Het bizarre leven van Ronald Diederik en zijn tijd bij Satudarah

De 55-jarige Ronald Diederik loopt al een leven lang mee in de criminaliteit, maar heeft een paar jaar geleden besloten daar rigoureus mee te stoppen. Hij heeft nu een boek geschreven, zo eerlijk dat het soms pijn doet aan je ogen. “Maar dat kan ook door de spelling zijn, haha. Ik ben helemaal geen schrijver namelijk.”

Waarom dit boek?

“Ik leid sinds zes jaar een heel rustig leven met mijn gezin. Ben met alles gestopt en had weer een normale baan bij een aannemingsbedrijf. Die switch was zeker niet makkelijk, maar ik moest het doen. Helaas ben ik een tijdje geleden door een plafond gevallen en heb ik me zo enorm bezeerd dat ik tegen een afkeuring aanzit. Toen ik thuiszat, besloot ik te gaan schrijven over mijn leven. Gewoon, zoals ik het heb beleefd. Ik moest blijven schrijven tot ik klaar was.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Je noemt bijna iedereen bij naam. Is dat niet link?

“Als ik een boek over mijn leven schrijf, dan passeren natuurlijk heel veel mensen de revue. Die mensen beschrijf ik. Maar ik heb ook bewust dingen niet beschreven in mijn boek omdat ik anders de mensen zou benadelen omdat die nog in het circuit zitten.”

Maar je bent bijvoorbeeld lid geweest van Satudarah. Gedurende die tijd heb je delicten gepleegd, levensdelicten zelfs.

“Ja, maar dat heb ík gedaan, niet Satudarah. Die club is op mijn pad gekomen, ik ben zelfs president geworden, dus als ik over mijn leven ga schrijven, moet ik Satudarah noemen. Kan niet anders. Maar ik ga geen details over de club prijsgeven. Daar heb ik een code voor afgesproken en daar hou ik me aan. Ik heb de club ook in good standing verlaten.”

Heb je al reacties gehad op het boek?

“Ja, ik heb al veel boeken verkocht op verschillende woonwagenkampen. De mensen die het hebben gelezen zeggen allemaal hetzelfde: hoe ik het vertel in het boek is precies hoe ik ben.”

Hoofdstuk 1

Over de fatale afspraak in februari 2013 met Rini van Setten oftewel Haagse Rinus bij Ronald Diederik thuis. Diederik is dan lid van Satudarah. Haagse Rinus wil ook lid van die club worden, maar dan moet er eerst wat oud zeer besproken worden. Rini heeft namelijk met wat vrienden gezorgd voor schade aan het koffiehuis van Diederik.

Ik vroeg aan onze Sergeant at arms, Raymond K. of hij ook bij deze afspraak kon zijn en dat was goed. Ik nodigde Raymond op die bewuste avond uit om te komen eten bij mij samen met de nieuwe Treasurer van Travelers Den Haag, Bram G.M. die wilde nog wat info ontvangen van mij over zijn nieuwe functie. Ik had pasta gemaakt en we zaten te eten en toen werd ik gebeld door Rini met de vraag of hij eerder langs kon komen. Ik zei dat ik eters had, maar ik zei dat hij eventueel ook bij me thuis langs kon komen. In eerste instantie had hij daar geen zin in, maar uiteindelijk zei hij dat het goed was. Niet lang daarna werd er aangebeld en liet Rini bovenkomen. Toen hij binnenkwam gaf hij ons allen een hand en ging zitten aan mijn eethoek en we kwamen al snel in gesprek over zijn lidmaatschap en ook over het feit wat hij geprobeerd had aan te richten in mijn koffiehuis met zijn vrienden Johannus S. en Erik H. Hierdoor had mijn koffiehuis schade opgelopen en die wilde ik vergoed hebben. Dus eiste ik 5000 euro van hem. Hij gaf ook toe dat hij dat fout had gedaan en was bereid om dat bedrag te betalen in gedeeltes, want hij had het niet in één keer. Ik stemde daarmee in. Op dat ogenblik stond ik al pratend op om de asbak te legen op dat moment voelde hij zich bedreigt en stond op en zei wil je me slaan ofzo en op dat moment sprong Raymond K. op met een pistool in zijn hand en richtte deze op Rini. Die op zijn beurt zei als je me dood wil schieten schiet dan. Hij deed zijn armen wijd naar Raymond K. en Raymond wilde hem alleen slaan met het pistool, maar deze was doorgeladen en toen hij hem wilde slaan ging hij af. Ik stond er op dat moment een halve meter vanaf en zag Rini zijn ogen sluiten en in elkaar zakken. Hij viel naast mijn bankstel neer en tegelijkertijd liep er een plas bloed uit zijn hoofd. Bram die op de bank zat viel stil en Raymond stond te springen en zei dat zijn leven voorbij was. Ik bleef er zelf rustig onder op dat moment en dacht wat moet ik hier aandoen. Ik dacht op dat moment als de politie erbij komt heb ik een zwaar probleem, ik had in 2009 natuurlijk die aanvaring met hem gehad.

