Joran van der Sloot over Natalee Holloway: 'Ik dacht: Fok die bitch!'

“Ik wacht tot deze nachtmerrie voorbij is,” fluistert Anita van der Sloot aan de telefoon. “Ik slik nu slaappillen, weet je. Het is voor die ouders vreselijk dat het meisje vermist is, maar mijn zoon moet vrijkomen. Mijn man en ik geloven 300 procent in zijn onschuld. We houden vreselijk veel van dit kind.” Enkele dagen geleden is haar zoon Joran (17) gearresteerd in verband met de verdwijning van Natalee Holloway. Hij wordt verdacht van moord, doodslag of kidnapping met fatale gevolgen.

Het is maandag 13 juni 2005. Eerder deze dag belde het Algemeen Dagblad: of ik naar Aruba wil gaan om een verhaal te maken over de vermissing van Natalee Holloway. Natalee, een 18-jarig meisje uit Alabama, was met 124 schoolgenoten vijf dagen naar Aruba gegaan om te vieren dat ze haar eindexamen had gehaald. Tijdens de laatste nacht verdween ze spoorloos. Dat is twee weken geleden. Tot nu toe had ik de zaak via CNN gevolgd en dacht: hoe moeilijk kan het zijn om een meisje terug te vinden op dat eiland? Ook kan ik niet geloven dat een 17-jarige jongen verantwoordelijk is voor haar dood. Ik neem het vliegtuig naar Aruba en boek een kamer in het Holiday Inn, waar Natalee ook verbleef. In de lobby krioelt het van Amerikaanse verslaggevers. Een televisieproducer ratelt over een gevonden lijk zonder hoofd. Ik ga naar mijn kamer om de familie Van der Sloot te bellen.

Joran is geboren in Arnhem en woont sinds zijn kleuterjaren op Aruba. Moeder Anita is kunstenares en vader Paul rechter. Joran heeft twee broertjes. Hij voetbalt en tennist en is een slimme scholier. Na de zomervakantie wil hij sportmanagement studeren in Florida. Hij lijkt de ideale schoonzoon. Maar Joran is ook degene die met zijn vrienden, de broers Deepak en Satish, als laatste met Natalee is gezien en daarover heeft gelogen.

Jorans moeder Anita klinkt sympathiek, maar wil weinig kwijt. In tegenstelling tot Natalee’s moeder Beth. Zij heeft haar intrek genomen in Natalee’s hotelkamer in het Holiday Inn. Als ik haar de volgende dag in de lobby de hand schud, glimlacht ze en zegt: “Je hebt dezelfde lach als mijn dochter.”

MAANDAG 30 MEI 2005, PALM BEACH, ARUBA

Geen lijk, geen zaak

Beth is de avond na de vermissing al naar Aruba gevlogen met een privévliegtuig van een kennis, vertelt ze, en ging meteen op onderzoek uit. Tegen de tijd dat haar vliegtuig op Aruba landde, weet ze al van schoolgenoten dat Natalee voor het laatst is gezien met een blanke jongen: ene Gerran of Juran – die ze in het casino had ontmoet. Natalee is rond half twee ’s nachts met hem en zijn vrienden weggereden bij Carlos ’n Charlies, een berucht grillrestaurant waar na tien uur ’s avonds de tafels aan de kant gaan en (Amerikaanse) meisjes in minirokjes voor 11 dollar Long Island Iced Tea bestellen. Vrienden hebben Natalee nog nageroepen dat ze moest uitstappen. Zij joelde alleen maar: Aruba!

De nachtmanager van het Holiday Inn kende de blanke jongen: Ah, ja Joran, zei ze, hij gokt in ons casino. Het is een lange, knappe jongen. Hij lijkt op een Nederlandse marinier. En: Hij valt op jonge toeristes, vooral op blondines. Beth kreeg zijn adres. Midden in de nacht rammelden haar echtgenoot en een Amerikaanse DEA-agent aan de poort van het huis. Beth zag vanuit de auto vader Paul van der Sloot uit huis komen. Door het onaangekondigde bezoek ontdekte hij dat Joran, die de volgende dag naar school moest, niet in zijn bed lag, maar in een casino zat te pokeren.

