een halfuur rondjes door de binnenstad laat dwalen. Dan gaat zijn telefoon opnieuw. “Een gracht? Ja, dat zou goed kunnen, dat je die moet oversteken...”

Tien minuten later komt een grote man met een sikje, van top tot teen in het zwart gekleed, met grote passen de trap op gestormd. Zweet parelt op zijn glanzend kale schedel.

“Gaat het?” informeert de rechter wanneer Frank* (37) amechtig hijgend tegenover haar zit. Frank knikt en haalt een mouw over zijn natte voorhoofd. “Beetje gerend,” zegt hij tussen twee ademteugen door.

Afgelopen zomer zijn drie 15-jarige meisjes op de fiets op weg naar school. Er wordt onbezorgd gekletst en gelachen wanneer een man op een scooter hen op het fietspad tegemoet komt. Twee van de meisjes zijn te druk met elkaar in gesprek om hem op te merken, maar het derde meisje schrikt zich te pletter. Even denkt ze dat de man met zijn linkerhand herhaaldelijk op zijn buddyseat slaat, maar al snel ziet ze wat hij werkelijk doet. Al rijdend trekt hij zich af. Door het vizier van zijn integraalhelm priemen zijn ogen zich in de hare.

“Zag je dat?!?” roept ze naar haar twee vriendinnen.

“Zag je wat?” vragen de meiden.

“Die man, op die scooter!”

Wanneer ze afstappen zien ze de man zonder omkijken in de verte verdwijnen. Onafhankelijk van elkaar omschrijven ze hem bij de politie als een man op een grijze scooter, met een zwart-witte helm en een tatoeage van een groot kruis op zijn linkerkuit.

“Ik heb geen grijze scooter,” zegt Frank. “Er zit wel wat grijs is, maar hij is toch echt zwart.”

“En die zwart-witte helm?” vraagt de rechter.

“Er zijn zoveel mensen met een zwart-witte helm,” zegt Frank.

“En die tatoeage van dat kruis, heeft u die?”

“Die heb ik ja. Ik heb zoveel tatoeages.”

“Hoeveel mensen kent u met zo’n tatoeage?” dringt de rechter aan.

Dat de politie kort na de aangifte direct bij Frank voor de deur stond, heeft volgens zijn advocaat niets met goed recherchewerk te maken, maar alles met zijn verleden. Jarenlang verbleef hij in een tbs-kliniek in verband met verkrachting en pogingen daartoe. Ook is hij eerder veroordeeld voor schennis van de eerbaarheid, zoals het in het openbaar tonen van je piemel juridisch wordt gekwalificeerd. Maar een verleden of niet; zonder bewijs geen veroordeling, en dat bewijs is er volgens de raadsman niet. Eén getuige is geen getuige.

“Dit slaat helemaal nergens op,” zegt Frank nog. “Ik heb een gezin. Vrouw en kinderen. Dat ga ik toch niet allemaal op het spel zetten voor een potje masturberen op m’n scooter?” Verrassend genoeg denkt de rechter daar anders over. Met name de combinatie van de drie specifieke kenmerken waarover de drie meisjes onafhankelijk van elkaar verklaarden – de scooter, de helm en de tattoo – sterkt haar in de overtuiging dat het wel degelijk Frank was die de meisjes die dag de stuipen op het lijf joeg. Met een werkstraf van 30 uur, waarvan 15 uur voorwaardelijk, en een meld- en behandelplicht bij de reclassering stuurt ze hem huiswaarts. Als hij tenminste de weg kan vinden.