Bij de politierechter: 'Toezichtloos lijden'

Het mishandelen van zijn vriendin ontkent Dino* (26) niet. Tenminste, eigenlijk was het zijn bedoeling om haar te kalmeren, maar toen hij haar bij de keel greep, ging ze alleen maar harder schreeuwen. Aan de hardhandige kalmering kwam pas een einde toen een bezorgde buurman op de deur klopte en Dino vlug het hazenpad koos.

Dat hij straf verdient staat ook volgens hemzelf buiten kijf. En als hij dan toch zo vrij mag zijn om alvast wat met de officier en de rechter mee te denken, dan adviseert hij daarbij ook reclasseringstoezicht, want dat kan hij wel gebruiken, vindt hij.

“En waarom kunt u dat gebruiken?” vraagt de rechter.

“Nou gewoon, omdat zij mij aan een huis kunnen helpen en zo,” zegt Dino.

Hij moet wel haast de best geklede dakloze van Nederland zijn. Zijn jas, sneakers en rugzak zijn allemaal van zo’n identieke kleur groen dat het lijkt alsof een stylist met hem is gaan shoppen, maar in werkelijkheid heeft Dino niet eens geld voor boodschappen. Hij heeft geen huis, geen werk en geen uitkering.

“Ik moet soms stelen om iets te kunnen eten, mevrouw de rechter. Ik heb zelfs al moeten bedelen,” biecht hij op alsof bedelen de overtreffende trap van stelen is.

Voor het mishandelen van zijn vriendin eist de officier een taakstraf van 60 uur, waarvan 20 uur voorwaardelijk, en een voorwaardelijke celstraf van twee weken. “Met reclasseringstoezicht?” vraagt Dino hoopvol.

“Zonder reclasseringstoezicht,” stelt de officier hem teleur.

Boetes voor zwartrijden

Een dergelijk toezicht zou voor hem inderdaad het begin van een nieuw leven kunnen zijn. Het probleem is alleen dat een eerder toezicht, opgelegd bij een eerdere veroordeling, tot niets heeft geleid. Althans, tot niets dan vergeefse moeite en een hoop frustratie.

“Vijf minuten voor tijd belde u de eerste gemaakte afspraak af,” weet de rechter.

“Toen had ik helaas geen geld voor de trein,” zegt Dino. “En ik had al vijf boetes gehad voor zwartrijden.”

“Vervolgens maakte u een afspraak voor de volgende dag en toen kwam u ook niet opdagen,” stelt de rechter.

“Toen kon ik helaas ook geen vervoer regelen,” zegt Dino.

“Snapt u dat ze er bij de reclassering niet veel vertrouwen meer in hebben?” vraagt de rechter.

Zwijgend haalt Dino zijn schouders op.

“Heeft u nog contact met uw vriendin?” gooit de rechter het over een heel andere boeg.

“We zijn nog samen,” zegt Dino.

“En zij verblijft nog steeds in een begeleid wonen-project, klopt dat?” vraagt de rechter.

“Ja, maar ik bezoek haar daar regelmatig,” zegt Dino.

“Oh, dus daar heeft u wel geld voor,” haalt de rechter de trekker vakkundig over.

“Nou eh... niet echt maar eh... dan brengen vrienden mij of zo,” probeert Dino zich nog uit de val te redden waar hij zojuist met open ogen is in gelopen.

“Maar die vrienden willen u niet naar de reclassering brengen?” vraagt de rechter.

“Eh... jawel maar eh... dan eh... dan moeten ze vaak werken,” verzint Dino ter plekke. De rechter heeft er genoeg van. Ze veroordeelt hem conform de eis van de officier, dus zonder reclasseringstoezicht.

“Ik zit hier niet om de reclassering met vervelende klusjes op te zadelen,” besluit ze.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.