In het vloerkleed gerold

Zo kwam ik op het idee om hem te laten verdwijnen. In eerste instantie, omdat hij 170 kilo woog, wilde ik hem in stukken hakken of zagen, maar ik dacht gelijk aan de DNA sporen. Dus bleef er maar één optie over en dat was hem mijn huis uit te werken. Zo had ik een rol plastic staan en vervolgens hebben we hem daar ingerold en daarna het vloerkleed hetgeen bebloed was daar weer omheen gerold en hebben we alles met startkabels en een sleepkabel vastgebonden, zodat de mensen buiten niets konden zien. We hebben daar een aardig werk aan gehad.

Daarna heb ik het pistool uit elkaar gehaald en schoongemaakt en de telefoons van ons allen in een schone tas gedaan en Bram is dat gaan lozen. Naar mijn weten heeft hij dat in de zee gegooid. Toen ben ik als een speer het bloed en drab wat uit zijn hoofd was weggevloeid gaan opruimen om het er zoveel mogelijk op te laten lijken dat er niets gebeurd was.

We konden die 170 kilo nooit in een personenauto vervoeren, dus dat was een probleem. Raymond kwam toen met het idee om hem met de combo, die hij geleend had van John R., aftevoeren. Toen Bram weg was voor dat tasje te lozen hebben Raymond en ik Rini naar de afgesloten galerij gesleept. Vervolgens heeft Raymond de combo voorgereden. Ondertussen was Bram teruggekomen en hebben we Rini naar beneden gesleept en in de combo gewerkt, wat niet echt meeviel, 170 kilo werkt niet echt mee en kost aardig wat tijd. Uiteindelijk kregen we hem de combo in. Ik ben toen achter Raymond, met Rini achterin, aangereden richting de Binckhorst en we hebben de combo schuin tegenover het clubhuis van onze Chapter van Satudarah gezet. Ik ben toen weer naar huis gegaan en Bram en Raymond zijn toen naar Raymond zijn huis gegaan. Ik ben thuis als een gek de rest van de sporen gaan wissen. Er was veel bloed op mijn laminaat en spetters terecht gekomen. Ik ben toen met chloor tekeergegaan en daarna heb ik gelijk mijn kleding gaan geloosd in de openbare vuilnisbakken in Scheveningen. Ondertussen waren Nel en Willietha thuisgekomen van de bioscoop, zij werden bijna onwel van de chloor lucht, en vroegen of ik niet helemaal lekker was. Het verhaal zat me natuurlijk niet lekker, dus ben ik in de nacht naar Raymond in Ypenburg gereden.

Ik kwam binnen en Bram en Raymond lagen op de bank aan een joint te trekken, want die wisten het ook allemaal niet meer. We hebben daar toen afgesproken dat we ons zouden treffen om 14.00 uur bij de ingang van het Zuiderpark bij snackbar het Hapje om door te nemen wat we met Rini aan moesten en waar we hem konden lozen. Ik ben weer naar huis gereden en het afval met bloed wat ik opgeruimd had door een goede vriend van mij geloosd. Hij heeft ook mijn privé spullen veiliggesteld. Toen ben ik me bed ingegaan maar dat had op zich geen zin, want slapen kon ik niet.

Nieuw tapijt en behang

De volgende ochtend toen Nel naar haar werk was heb ik al me laminaat eruit getrokken in verband met bloed sporen.

