Bij de politierechter: 'Ze is een slechte moeder'

Even lijkt het door de twee agenten te komen die hem de zaal binnenleiden, maar wanneer Ahmed* (19) op zijn stoel zit, en zijn benen onder hem in het luchtledige trappelen, is er geen twijfel meer mogelijk: Ahmed is opvallend klein. Een kleinheid die nog benadrukt wordt door het grijze joggingpak dat hij draagt (en dat veel wegheeft van een pyjama) en door zijn Chriet Titulaer-, of kabouterachtige baard, waaraan hij voortdurend zit te plukken.

Hij praat rustig en monotoon. Heel anders dan hij op de dag van zijn arrestatie moet hebben gedaan.

“IK MAAK JULLIE ALLEMAAL KAPOT! IK STEEK DE HELE FLAT IN DE FIK. IK ZWEER HET! IK ZET DE GASKRAAN OPEN! IK VERMOORD IEDEREEN DIE NAAR BUITEN KOMT!”

Volgens getuigen zou Ahmed zijn dreigementen kracht bij hebben gezet door een vinger langzaam dwars over zijn keel te trekken. Ook zagen ze hem woest tegen de voordeur van zijn moeder schoppen en er een fiets tegenaan smijten. Ondertussen woorden als kankerslet en tyfushoer roepend.

“U was boos?” gokt de rechter.

“Ik was best wel boos, ja,” moet Ahmed toegeven.

“Waarom?”

“Omdat mijn moeder mij had buitengesloten,” zegt hij. “Ik wilde mijn fiets inruilen voor een fiets met een lager zadel. Eentje waar ik op paste, maar daar was mijn moeder het niet mee eens.” “En dan trapt u de voordeur kapot en dreigt vervolgens de hele flat in de fik te steken,” concludeert de rechter alvast.

“Die deur heb ik niet kapot getrapt. Ik ben klein,” zegt Ahmed. “Zo hard schop ik niet.”

“U gooide er volgens de buren ook een fiets tegenaan,” zegt de rechter.

“Leugens,” zegt Ahmed kalm. “Die mensen hebben allemaal de pik op mij. Ze maken van een mug een olifant. Ze grijpen elk kans aan om mij zwart te maken.”

“Heeft u uw moeder uitgescholden?” vraagt de rechter.

“Absoluut niet,” zegt Ahmed. “Dat zou ik nooit doen. Ik hou van mijn moeder, al steekt ze mij honderd keer in mijn rug.” De rechter trekt zijn wenkbrauwen op.

“Wat heeft ze u misdaan dan?” vraagt hij.

“Te veel om op te noemen,” zegt Ahmed.

“Ze is een slechte moeder. Soms laat ze me op straat slapen zonder jas. Als het heel koud is.”

Minderwaardigheidscomplex

Door gedragsproblemen heeft Ahmed een deel van zijn jeugd in internaten doorgebracht. Elke keer als hij weer bij zijn moeder intrekt, gaat het mis. Hij blowt, gaat niet naar school en heeft geen werk. Bovendien lijkt hij te kampen met een serieus minderwaardigheidscomplex.

Drie dagen nadat de politie hem briesend en tierend oppakte, lieten ze hem weer vrij. Op voorwaarde dat hij zijn moeder met rust liet. Nog diezelfde dag overtrad hij dat contactverbod. Sindsdien zit hij in het Huis van Bewaring.

Al bijna drie weken.

De rechter is het met de officier eens dat het er sterk op lijkt dat Ahmed niet alleen zijn moeder, maar de hele flat terroriseerde. Voor de vernieling van de deur en het dreigen met brandstichting legt hij hem een celstraf op van drie weken, waarvan een week voorwaardelijk. En een meld- en behandelverplichting bij de reclassering. Ook houdt hij het eerdere contact- en gebiedsverbod in stand. Ahmed heeft zijn opgelegde straf dus al uitgezeten, en wordt vanmiddag nog vrijgelaten, maar naar huis gaan zit er voorlopig niet in.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.