Pas tegen drie uur ’s nachts kwam Joran zelf aanrijden, in een zilvergrijze, gepimpte Honda, de auto van zijn vriend Deepak. Het is dezelfde auto en dezelfde vriend met wie hij ruim 24 uur eerder met Natalee in de nacht verdween. Joran vertelde de mannen in het gezelschap dat hij de nacht ervoor in Carlos ’n Charlies Natalee rum gaf. Hij zei ook dat Natalee haaien wilde zien en ze daarom richting de vuurtoren reden. En dat ze aan elkaar hebben gezeten. Hij beschreef haar onderbroekje – donkerblauw met bloemetjes. Maar omdat Natalee steeds in slaap viel, vertelde Joran, had hij geen seks met haar en hadden hij en zijn vrienden haar bij het Holiday Inn afgezet.

Nadat Joran dat allemaal heeft verteld, gebeurde er iets geks. Van der Sloot senior, de rechter, mengde zich in het gesprek en zei dat Joran niet verplicht was om meer te vertellen: Zonder lichaam, is er geen zaak. Beth, die al die tijd in de auto was gebleven, hield het niet meer. Ze confronteerde Joran met Natalee’s foto en riep: Geef me mijn dochter terug!

Het is onvoorstelbaar, maar het is toch echt zo: de Arubaanse politie had in eerste instantie geen interesse in de vermissing. Toen Beth na twee dagen eindelijk een verklaring mocht afleggen, suggereerde de dienstdoende rechercheur dat Natalee vanzelf weer zou opduiken, waarschijnlijk in een crackhol. Weer enkele dagen later bekeek de politie pas de beveiligingsbeelden van het Holiday Inn. Daaruit bleek dat Natalee nooit bij haar hotel is afgezet. Door zijn leugen werden Joran en zijn vrienden pas tien dagen na de verdwijning gearresteerd en heeft hij alle tijd gehad om sporen te wissen.

DINSDAG 14 JUNI 2005, NOORDOOSTKUST, ARUBA

Zoeken tussen cactussen

Dave Holloway, een verzekeringsagent uit Mississippi, struint door cactusvelden. In zijn hand heeft hij een walkietalkie waarmee hij in contact staat met het Rode Kruis. De middagzon brandt genadeloos. Verderop rijdt een Jeep vol toeristen. Zij komen hier om te zien hoe hard de golven op de kliffen beuken. Dave hoopt in dit desolate landschap een spoor van zijn dochter Natalee te vinden. De kans daarop is miniem. 45 Nederlandse mariniers hebben hier vorige week elke steen omgekeerd. “Maar we kunnen niet doelloos in het hotel afwachten,” vertelt Daves vrouw Robin. Het is mijn tweede dag op Aruba en ik mag mee met Dave en zijn familie. Robin vecht tegen haar tranen. “We hopen op een wonder. Het enige wat we willen, is Natalee mee naar huis nemen.” Dave ploetert stil door het landschap. Tot hij opgeeft.

Terug in Palm Beach vindt er een grootscheepse zoekactie plaats op het witte zandstrand naast het Marriott Hotel. Dit stuk strand noemen Arubanen lovers lane, omdat stelletjes hier ’s nachts seks hebben. Via satellietschotels op het dak van het hotel zenden tv-stations live uit hoe de brandweer een poel leegpompt. Op de achtergrond deinen bootjes in de Caribische zee. Wat in dit blauwgroene water verdwijnt, gaat, vanaf zo’n 2 mijl uit de kust, met de stroming mee richting Zuid-Amerika.

De zoektocht blijkt het directe gevolg van Jorans nieuwste verklaringen. Eerst heeft hij nog geprobeerd om zijn vrienden de schuld in de schoenen te schuiven door huilend te verklaren dat Natalee met hen was meegegaan, nadat hijzelf thuis was afgezet. Maar de Arubaanse recherche kon niet geloven dat een blank meisje uit Alabama, vrijwillig met twee zwarte jongens mee zou gaan. Nu beweert Joran dat hij Natalee die fatale nacht – op haar verzoek – heeft achtergelaten op lovers lane.