Raymond en Bram zijn dat opkomen halen, omdat te lozen bij de gemeentereiniging. Ik ben in de ochtend naar de tapijtwinkel in de Driebergenstraat gereden om nieuw tapijt te kopen en ik heb dat gelijk meegenomen en dat heb ik gelijk in mijn huis gelegd en vervolgens heb ik ook nieuw behang tegen de muur geplakt om zo alle DNA-sporen te wissen. Daarna ben ik voor de tweede keer mijn huis grondig gaan reinigen met chloor om alle sporen te wissen. Ik heb toen van boven naar beneden alles schoongemaakt. Ik heb uiteindelijk binnen twee dagen mijn huis opgeknapt. Ik ben toen net of er niets aan de hand was naar mijn koffiehuis gegaan om te gaan werken. Ik heb mijn koffiehuis geopend voor de klanten en deed net als of er niets aan de hand was.

In de middag ben ik naar het zuiderpark gereden en ontmoette daar Raymond en Bram. We zijn toen het Zuiderpark ingelopen en kwamen daar pas in gesprek. Het eerste plan was om hem naar een gezamenlijke kennis te brengen die bij de Hoogovens werkte om hem daar te laten verbranden, zodat hij nooit meer terug te vinden zou zijn, maar om een bepaalde reden ging dat niet door. Tweede plan was hem begraven in een tuin buiten de stad bij een oom van Raymond die oom zou een soort van vakantiewoning hebben maar dat werd hem ook niet. Het derde plan was dat we hem naar Bergambacht zouden brengen en hem daar in de Lek gooien, zodat hij door de stroming ergens elders gevonden zou worden en dat is het geworden.

En Raymond zou ervoor zorgen dat Rini zijn auto weggehaald zou worden, want die stond immers om de hoek van mijn huis, maar dat is nooit gebeurd.

Ik had met Raymond een tijd afgesproken om Rini weg te brengen en vervolgens zijn we weer vertrokken, sindsdien heb ik Bram niet meer gezien. Vervolgens ben ik weer terug naar mijn koffiehuis gegaan en ben gewoon mijn werk gaan doen wat ik altijd deed. De klanten in mijn koffiehuis waren altijd gewend van mij dat ik een praatje met hun maakte. Ik moest echt mijn best doen om zo gewoon mogelijk over te komen, ik had natuurlijk helemaal geen zin om met de klanten te praten. Deze dag duurde voor mij nu extra lang. Er kwamen geregeld jongens van de club een bakkie doen en ik deed net of er niets gebeurd was maar ja, ik wist wel beter.

Hoofdstuk 2

Over hoe ze het lijk hebben laten verdwijnen, hoe ze probeerden geen DNA achter te laten en hoe ze de periode van twee dagen daarna beleefden.

We zijn de A12 richting Utrecht opgegaan en ergens bij Gouda eraf gegaan richting Bergambacht. We reden best wel een groot stuk over binnenwegen heen. Toen we bij de dijk aankwamen zijn we er eerst voorbij gereden om te kijken of het veilig was om het lijk weg te werken.

Een gegeven ogenblik zijn we gestopt op de plek waar we moesten zijn en we zijn uitgestapt en tijdens dat moment kwam er een auto aan. Ik schok en zei toen tegen Raymond doe net of dat je aan het pissen bent en ik deed hetzelfde.

Toen de auto voorbij was hebben we het lijk van Rini uit de auto getrokken en naast de weg neergelegd en dat viel niet mee, omdat hij zo zwaar was.

Toen dat gebeurd was reed Raymond de Combo verderop naar een erf, maar hij bleef redelijk lang weg en daarom ben ik bezig gegaan om het lijk van Rini de dijk af te werken maar hij was zo zwaar dat ik hem de dijk af heb moeten trappen.

Het was een dijk van ongeveer tien meter lang, schuin naar beneden. Beneden aangekomen wilde ik hem de Lek in trekken, zoals afgesproken, maar alleen ging dat niet helemaal goed, beneden aan de dijk heb ik hem nog een meter of twee naar het water getrokken, maar kreeg hem niet verder. Hij was zo zwaar. Honderdzeventig kilo krijg je in je eentje niet echt heel ver weggesleept. Iets later kwam Raymond erbij en hebben we Rini nog een meter of twee verder gesleept, alleen niet ver genoeg om hem in de Lek te dumpen. Dat kwam voornamelijk omdat er allemaal grote keien aan de waterkant lagen. Vervolgens heb ik, samen met Raymond, het kleed en plastic waar hij in gerold was verwijderd en meegenomen in verband met eventuele DNA sporen.

