Bij de politierechter: 'Iets moois voor kerst'

“Ik wilde mijn kinderen ook weleens iets moois geven voor kerst,” zegt Johanna*, een 51-jarige huisvrouw met een stem die doet vermoeden dat ze in haar leven meer zware shag dan zuurstof inhaleerde. Als ze er ook nog bij begint te snikken wordt haar stemgeluid nog indrukwekkender.

“Ik heb een grote fout gemaakt, mevrouw de rechter,” barst ze in tranen uit.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

“Hoeveel kinderen heeft u?” vraagt de rechter.

“Drie,” huilt Johanna.

In haar hoofd maakt de rechter een snelle rekensom. In totaal had de stapel kleding die Johanna jatte bij de H&M een waarde van 673 euro en 70 cent. Bijna 225 euro per kind. Ze liep met een lege shoppingtrolley de paskamer in en ze liep er twintig minuten later weer uit met een shoppingtrolley die zowat uit zijn voegen barstte. Veel eenvoudiger had ze het de beveiligers niet kunnen maken.

De vraag of Johanna de diefstal pleegde, zal vandaag dus weinig tijd in beslag nemen. De vraag is nu vooral of ze daarbij hulp kreeg van haar schoondochter Hester (19) die vandaag als medeverdachte naast haar zit. Beide dames ontkennen dat.

Hester, kapster in opleiding, verliet die dag de H&M als eerste. Over haar schouder hing een vrolijke bloemetjestas gevuld met onafgerekende kleding ter waarde van bijna 170 euro. Tegen de beveiligers die haar buiten in de kraag grepen, zei ze dat de tas van haar schoonmoeder was.

“Even afgezien van wie die tas was,” zegt de rechter, “u voelde toch wel dat die tas goed gevuld was?”

“Ik kan me dat niet herinneren,” zegt Hester. “Blijkbaar niet dus.”

Niet lang nadat Hester is aangehouden, komt haar schoonmoeder de winkel uit gelopen. De uitpuilende trolley vol kleding achter zich aan slepend. Aanvankelijk houdt ze stug vol dat ze de jonge vrouw met de bloemetjestas nog nooit heeft gezien. Ze kent haar niet, zegt ze, en de bloemetjestas ook niet.

“Dat was van de schrik, denk ik,” zegt Johanna nu.

“Dat u uw eigen schoondochter niet herkende?” vraagt de rechter.

“Nee, dat ik dat zei. Natuurlijk herkende ik haar wel.”

Buiten schot houden

Het verhaal dat Johanna vandaag vertelt is anders dan haar verhaal van toen, maar in essentie komt het op hetzelfde neer: ze wil haar schoondochter koste wat kost buiten schot houden. Hoewel ze samen een pashokje deelden, wist Hester volgens haar schoonmoeder van niets. Johanna stuurde haar terug de winkel in op zoek naar meer kleding en andere maten. In die tijd haalde ze ongezien de kaartjes van de kleding en propte de tas en trolley ermee vol. Daarna stuurde ze de nietsvermoedende Hester met de bloemetjestas naar buiten. Zelf ging ze eerst even ‘afrekenen’.

Hester staart strak voor zich uit. Ze lijkt volkomen onaangedaan terwijl haar schoonmoeder op amper een meter afstand huilend en piepend door het stof gaat.

“Ik heb er zo’n spijt van,” snikt Johanna. Dat laatste lijkt de rechter te geloven, al het voorgaande niet. Ze acht zowel schoonmoeder als schoondochter schuldig aan de kledingdiefstal. Voor Johanna betekent dat een taakstraf van 50 uur, waarvan de helft voorwaardelijk. Voor Hester een taakstraf van veertig uur, waarvan eveneens de helft voorwaardelijk.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.