EIND JUNI 2005, ARUBA

De rechter die geen rechter was

De politie houdt Paul van der Sloot aan op verdenking van betrokkenheid bij de verdwijning. Hij zou tegen de politie hebben gelogen. “Het is bizar,” briest Anita van der Sloot aan de telefoon. “Ik geloof dat de Arubaanse politie niet meer weet waar ze mee bezig is.” Drie dagen later staat Van der Sloot senior minzaam voor het politiebureau van Noord, terwijl zijn advocaat de toegestroomde media grijnzend vertelt een schadeclaim te overwegen. Hij is alweer vrijgelaten.

Het zonnige huis van de familie Van der Sloot ligt in landelijk Noord. Een oranje muur houdt ongewenste bezoekers buiten de deur. Binnen vrolijken Anita’s schilderijen de wanden op. Jorans ouders hebben eindelijk ingestemd met een interview, het is het eerste interview dat ze geven.

Senior zegt niet te weten waarom hij was opgepakt. Ook ontkent hij te hebben gezegd dat er ‘zonder lijk geen zaak’ is. Zalvend: “Ik heb Joran juist gemaand om alles te vertellen.” Hij zweet. Als ooit uitkomt dat deze man zijn zoon heeft geholpen met het dumpen van een lichaam, zou me dat niet verbazen. Want tot mijn verwondering willen de ouders nog altijd geen kwaad woord horen over hun ontspoorde zoon.

Ja, dat hun zoon zijn verklaring ‘aanpaste’, maakt Anita ‘boos’. “Maar ik denk dat het een paniekreactie was,” zegt ze. “Misschien dat hij er een draai aan heeft gegeven – ik wil het geen leugen noemen – zodat hij van het gedoe af zou zijn. Hij heeft gezegd dat hij een meisje nooit iets zou aandoen. Hij heeft respect voor meisjes.” Dat hij een meisje midden in de nacht alleen op het strand zou hebben achtergelaten, geloven de ouders niet. Anita: “Ik weet zeker dat daar volwassenen bij zijn geweest.” Ze lijkt het te menen. Terwijl Jorans ex het een jaar geleden toch echt heeft uitgemaakt met haar droomprins, omdat hij overal over loog en haar bedroog.

Deze ouders hebben hun manipulerende zoon duidelijk niet in de hand. Ze hebben zelf een hekel aan gokken. Toch bracht pa hem naar casino’s, waar Joran met zijn 17 jaar officieel niet eens ín mocht. Ook stal hij geld van hen, al was hij daarvoor dan wel weer onder behandeling van een psychiater.

Er is nog iets geks aan de familie Van der Sloot en hun visie op de waarheid. De ouders benadrukken dat senior rechter is. Terwijl ik inmiddels heb ontdekt dat Paul van der Sloot maanden geleden al te horen heeft gekregen dat hij ongeschikt is als rechter en ander werk moet zoeken.

SEPTEMBER 2005, ARNHEM, NEDERLAND

Undercover op jacht

Massale zoektochten door duikers uit Florida, Nederlandse soldaten, F-16’s, FBI-agenten, Amerikaanse vrijwilligers en speurhonden leveren niets op. Natalee Holloway lijkt van de aardbodem verdwenen. Zonder lijk is er inderdaad geen zaak. Joran en zijn vrienden komen vrij. Joran neemt meteen het vliegtuig naar Nederland, samen met zijn vader.

Een week later belt Gerry Wagschal, een producer van A Current Affair , een Amerikaans televisieprogramma over ‘gewone mensen in buitengewone situaties’. Of ik Joran wil opsporen. Gerry wil Joran op straat overvallen met een camera en interviewen.

Maar waar is Joran? Na zijn landing op Schiphol is hij niet meer gezien. Gerry en ik crossen dagenlang door Nederland. Na een week krijgen we de tip dat hij in Arnhem International Business studeert. Een privédetective doet zich voor als een familielid en krijgt de bevestiging dat Joran er studeert plus zijn adres. Hij woont met zijn vader bij vrienden in Duiven.

Zo vader, zo zoon? Paul van der Sloot (1952-2010) kan het niet meer navertellen.