Vervolgens zijn we naar de auto gelopen, ingestapt en weggereden. Dezelfde weg terug, maar na een aantal kilometers zei Raymond dat hij zijn mes kwijt was en wou terugrijden. Na een woordenwisseling besloten we om door te rijden. Ik dacht op dat moment aan het risico wat we dan gingen lopen om daar weer langs de weg te gaan staan en het was zo donker daar dat je waarschijnlijk uren had moeten zoeken. We zijn toen weer teruggereden naar de Polluxstraat en hebben daar alleen nog het kleed, plastic en de startkabels waar alles mee was vastgebonden geloosd.

Afvalbakken

De handschoenen hebben we verderop in een put gegooid. Vervolgens heb ik mijn auto gepakt en ben naar huis gereden.

De kleding die ik op deze bewuste avond aan had heb ik in de afvalbakken op Scheveningen weggegooid. Geslapen heb ik niet die nacht. De volgende ochtend zette ik de televisie aan en er werd verteld dat er in Bergambacht een lijk was gevonden, maar dat lijk was nog niet geïdentificeerd. Op dat moment ging er van alles door mij heen. Zo ging ik gewoon weer naar mijn koffiehuis en pakte zo het dagelijkse leven zo goed als het ging weer op.

Al snel kwamen de klanten met allerlei verhalen over de dood van Haagse Rinus. Hij zou zijn gemarteld en er waren leden maten afgesneden, hij was onherkenbaar en hij zou met veertien kogels om het leven zijn gebracht en natuurlijk ook wie het uiteindelijk gedaan zou hebben. Ik maakte daar maar een geintje over om het van me af te doen en er waren ook klanten in mijn koffietent die van mijn verhaal uit 2009 wisten en zeiden in de trant van, zo je hebt je best gedaan om van hem  af te komen. Op zo een moment wist ik niet waar ik het zoeken moest. Ook kwam er een verhaal naar voren dat hij ruzie had met Columbianen en dat hij het weekend ervoor had vastgezeten in verband met een vechtpartij met hen en dit verhaal kwam meerdere keren naar voren. Na twee dagen kwam Raymond in mijn koffiehuis, die was zwaar in paniek. Ik heb hem weggestuurd om niet met hem samen gezien te worden. Daarna heb ik hem ook niet meer gezien. Ik hoorde later dat hij met Bram G. naar de Dominicaanse Republiek was gegaan. Zo vlogen de dagen om. Het was zes februari gebeurd en de auto van Rini stond honderd meter om de hoek in de Reepstaat. Dat was een Renault stationcar, ik had nog zogezegd dat die auto weg moest daar maar daar is niets van gekomen.

Zo kwam de dag de politie de auto gelokaliseerd en hem op twaalf februari weghaalde. Ik zag het gebeuren vanuit mijn slaapkamerraam en op dat moment kon je mij weggooien.

De hele straat stond vol met politie. Zo lagen er in de hele buurt folders in de bus met een foto van Rini erop en er werd gevraagd of iemand hem had gezien tussen zes en acht februari. Zo rustig als ik was, werd ik toen ook redelijk paranoïde. En ik ben toen weer alles gaan schoonmaken.

Zo goed als ik kon ben ik elke dag gewoon me werk blijven doen, maar ik wist in mijn achterhoofd dat ik bezoek zou krijgen van een AT-team, alleen de vraag was wanneer. Zo bleef ik ook gewoon naar de clubavonden gaan en niemand heeft mij ooit over deze zaak aangesproken, maar wat ik niet wist, wat ik later hoorde, was dat Raymond het aan een aantal mensen had verteld en dat was natuurlijk niet de bedoeling.

Ik was Treasurer van de Chapter Satudarah Pikeys Utrecht en bleef gewoon mijn werkzaamheden voor de club doen. Later ben ik bezig gegaan om de Chapter Satudarah Scheveningen op te richten. […] Ik werd President van de Chapter Scheveningen. […] Na een aantal maanden gebeurde wat ik al verwachte, het bezoek van de Wouten.