Bij de politierechter: 'Geen knietje voor een taakstraf'

Leo (44)* ziet eruit alsof hij rechtstreeks van een bouwsteiger komt gestapt. Je krijgt de indruk dat wanneer hij een paar keer flink op zijn werkbroek en bodywarmer zou kloppen, de zaal zich in no time zou vullen met een gigantische stofwolk.

“Klopt het adres nog dat hier staat?” informeert de rechter.

“Nee, dat klopt niet meer,” zegt Leo.

“Wat is uw huidige adres?”

“Ik heb geen huidig adres,” zegt Leo.

“Waar gaat de post dan naartoe?” vraagt de rechter.

“Geen idee. Ik slaap meestal bij het Leger des Heils.”

Sinds een paar weken is Leo dakloos.

Een gecompliceerde voetbreuk zorgde ervoor dat hij zijn werk als zelfstandig timmerman maandenlang niet kon uitvoeren. Zijn opdrachtgevers zochten een ander, zijn rekeningen bleven binnenstromen en zijn huurachterstand liep uiteindelijk zo hoog op dat de huurbaas hem op straat zette.

Vrijwel alles wat hij heeft zit in de smoezelig bruine rugzak die zo plat als een dubbeltje tussen zijn rug en de rugleuning van het beklaagdenbankje zit geplet. Waar de post naartoe gaat is wel de minste van zijn zorgen. En ook van de rechtszaak van vandaag heeft hij geen moment wakker gelegen. Veel vervelender vindt hij het dat hij er vrij voor heeft moeten nemen.

“Als ik straks ook mijn werk nog kwijtraak, dan heb ik echt niets meer. Dan hou ik ook maar op met leven, denk ik,” zegt Leo mismoedig.

Van het voorval met de agent herinnert hij zich niet veel. Hij was dronken. Met een fles port en een paar biertjes achter zijn kiezen bezocht hij het Strandwalfestival in Rijswijk, waar de mensen op de dansvloer hem al snel irritant vonden.

“U was, om het voorzichtig te zeggen, wat drukker dan anderen,” zegt de rechter.

“Ongetwijfeld,” zegt Leo. “Zo ben ik geboren. Wat drukker dan anderen.”

Vlam in de pan

De beveiliging riep er uiteindelijk de politie bij, maar ook die maakten op Leo weinig indruk. Toen ze hem herhaaldelijk maar tevergeefs naar een ID-bewijs vroegen, sloeg de vlam in de pan.

“Klopt het dat u een van de agenten een knietje in de ballen hebt gegeven?” vraagt de rechter.

“Niet dat ik mij kan herinneren,” zegt Leo. “Ik lag al lang en breed met handboeien om in dat politiebusje, met mijn bek op de achterbank gedrukt, maar de agent die boven op mij zat vond het toch nodig om mij een paar keer hard op mijn rug te slaan. Het kan zijn dat ik daarop heb gereageerd. Maar iemand die op je rug zit een knietje in zijn ballen geven, lijkt mij vrij lastig.”

De rechter fronst.

Over de schuldvraag lijkt ze weinig twijfels te hebben, over de vraag hoe ze Leo moet bestraffen des meer. De officier eist een stevige taakstraf, keurig conform de richtlijnen, maar omdat Leo zich zeven dagen per week het schompes werkt om zijn leven weer een beetje op de rit te krijgen, zou een taakstraf in zijn geval averechts werken. Ze beluit hem te matsen.

“Ik vind dit geen knietje voor een taakstraf,” zegt ze.

In plaats daarvan laat ze de onfortuinlijke Leo gaan met een boete van 500 euro, geheel voorwaardelijk, en een meldplicht bij de reclassering.

Van dat laatste schrikt Leo zichtbaar.

“Daar kunt u ook na vijven terecht,” stelt de rechter hem gerust.

*Alle namen in deze rubriek zijn vanwege privacy-redenen gefingeerd.