De maandag erop post ik vanaf half acht ’s ochtends bij de hogeschool. Vanuit de auto zie ik Joran komen aanlopen vanaf het station. Zijn boomlange, brede gestalte valt op. Hij draagt een rugzak. Ik doe me de hele week voor als eerstejaars. Niemand stelt vragen. In de pauze kletst Joran ontspannen met klasgenoten in de kantine. Buiten rookt hij zijn sigaretjes.

Op vrijdag 23 september na schooltijd volg ik Joran op afstand van zijn lokaal naar buiten. Per telefoon hou ik Gerry op de hoogte, zodra hij buiten de schoolhekken de hoek om loopt. Precies op het afgesproken moment stapt Gerry met een cameraman en geluidsman uit een auto. Ze lopen recht op Joran af. Joran schrikt zich rot. Hij ziet de microfoon in eerste instantie aan voor een pistool.

Als hij de camera ziet, blijft hij opgelucht staan. Maar wat er met Natalee is gebeurd, gaat niemand ‘iets aan’. Kil: “Ik heb Natalee’s moeder helemaal niets te zeggen. Op een dag zal ik precies uitleggen wat er is gebeurd, maar nu ben ik daar niet klaar voor. Ik wil dat mensen me met rust laten.” Want natuurlijk is hij de onschuld zelve: “Er is geen enkel bewijs dat er iets slechts is gebeurd.” Want toen hij die fatale nacht thuiskwam, is hij meteen online porno gaan kijken. Hij vindt het dan ook niet eerlijk dat hij drie maanden is vastgehouden. “Alleen omdat ik met haar heb geflikflooid.”

Eigenlijk ligt het allemaal aan haar. “Natalee was degene die mij vroeg om met haar mee uit te gaan. Zij was het die tegen me schreeuwde dat ik met haar moest dansen toen we in de club waren en op de bar klom zodat ik bellyshots uit haar navel kon likken. En toen ik wat ging drinken met mijn vrienden, wilde zij mee. Het was haar eigen keuze. Op het strand vroeg ze of ik bij haar wilde blijven om naar de sterren te kijken. Ik zei dat ik de volgende dag school had en naar huis moest. Ze wilde niet luisteren, dus ik dacht: oké, als je hier wil blijven, dan blijf je. Op dat moment leek het niet verkeerd om weg te gaan. Ik heb bye gezegd en ben gegaan. Dat is de waarheid.”

Een paar dagen later gaat de uitzending de wereld over. Het is de eerste keer dat Joran publiekelijk spreekt.

VOORJAAR 2006, ARUBA

Gesprekken bij de vuurtoren

Nederlandse rechercheurs met lijkenhonden, een forensisch archeoloog en een sporendeskundige onderzoeken minutieus de duinen onder de vuurtoren. Door een verrekijker zie ik hoe mannen van de KLPD, politie Utrecht en het Nederlands Forensisch Instituut met een grondradar in de weer zijn. Naast me stopt de auto van de Arubaanse politiechef. “Ik denk dat Joran Natalee heeft meegenomen naar zijn appartement en daar seks met haar heeft gehad,” vertrouwt hij me toe. “Daar moet ze zijn bezweken aan drank en drugs.” En, voegt hij er aan toe: “Joran is gestoord.”

Omdat Jorans DNA op het lichaam van het meisje zat, zou hij volgens de onderzoeksleider in paniek zijn vriend Deepak hebben gebeld. “Ze hebben haar hier in het duingebied begraven.” De politiechef sluit niet uit dat er vervolgens een herbegrafenis is geweest onder leiding van Paul van der Sloot.

VOORJAAR 2007, ARNHEM ‘FOK DIE BITCH’

De recherche spit de tuin van de Van der Sloots om. Aanleiding is een tip dat Natalee’s lichaam in de oude waterput op het terrein zou liggen. “Ze hebben zelfs gekeken of ze onder het zwembad dat er al vier jaar ligt, lag begraven,” grijnst Joran. “Ik en mijn vader hebben erom gelachen. Daar kun je toch alleen maar om lachen.” Eindelijk spreek ik Joran uitgebreid. Hij werkt mee aan een interview met Panorama, omdat hij zijn boek De zaak Natalee Holloway wil verkopen. Daarin vertelt hij bar weinig over Natalee, maar verhaalt hij wel uitgebreid, op het saaie af, hoe zijn leven aan elkaar hangt van grote en kleine leugens.

