Sportcolumn: 'Help! Ik ga op vakantie!'

Micha Jacobs

Opeens, alsof het goedje dat ze vorige week in mijn arm hadden gespoten mijn aorta verlamde, sloeg de schrik om mijn hart. Ik ging de vrijheid tegemoet, ik had vóór mijn vaccinatie al gekeken naar welke landen er inmiddels ‘geel’ waren en boekte een vlucht naar La Palma; niet de hoofdstad van Mallorca, maar het Canarische eiland met dezelfde naam. Eindelijk vakantie, dacht ik, zonder stil te staan bij de datum van de terugvlucht: zondag 11 juli.

Er waren tijden dat ik alles om voetbal heen plande, zeker om eindtoernooien. Ik ben ook altijd jarig tijdens een eindtoernooi: Nederland-Spanje tijdens het WK in Brazilië, met een huiskamer vol vrienden, was een van de mooiste cadeaus die ik voor mijn verjaardag heb gehad. Ik had ook altijd twee speelschema’s binnen handbereik: eentje bij de tv en eentje op het toilet, want stel je voor dat ik een wedstrijd over het hoofd zou zien, laat staan missen. Rusland-Slovenië bijvoorbeeld.

Het zal vast wel weer door corona komen, of door het feit dat ‘we’ zeven jaar geleden voor het laatst ergens aan mee mochten doen – die Nations League daargelaten – maar vorige week zat dat hele EK nog niet in mijn systeem. Likkebaardend keek ik naar huisjes met privézwembaden, uitkijkend over de Atlantische Oceaan, en met bananen- en avocadobomen in de tuin. Ik zag mijzelf daar al liggen op een bedje met een boek, terwijl er verse vis of een halve koe op de grill van de buitenkeuken lag te sissen. Ik boekte het allermooiste huisje dat beschikbaar was, de voorpret was begonnen.

Totdat ik besefte dat ik op 11 juli terugvlieg, de dag van de EKfinale. In de avond nog wel, precies op het moment dat de finale in volle gang is. Ik dacht alleen maar: het zal toch niet dat uitgerekend dit jaar… Ik kreeg opeens allemaal visioenen van een oranje zee op het Museumplein in Amsterdam, volgepakte grachten, één grote oranje orgie in Nederland terwijl ik pas na middernacht, broodnuchter waarschijnlijk, op Schiphol land. Dat ik boven Amsterdam vlieg en vanachter het vliegtuigraampje zie dat de hele binnenstad kolkt van vreugde en het vliegtuig moet slalommen tussen de vuurpijlen. Tot en met de achtste finales ben ik in Nederland, zag ik op het speelschema op het toilet, daarna mis ik waarschijnlijk alles. Het zal je niet verbazen dat ik hoop dat Nederland er dan allang uit ligt, of wel?

Mario Wisse

Eindelijk vakantie, zeg je. Precies de titel van een van de beste platen van Gorki, de meest fantastische rockband die Vlaanderen ooit heeft gekend. Met als boegbeeld de betreurde zanger en tekstdichter Luc de Vos. Op Eindelijk Vakantie staan prachtige liedjes – zie je wel vaker op uitstekende platen –waaronder Duitsland Wint Altijd. Daarin zingt De Vos dingen als ‘buiten zwerft mijn kater, op het veld verloor Albania, de Duitsers wonnen de wereldbeker’ om te vervolgen met ‘Duitsland wint altijd, voor of na de oorlog’. Uiteraard heeft hij ongelijk. Net zo goed als Gary Lineker, met zijn beroemde uitspraak: “Voetbal is een simpel spel: 22 mensen lopen 90 minuten achter een bal aan en op het einde winnen de Duitsers.” Want om even bij het EK te blijven: het is al 25 jaar geleden dat Duitsland Europees kampioen werd. Dat was op dat ellendige EK in Engeland waar we het laatst op deze zelfde plek over hadden. Toen die zwoegende draver van een Dieter Eilts werd uitgeroepen tot beste speler van het toernooi en Oliver Bierhoff met veel mazzel een golden goal in blessuretijd maakte.

Tuurlijk, Duitsland werd in 2014 nog even wereldkampioen, maar op het Europees kampioenschap waren Spanje, Frankrijk en Portugal de afgelopen kwarteeuw een stuk succesvoller. Toch denk ik dat De Vos en Lineker wat EURO2020 betreft gelijk hebben. Bijna niemand houdt dit keer rekening met de Duitsers, juist dan slaan ze toe. En dat klinkt vervelender dan het is. Die Mannschaft speelt al lang geen voetbal meer dat, zoals in 1996, louter is gebaseerd op Laufpensum, Kampfgeist und Schwalben. Het is tegenwoordig Doppelpass, Bananenflanke und Flugkopfball wat de klok slaat. Maar altijd winnen zoals Luc de Vos zong, ho maar. Het wordt dus weer eens hoog tijd voor een Pokal. En met types als Kimmich, Goretzka, Havertz, Gnabry, Sané, Werner en oudgedienden Müller, Kroos en de nog altijd beste keeper ter wereld, Neuer, moet dat lukken.

Om vanuit de lucht volle pleinen met feestend volk te kunnen zien, moet je de piloot op de terugreis dus vragen even over München en Berlijn te vliegen. Want op 11 juli winnen de Duitsers, door in de finale van het geboorteland van Luc de Vos te winnen. Waarschijnlijk ben je – geheel onterecht – blij dat je daar geen ooggetuige van hoeft te zijn.