Sportcolumn: 'Schaatsers zijn kleuters'

Micha Jacobs

Hè hè, dacht ik toen ik las dat er vlak voor de Winterspelen in Beijing, die deze week van start gaan, een bommetje in de schaatswereld was ontploft. Ik pakte de popcorn er alvast bij: hadden Jutta Leerdam, Koen Verweij en Kjeld Nuis dan tóch drie keer per week een trio met elkaar? Was er een strafkelder onder Thialf ontdekt? Kon coach Jillert Anema beter Jillert Amfetamina worden genoemd, omdat zijn peptalks altijd gepaard gingen met een greep uit de snoeppot?

Niks ervan. Schaatsen is gewoon zijn oude, saaie, seksloze, in latex verpakte spruitjeslucht zelve, ook na dat ‘bommetje’ dat niks anders bleek dan een natte wind. In de aanloop naar de Spelen volgde het Algemeen Dagblad schaatsteam Zaanlander, met toppers Irene Schouten en Jorrit Bergsma als grootste uithangborden en Jillert Anema als coach. Een schaatsteam dat wordt gesponsord door kaas, dan weet je eigenlijk al hoe kneuterig en oerHollands het allemaal is.

Anema toonde zich een Calimero door te janken dat lotingen door een ander team zouden worden gemanipuleerd zodat schaatsers van dat team altijd in de voordelige binnenbocht mochten starten –boe-hoe. Maar nog kinderachtiger werd het bij de ploegenachtervolging bij de vrouwen. Namens Nederland staan in Beijing Irene Schouten en Melissa Wijfje – ik verzin die naam ook niet – aan de start, samen met Ireen Wüst. Twee keer Team Zaanlander (Schouten en Wijfje) en één keer Team Reggeborgh (Wüst), en laten die elkaar nou niet kunnen zien of luchten. Ook nog van het niveau: waarom geeft Wüst die andere twee geen duwtje in de rug als zij als laatste in het treintje zit? Vooral het beeld van vóór de training vond ik zo kinderachtig dat ik spontaan in de lach schoot: Wüst warmde zich aan de ene kant van de baan op, Schouten en Wijfje aan de andere kant. Zoals dat vroeger op de kleuterschool ging als iemand de viltstift had die jij wilde hebben. En dat je diegene vervolgens een week lang kapot negeerde. Nederlandse schaatsers hebben geen concurrenten in het buitenland, dus ze spelen dan maar psychologische spelletjes onderling, zou dat het zijn? Alsjeblieft zeg. Laten we langebaanschaatsen zo snel mogelijk afschaffen, het liefst nog vóór de Spelen. Dan maar 832 gouden medailles minder, want die hebben internationaal gezien toch geen enkele waarde. Dan zijn we ook meteen van al die jankende kleuters af, wat jij?

Mario Wisse

Van mij mag het. Ik vind schaatsen eigenlijk alleen nog interessant wanneer het gebeurt op een shorttrackbaan. Shorttrack is het tegenovergestelde van langebaanschaatsen. Het is een mondiale sport (de strijd om de medailles gaat dus niet tussen Nederlanders en Nederlanders die voor andere landen uitkomen); het is flitsend en volstrekt onvoorspelbaar. Want als je hebt gewonnen, is er een aardige kans dat je alsnog verliest. Omdat je onderweg een iets te enthousiaste beuk aan een tegenstander – een enthousiast duwtje wordt toegestaan –hebt uitgedeeld bijvoorbeeld.

Afgezien daarvan gebeurt er bij een shorttrackwedstrijd allerlei gekkigheid. Ter illustratie roep ik het goud van de Australiër Steven Bradbury in herinnering, waarschijnlijk het beroemdste stukje shorttrackgeschiedenis ooit. Bradbury won twintig jaar terug in Salt Lake City goud op de kilometer, terwijl hij tot de laatste bocht kansloos achteraan reed. Want het ging allemaal iets te snel voor Bradbury op die legendarische dag in februari 2002. Maar anders dan bij ieder andere sport, langebaanschaatsen bijvoorbeeld, zegt dat shorttrack nog niks over je winstkansen.

Je bent eigenlijk pas kansloos als je niet kunt starten omdat je je schaatsen kwijt bent, of wanneer in het heetst van de strijd je kop van je romp gescheiden wordt.

Terug naar de 1000 meter shorttrack op de Spelen van 2002: in de allerlaatste bocht gingen zowel de Chinees, de Koreaan, de Canadees als de Amerikaan, die de hele race triomfantelijk voor Bradbury uit hadden geschaatst, plat op hun bakkes. Gevolg: Bradbury kwam met een blik alsof hij ijs zag branden over de finish en won het eerste goud op de Winterspelen ooit voor Australië.

Als bovenstaande niet genoeg is, wil ik je nog even een laatste zetje geven om je vanaf aanstaande zaterdag – het begint met de serie 500 meter dames – te installeren voor het olympische shorttracktoernooi. Want niet alleen onze nationale langebaanschaatsers hebben veel weg van de sport die ze beoefenen (saai!), dat geldt ook voor de Nederlandse shorttrackers: de ene shorttracker is nog sprankelender en gekker dan de andere. Opperparadijsvogel Sjinkie Knegt natuurlijk (als hij goud wint komt er vast een Hollywoodfilm of Netflixserie), maar ook Dylan Hoogerwerf en de onvolprezen Suzanne Schulting. Die laatste wordt trouwens de koningin van de Spelen, maar dat wist je vast al.