Gespannen bel ik aan bij het studentenhuis in Arnhem. Hopelijk kom ik een stap dichter bij de waarheid. De luxaflex zijn dicht. Even later opent Joran ongeschoren en bleek toch de deur. Hij heeft tot diep in de nacht een examen voorbereid, beweert hij. We nemen plaats op tuinstoelen aan een derdehands eettafel en drinken cola, onder toeziend oog van de playmates die de wand sieren. We hebben geen prettig gesprek. Hij is kortaf en vertelt niets wat hem niet uitkomt. “Ik zal maar niet zeggen wat ik van Natalee vond.” Of toch: “Makkelijk.”

Hij ontkent, ondanks eerdere verklaringen, dat Natalee tijdens die nacht met hem in slaap was gevallen of buiten bewustzijn raakte. Als ik hem vraag wat hij heeft besproken tijdens het acht minuten durende telefoongesprek dat hij die nacht met zijn vriend Deepak voerde, steekt hij een sigaret op. De politie is twee weken geleden Deepaks huis binnengevallen om dat telefoongesprek nader te onderzoeken. Joran zou Deepak hebben verteld dat Natalee hem heeft gepijpt. Maar dat duurt geen acht minuten. Joran blaast de rook uit. “Ik heb daar ook geen verklaring voor,” is het enige wat hij kwijt wil.

Over zijn nooit gevonden gympen: “Het was de bedoeling om snel weg te gaan. Om haar een beetje te dissen, want zij wou dat ik daar met haar bleef. Ik dacht op dat moment eerlijk gezegd: fok you. Als ik die schoenen had willen pakken, had ik langs haar moeten lopen om ze op te halen. Toen ik in de auto zat, dacht ik: laat maar, fok die bitch. Fok die schoenen, in ieder geval.” Wat is Joran toch een creep.

EIND 2007, ARNHEM

Opnieuw in de cel

Op 21 november houdt de politie Joran aan in zijn studentenwoning voor doodslag op Natalee of zware mishandeling met de dood tot gevolg. Het lijkt een laatste stuiptrekking om de zaak tot een einde te brengen en Joran en zijn vrienden onder druk te zetten om te bekennen.

Een paar weken later komt Joran vrij. De rechter-commissaris oordeelt dat het strafdossier alleen nieuwe bewijzen bevat wat betreft het vernietigen van sporen van een misdrijf of het wegmaken van een lijk. Delicten waarop maximaal zes maanden cel staat, te weinig voor voorarrest. Het probleem blijft het ontbreken van een lichaam. Op 18 december 2007 volgt de officiële mededeling dat Joran en zijn vrienden officieel verdachte af zijn. Het boek lijkt gesloten.

Met de broers Satish (links) en Deepak.

Als student in Arnhem.

Joran mag met zijn ouders zijn straatje schoonvegen in het programma van Pauw en Witteman. Alleen Peter R. de Vries zaagt Joran door over Natalee. Joran is pissig, blijkt als hij enkele seconden na de aftiteling een glas rode wijn in Peters gezicht gooit. Ik gooi het gewoon rustig, fop, in zijn gezicht hè. En hij: ahh, mijn ogen, ’t prikt, ’t prikt, ’t prikt! Joran vertelt het lachend aan zijn vriend Patrick van der Eem. Ze rijden in een gehuurde Range Rover, die De Vries, in het diepste geheim, heeft volgehangen met camera’s. De wraak van De Vries smaakt zoeter dan zoet.

BEGIN 2008, RANGE ROVER

De ‘bekentenis’

Patrick van der Eem is een ondernemer uit Almelo met Antilliaanse roots, een jaap van een litteken en een cokeverslaving. In de zomer is hij in het casino van Nijmegen bevriend geraakt met Joran door zich voor te doen als gangster. Daarna is hij naar Peter R. de Vries gestapt met de claim dat hij Joran de waarheid over Natalee kan ontfutselen. Op 3 februari 2008 volgt de waanzinnige tv-uitzending met de geheime undercoveractie van Van der Eem. Ik zie het programma via een inderhaast opgezette Skype-verbinding vanuit het Holiday Inn op Aruba. De krant heeft me er in allerijl naar toe gestuurd, omdat De Vries heeft aangekondigd dat Joran ‘een bekentenis’ heeft afgelegd. Bovendien meldt de Arubaanse hoofdofficier van justitie, die de geheime opnames vooraf heeft gezien, opgetogen: “Nu komt de waarheid boven tafel en daarmee kunnen wij de zaak rond krijgen.”

