Bij de politierechter: 'dure dreun'

De keurige Tex* (21) – blanco strafblad, haren feilloos gekamd, overhemd onberispelijk gestreken – heeft zijn al even keurige papa en mama meegenomen naar de rechtbank. Op de gang, in afwachting van zijn zaak, praten zijn ouders met zijn advocate pseudo-ontspannen over koetjes en kalfjes. Over een neef die ook advocaat is (wat een toeval!), over de plotselinge weersomslag (regen!) en over de smaak van de automatenkoffie (dáár zouden ze eens iemand voor moeten straffen!). Alles om de naderende strafzaak van zoonlief maar zo lang mogelijk te negeren. Tex heeft niemand mishandeld. Alleen het idee al. Als er iemand het slachtoffer is, dan is het Tex wel. Kijk hem daar nou zitten, met zijn mitella. De arme jongen... “Ik heb hem niet geraakt,” zegt Tex even later stellig.

“Maar u heeft wel naar hem uitgehaald?” vraagt de rechter.

“Ik wilde hem wel slaan, maar ik maaide over hem heen. Voordat ik hem kon raken viel hij al om. Zo dronken was hij.”

“De bovenlip van het slachtoffer is diezelfde nacht nog gehecht. Ook zou hij zijn neus hebben gebroken en een stuk van een tand missen,” somt de rechter de schade op.

“Als ik hem had geraakt, zeker als ik hem zo hard had geraakt, dan had ik daar zelf toch wel iets van gevoeld, lijkt mij,” pareert Tex.

“U hééft er toch ook iets van gevoeld,” zegt de rechter.

“Helemaal niks.”

Stomdronken gezwalk

De rechter fronst en kijkt hem een paar tellen zwijgend aan. Het duurt even voordat Tex doorheeft waar ze op doelt.

“Oh dat. Ja, dat wel. Bij die uithaal schoot mijn schouder uit de kom. En in de weken daarna nog een paar keer. Zo vaak zelfs dat ik er onlangs aan geopereerd ben. Vandaar die sling. Maar ik heb niemand geraakt.”

Het is een vrijdagavond, rond middernacht. Samen met drie vrienden verlaat Tex het café waar ze hun stapavond hebben afgetrapt. Terwijl zijn maten hun fiets halen om de avond elders voort te zetten, ziet Tex hoe een stomdronken gast een andere fiets omverloopt. Zonder omkijken zwalkt hij verder.

“Hé, raap die fiets eens op,” hoort Tex zichzelf zeggen. De vier biertjes die hij op heeft zijn te weinig om hem dronken te voeren, maar genoeg om hem het nodige zelfvertrouwen te geven. Enigszins verbaasd ziet hij hoe de zatlap gehoor geeft aan zijn bevel. Wankelend zet hij de fiets weer overeind. Maar nog geen vijf meter verderop is het weer raak. Een tweede fiets gaat tegen de vlakte.

“Hé!” roept Tex opnieuw.

Maar dit keer werkt zijn bemoeienis averechts. De man kijkt om en komt dan op hem af. Er wordt over en weer gescholden en geduwd. Meerdere getuigen zien daarna hoe Tex met gebalde vuist uithaalt en hoe zijn belager languit op straat valt.

“Ik begrijp dat het misschien ongeloofwaardig klinkt,” zegt zijn advocate, “maar zo ongeloofwaardig is de uitleg van mijn cliënt niet. U moet niet vergeten dat de aangever kort voor de ruzie al twee keer over een stilstaande fiets was gestruikeld. Zo dronken was hij kennelijk. Wie zegt dat hij zijn verwondingen daar niet al opliep?”

“Het is heel nobel dat u voor de eigendommen van anderen opkomt,” richt de rechter het woord ten slotte tot Tex, “maar wanneer er overduidelijk zo veel drank in het spel is, kunt u dat voortaan misschien beter aan de professionals overlaten.” Behalve een boete van 500 euro wegens mishandeling zal Tex het slachtoffer een schadevergoeding moeten betalen van ruim 400 euro.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.