Bij de politierechter: 'Gewoon wat onenigheid'

Achter Hans (23) in de zaal zit zijn vader. Hij is de enige belangstellende, maar hij is hier vandaag niet om zijn zoon bij te staan. Hij wil vooral zeker weten dat hij zijn verdiende loon krijgt, en er niet met een laffe waarschuwing van afkomt.

Vera is het zusje van Hans. Hij had al een aantal keren geprobeerd in contact met haar te komen (zoals posten bij haar voordeur), maar het leek er sterk op dat zij haar broer bewust ontliep.

En dus stormde Hans op een dag briesend het terrein van zijn vaders hoveniersbedrijf op. Hij wist dat Vera er was, haar scooter stond bij het hek, maar voordat hij haar te pakken kreeg, slaagde zijn stiefmoeder erin de schuurdeur tussen hen beiden in het slot te gooien.

Woest griste Hans ergens een stuk gereedschap vandaan (een heggenschaar volgens Vera, een waterpomptang volgens Hans), duwde zijn stiefmoeder opzij en sloeg het ruitje van de deur aan diggelen. Aan de andere kant van de deur, verscholen achter haar 86-jarige opa, zag de doodsbange Vera de arm van haar broer door het raampje komen. Het stuk gereedschap dreigend in zijn gebalde vuist. Het bloed droop van zijn vingers.

“VERA!!! KOM HIER, GODVERDOMME!!! IK MAAK JE DOOD!!!”

“Wat kwam u daar nou eigenlijk doen?” vraagt de rechter.

“Ik was kwaad, dat lijkt me duidelijk,” zegt Hans. “Ik kwam daar niet op de koffie.”

“En waar was u zo kwaad over?” vraagt de rechter.

“Gewoon wat onenigheid,” zegt Hans kalmpjes.

“Het was wel iets meer dan dat, lijkt mij,” zegt de rechter.

“Ach, iedereen roept weleens wat als hij kwaad is, toch?” zegt Hans. “Zeker in onze familie. Daar is dat zo’n beetje standaard. Ik was er gewoon even klaar mee.”

“Waar was u precies klaar mee?” vraagt de rechter door.

“Gewoon, gedoe over geld en zo,” murmelt Hans.

“U moet u goed beseffen dat dit ook heel anders had kunnen aflopen. Wat nou als uw stiefmoeder die schuurdeur niet had dichtgegooid. Wat was er dan gebeurd?” vraagt de rechter.

Contactverbod

Hans haalt zijn schouders op. Sinds een paar maanden loopt hij bij een psycholoog die hem helpt zijn woede te controleren. Dat helpt. Wat ook helpt is het contactverbod dat hij na het incident kreeg opgelegd. Het was bedoeld om zijn zusje te beschermen, maar ook op Hans werkt het kalmerend, zegt hij. Hij wil niets meer met Vera of met ‘die kant van de familie’ te maken hebben. Bij de woorden ‘die kant van de familie’ knikt zijn hoofd kort naar achteren, richting zijn vader. Die schudt bij het horen van de straf afkeurend het hoofd. Hij had op meer gehoopt. Een taakstraf van 30 uur, een voorwaardelijke celstraf van twee weken, een meld- en behandelingsplicht bij de reclassering en een verlenging van het contactverbod. Hans vindt het best. Bij het verlaten van de zaal passeert hij zijn vader op nog geen halve meter. Hij keurt hem geen blik waardig.