Patrick: “Wat de fuck is er met haar gebeurd, Joran?”

Joran: “Ik weet wat er met dat meisje is gebeurd en ik ben ook de enige (…) Er is daar gewoon iets gebeurd en (…) Ja, de oceaan is groot, hè? (…) En, ik denk dat ik veel mazzel heb gehad dat ze niet gevonden is, want als ze dat meisje vinden, ben ik de lul.”

Uren na de uitzending brandt nog licht in het kantoor van het Openbaar Ministerie in Oranjestad. Op straat liggen Kentucky Fried Chicken-emmers, servetjes en plastic bekertjes. Aangeschoten bestuurders rijden zigzaggend door de straten. Heel Aruba heeft zojuist groots het jaarlijkse carnavalsfeest gevierd, terwijl bij het OM een lange werkdag in een deceptie eindigt. De officier van justitie krijgt geen toestemming om Joran nogmaals te arresteren. De uitzending van De Vries bevat te weinig bewijs. Alles wat te controleren is, blijkt gelogen.

Daags na de uitzending monster ik aan op de Persistence in de hoop dat mijn bezoek aan Aruba nog enig nut heeft. Het Amerikaanse schip zoekt naar sporen van Natalee. De veertienkoppige crew heeft ervaring met het vinden van vermiste personen in de Mississippi. De zee is ruig. Er staat een harde wind. Het maakt Persistance-eigenaar John Silvetti, die zijn schip gratis ter beschikking heeft gesteld, niet uit: “Toen Dave Holloway me vertelde dat hij niets liever wilde dan Natalee begraven, brak mijn hart. Ik wil de Holloways hun dochter teruggeven.”

Ik vraag me af waarom ik al bijna drie jaar naar een vermist meisje zoek, dat toch echt onvindbaar lijkt.

NAJAAR 2008, THAILAND

De vermeende vrouwenhandel

Joran vertrekt na het undercoverdebacle naar Bangkok. Hij woont in een kapitale villa, tuft rond op een motor en lijkt Natalee te zijn vergeten. Via een pokersite komt hij in contact met ene Arjan Wezel. Joran schept op dat hij hoertjes kan regelen voor in Nederland. Wezel benadert Peter R. de Vries, die een undercoverteam optuigt, en betaalt Joran duizend euro voor de levering van vrouwen. Morgenavond heb je sowieso twee meisjes, belooft Joran. De volgende avond komt hij inderdaad met twee meisjes op de proppen, maar die zijn vooralsnog niet te porren voor een trip naar Nederland. De uitzending in november levert wederom spectaculaire televisie op, maar justitie ziet te weinig bewijs om Joran voor vrouwenhandel te vervolgen.

LENTE 2010, PERU

Joran is een moordenaar Joran keert terug naar Aruba, nadat zijn vader op de tennisbaan overlijdt aan een hartaanval. Zijn seniors zorgen hem te veel geworden of heeft zijn geweten te veel opgespeeld? Joran beweert met droge ogen dat hij voor zijn moeder is teruggegaan, maar hij heeft ook een minder nobel motief: geld. De immer creatieve Joran heeft een lumineus idee om aan dollars te komen: hij wil Natalee’s moeder Beth afpersen. In ruil voor een kwart miljoen dollar wil hij Beth vertellen wat er met Natalee is gebeurd en waar het lichaam is verborgen. Na een aanbetaling van 15.000 dollar, reist Joran doodleuk naar Peru voor een pokertoernooi. En natuurlijk vertelt hij Beth niets.

Hij lijkt werkelijk overal mee weg te komen. Tot in Peru het ongelofelijke gebeurt: op 30 mei 2010, exact vijf jaar na de verdwijning van Natalee, vermoordt hij Stephany Flores (21), een meisje dat hij net als Natalee indertijd in een casino heeft ontmoet.

