Bij de politierechter: 'U bent vast heel lief'

Bij de politierechter komen elke dag zaken langs die niet wereldschokkend zijn, maar vaak wel herkenbaar. Zoals deze zaak.

Alle ogen in zaal B van de rechtbank Leeuwarden zijn gericht op de deuropening. De bode heeft zojuist de volgende verdachte aangekondigd, maar het gat van de deur blijft leeg. Dan verschijnen er twee wieltjes op de drempel, gevolgd door de rest van de rollator. In opperste concentratie duwt de 72-jarige vrouw haar looprek voetje voor voetje richting het verdachtenbankje. Als ze halverwege is, zegt de rechter: “Goedemorgen.” Dan komt de vrouw tot stilstand. Ze recht haar rug en kijkt voor het eerst de zaal in. “Dat moeten we nog maar zien,” zegt ze.

Lees uit deze serie ook: 'Ik ga je vermoorden, buurman'

Eén grote lijdensweg

Ze is kwaad. Heel erg kwaad zelfs. Ze heeft helemaal geen zonnebril gestolen bij de Etos in haar woonplaats Sint Annaparochie. En ook geen haarband en ook geen kam. Er is niets van waar. Ze was die dag voor het eerst zonder haar rollator op pad. De dokter had gezegd dat dat goed voor haar was. Dat ze het maar eens moest proberen. Afijn, het hele bezoek aan de Etos was één grote lijdensweg geweest. Ze had wimperverf gekocht en na het afrekenen nog even een zonnebril gepast. Toen ze eindelijk weer buiten was en in haar invalidenwagentje stapte, werd ze aangesproken door een winkeldame. Of ze even wilde meekomen. En ze zat net!

“Ik dacht dat ik misschien een lekker bakje koffie zou krijgen, maar opeens stonden er twee agenten voor me.” In het plastic tasje van de vrouw zat niet alleen de wimperwerf. Ook een zonnebril, een haarband en een kam. Onbetaald. Volgens de verdachte is dat allemaal gelogen en moet de rechter haar vooral geloven.

“U ziet er hartstikke leuk uit en u doet het heel aardig, maar ik word hier helemaal warrig van. Van dit gesprek. Helemaal knetter. Misselijk zelfs. Het is gewoon niet waar.” Dan begint ze te snikken.

“Klopt het dat u suikerziekte heeft?” vraagt de rechter.

“Dat ook nog, ja.”

“En ik lees hier dat u vorig jaar ook een aantal tia’s heeft gehad.”

“Maar ik heb ze niet opgedronken!” zegt de vrouw. Ineens verbazingwekkend jolig.

Lees uit deze serie ook: op zoek naar de piemelzwaaier

Niet allemaal op een rijtje

Ze houdt een hand voor haar mond en giechelt uitgebreid om haar eigen grap. Het betoog van de officier lijkt haar dan ook grotendeels te ontgaan. Tot de volgende zin: “… en ik heb dan ook sterk het idee dat mevrouw ze niet meer allemaal op een rijtje heeft, om het maar even zo te zeggen.”

“Dat is niet aardig!” zegt de vrouw.

“Nee, dat is misschien niet aardig, maar het heeft wel een aardig gevolg voor u. Ik heb namelijk niet het idee dat u de spullen met opzet heeft weggenomen. Ik pleit vrijspraak.”

“Wilt u daar nog iets over opmerken?” vraagt de rechter.

“U bent een goede rechter,” zegt de bejaarde vrouw.

“Maar ik heb nog geen uitspraak gedaan.”

“Nee, maar u bent vast heel lief.”

De rechter is lief. Ze spreekt de verwarde vrouw vrij wegens gebrek aan opzet.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Lees 'm in ons magazine op Blendle.