Quinault-indianen: 'Als we verhuizen, verliezen we onze cultuur'

Zo heeft de Quinault-stam in de Amerikaanse staat Washington het lastig. De zalmen zijn collectief weggezwommen uit de rivieren, die ieder jaar iets opwarmen. “Zalm is onze ziel, ons hart!”

Vijf zalmen. Vijf hele zalmen. Dat was de complete oogst van urenlang vissen op de rivier. Voor de hobbyvisser die een nachtje aan de waterkant logeert, is het een fraaie opbrengst, voor de Quinault Indian Nation staan de verdwenen zalmen symbool voor de grote (klimaat)problemen die er zijn. “Wij eten al duizenden jaren zalm, het is onze ziel, ons hart,” aldus Quinaultindiaan en cultuurhistoricus Justin James. “Zalm is niet alleen de traditionele maaltijd en een belangrijk exportproduct, maar ook cultureel gezien veel meer dan voedsel en een geldbron. Zalmsymbolen zijn verwerkt in kunstwerken en belangrijke gebouwen van de Quinault-stam.” De sockeye-zalm was zelfs al vrijwel helemaal uitgestorven in het jachtgebied. “Daar visten we altijd op in de lente, maar dat hebben we al een paar jaar niet meer kunnen doen,” vertelt visser Greg Lewis. “Het aantal vissen is nu zó laag, dat we de populatie zelf proberen op te bouwen.” Er zijn voor de Quinault-indianen helaas meer zorgen dan de verdwenen vis alleen...

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Hoop en belofte

De stam leeft in de staat Washington, langs de Stille Oceaan. Ze zijn zelfvoorzienend, producten als vis, kano’s en kleding worden uitgewisseld met andere Indian Nati-on-stammen. Ze leven vrij zelfstandig en beschikken over eigen gezondheidsvoorzieningen en sociale diensten. Hun levensmotto omschrijven ze zelf als: “Wij herinneren ons verleden, terwijl we moderne principes toepassen in een huwelijk dat nu en in de toekomst hoop en belofte zal brengen.”

Tot 1991 bemoeiden de Amerikaanse instanties zich met het reilen en zeilen in de gemeenschap, maar daar zijn ze na ‘honderdvijftig jaar van mismanagement’ vanaf. Zelf denken ze veel beter te weten hoe ze de grond en de natuur in het Quinault-gebied moeten behandelen. “Het kan nog wel een eeuw duren voordat de vele problemen die zijn ontstaan vanwege de bemoeienis zijn opgelost, maar we kijken nu naar de toekomst, terwijl we leren van het verleden,” is op hun website te lezen.

De omgeving is bosrijk en bestaat uit meren, rivieren en 37 kilometer aan strand. De indianen delen het gebied met onder meer beren, elanden, zeearenden en poema’s. De Quinaults zien het als een ideale voedingsbodem voor hun bestaan en dat is het in principe ook, maar tóch worden ze in hun bestaan bedreigd. Grote boosdoener: de klimaatverandering. Een gletsjer bij de Olympic Mountains koelde het rivierwater tot de perfecte zalmtemperatuur, maar de gletsjer is negen jaar geleden gesmolten. Ieder jaar zijn de rivieren ietsjes opgewarmd en daarom voelen de zalmen zich er niet meer als een vis in het water.

Er is één miljoen dollar geïnvesteerd in de uiterwaarden om een beter zalmklimaat te ontwikkelen, maar dat is een druppel op een gloeiende plaat. De indianenstammen zijn de laatste jaren flink getroffen door overstromingen, bosbranden, stormen en ander natuurleed. De financiën zijn niet toereikend om alle klappen op te kunnen vangen. Het ministerie van Binnenlandse Zaken stelt ieder jaar 10 miljoen dollar beschikbaar voor planning van de klimaatbestendigheid, maar dat is lang niet genoeg om de ruim vijfhonderd verschillende stammen te voorzien van de benodigde apparatuur.

Lees het hele artikel (en bekijk vooral de indringende fotoreportage) in de Panorama van deze week of via Blendle.