Stephany, dochter van een Peruaanse coureur en zakenman, heeft met Joran de nacht doorgehaald in het Atlantic City Casino in Lima. In de vroege ochtend pokert het duo verder op Jorans laptop in zijn hotelkamer. Tot op het beeldscherm een Facebook-bericht opduikt: Ik ga je vermoorden, mongolito, verwijzend naar Natalee’s verdwijning. Joran gaat door het lint. Hij beukt Stephany’s neus kapot, breekt haar schedel en smoort haar met zijn bebloede shirt. Daarna wurgt hij haar een minuut lang. Een paar minuten voor negenen filmen beveiligingscamera’s hoe Joran het hotel verlaat met Stephany’s cash, creditcard en bankpas. Hij vlucht met taxi’s naar Chili. Daar herkent een taxichauffeur zijn foto uit de krant onder de kop Nederlandse moordenaar gezocht en geeft hem aan.

Joran lijkt na zijn arrestatie met zijn geharde kop en kogelvrije vest in niets meer op de sportieve golden boy van vijf jaar geleden. Forensisch psychologen komen tot de weinig verrassende conclusie dat Joran een meedogenloze psychopaat is. Op 13 januari 2012 krijgt hij 28 jaar cel voor moord met roof. Ik volg de ontwikkelingen vanaf een afstand, nog altijd verbijsterd door de koelbloedige moord op Stephany. Dat hij een vette straf krijgt, is terecht, maar ik ben bang dat de verdwijning van Natalee nooit wordt opgelost.

2011-2015, PERU

Bajesleven

Een Britse journalist die ik nog ken uit Aruba heeft een inside verhaal over Jorans ruige bajesleven. In Panorama schrijft hij hoe Joran geregeld woedeuitbarstingen heeft, er op los steekt en talloze keren in de isoleer is gegooid. Het verhaal staat in schril contrast met latere berichten in Peruaanse media dat Joran als een koning leeft. Hij heeft een 42 inch LCD-tv, speakers, een Blu-rayspeler en een iPhone met internet tot zijn beschikking.

De moordenaar komt aan zijn spullen dankzij zijn suikertantes. Zoals de Amerikaanse Mary die elk half jaar naar Lima reist met geld, kleding en boeken voor Joran. “Hij is dol op pepermuntzeep en tandenstokers,” dweept ze in EenVandaag. Ze schrijft voor hem het nummer I Will Rescue You en zegt: “Als je hem persoonlijk ontmoet, ervaar je pas wat voor een mooi persoon Joran is.” Iets dergelijks vertelt ook een 30-jarige Nederlandse in Panorama. Joran is volgens haar ‘niet het monster is, dat iedereen denkt dat hij is’ en stuurt hem maandelijks 100 euro van haar bijstandsuitkering, zodat hij met haar kan whatsappen.

En dan is er nog Leidy Figueroa (25), zijn Peruaanse liefde. Ze hebben elkaar ontmoet in de beruchte Castro Castrogevangenis, waar zij snoep en sigaretten aan gevangenen verkocht. Ze verwent Joran met warme maaltijden en wcpapier. Hij maakt haar zwanger. Leidy toont een journalist van de Britse krant Daily Mail Jorans liefdesbrieven. Zo schrijft hij: Ik wil je laten weten dat ik de beste vader in de wereld word, net als mijn eigen vader was. Ook schildert en boetseert Joran er achter tralies lustig op los. In de zomer van 2014 trouwt het stel in de gevangenis. En op 28 september 2014 wordt Jorans kind Dushi Trudie geboren.

Het zou me niet verbazen als huwelijk plus kind een listige manoeuvre is om uitlevering aan de Verenigde Staten na zijn vrijlating (gepland voor 2038) te voorkomen. De VS willen hem namelijk berechten voor de afpersing van Beth. Het zou typisch Joran zijn: altijd aan het manipuleren. Van hem zal het antwoord op wat er met Natalee is gebeurd, nooit komen. Mijn hoop is – tegen beter weten in – gevestigd op degene die Joran heeft geholpen met het wegmaken van het lichaam. Het zou geweldig zijn als diegene zijn verhaal durft te doen en het mysterie na al die jaren wordt opgelost.