Q&A: Woody Harrelson

Ben je een workaholic?

Waarom zou ik op mijn handen gaan zitten? Op dit moment gaat het leven goed: ik krijg het ene coole aanbod na het andere. Nadat ik het eerste deel had gezien van Planet of the Apes, wilde ik graag deel uitmaken van de trilogie. En ik bedoel, een Star Wars-film: werkelijk?

Dat zijn blockbusters, ben je de interesse in onafhankelijke films verloren?

Nee, integendeel. Onlangs speelde ik in de prachtige indie-film Wilson. En The Glass Castle (nu in de bioscoop, red.) is een verfilming van de memoires van de Amerikaanse schrijfster Jeannette Walls.

Vond je dat een intrigerend boek?

 (lacht) Ik heb het boek niet gelezen, maar van het script werd ik direct enthousiast. Daarnaast zou mijn goede vriendin Jennifer Lawrence mijn dochter spelen. Dat ging uiteindelijk niet door, maar Brie Larson heeft de rol overgenomen. Ik ben erg trots op de film. Je staat er anders voor dan eerst.

Je had alcohol- en drugsproblemen, noemde jezelf een seksverslaafde en je belandde soms achter de tralies vanwege wanordelijk gedrag. Ben je rustiger nu je 56 bent?

De buitensporige jaren liggen achter me. Ik heb gekke dingen gedaan in het verleden, die ook mijn huwelijk zwaar hebben belast. Het zelfvernietigende aspect van mijn karakter is nu, godzijdank, afgesloten. Maar geen zorgen, er zit nog genoeg adrenaline in mijn aderen! (lacht)

‘Chaos en creativiteit gaan goed samen’ zeg je vaak. Hoe leef je volgens dit motto?

Heel goed, maar dat citaat is niet van mij.

Nee, van wie dan wel?

Van een taxichauffeur die mij ooit heeft opgehaald in een sombere hoek in Londen. Ik zag er niet meer zo goed uit, ik ging op dat moment even niet zo lekker.

Had je die nacht een wild feestje?

Iets dergelijks ja. Ik herinner me alleen maar duisternis. In ieder geval had hij medelijden met me en wilde hij me met het gezegde troosten. Hij zei dat ik als creatief persoon moest leven met de chaos die men creëert. Ik vond deze gedachte eerlijk gezegd bevrijdend.

In hoeverre?

Je moet je leven niet plannen. Je kunt ook betrokken zijn bij iets wat in het begin nog onbekend is. Ook als het iets is wat gierend uit de klauwen loopt.

 ‘Het pad van uitspattingen leidt tot het paleis der wijsheid’ – ook een citaat van jou. Geloof je dat echt?

Ja, dat geloof ik nog steeds. Ik beweer niet dat men geen ‘volledig’ leven kan leiden zonder seksuele overdaad, drugs en alcoholoverschrijdingen, maar voor mij was het waarschijnlijk belangrijk om deze dingen uit te proberen. Intensief leven. Zonder rekening te houden met verliezen. Dat heeft me zeker sterk gemaakt en mij ook geholpen bij mijn zelfontdekking. Dit maakt me een beetje wijzer. Ik ben nog ver van het stadium van wijsheid.

Je bent een veganist en leeft zeer gezond, maar vist nog wel graag, of niet?

(lacht) O ja.

Heb je de vergunning om marihuana te telen op Hawaii eigenlijk al ontvangen?

Nee, die hebben ze me nog niet gegeven. Het was uiteindelijk een politieke beslissing. Ondenkbaar, door hoeveel hoepels ik had moeten springen voor zo’n vergunning! Ik ben erg blij dat het niet uitkomt.

In sommige Amerikaanse staten is marihuana nu legaal. Wil je het niet in Colorado proberen?

Nee, ik ben er klaar mee. Maar natuurlijk ben ik blij met de geleidelijke liberalisering. Vroeger kon je al in de gevangenis belanden omdat je een paar gram bij je had.

En dat in ‘the Land of the Free’ …

Heel vreemd in een vrij land als Amerika, ja. We zouden kunnen doen wat we willen, zolang we er maar niemand mee schaden. De realiteit spreekt een andere taal. Maar om het duidelijk te maken: ik moedig drugsgebruik niet aan. Iedereen moet zelf beslissen.

Als iemand op je zenuwen werkt, hoe reageer je dan?

Ik pak mijn koffer en verdwijn een tijdje met een onbekend doel in mijn hoofd.

Wat moet er in je survivalkit zitten?

Muziek. Ik luister veel verschillende muziek, nieuwe en oude. Zonder the Beatles, U2 en Red Hot Chili Peppers in mijn bagage zou ik niet willen gaan. Boeken heb ik ook nodig. Mijn favoriete auteur is Henry Miller. Dus waarom niet Sexus, Plexus en Nexus? En ook de Engelse misdaadschrijver Philip Kerr, van de Bernie Gunther-thrillers, mag niet ontbreken. Die boeken spelen zich af in de jaren dertig en zijn superspannend. Ik ben verslaafd.

Wat gaat er nog meer mee?

Mijn hond. Kan ik ook familie inpakken? Ik heb sowieso mensen nodig om me heen, mensen die ik waardeer en liefheb.

Dan gaan we door naar het dinerspel: je mag vijf mensen – levend of niet – voor een etentje uitnodigen. Wie zijn het?

Oké, cool. Ongetwijfeld Henry Miller, ik weet zeker dat je goed kan hangen met deze oude rakker. En omdat ik al langere tijd yoga beoefen, de Indiase yogi en goeroe: Bharathi Yogananda. Dan, natuurlijk, George Harrison. Van die twee kan ik veel leren. En als laatste twee nog Martin Luther King en mijn vrouw. Het is anders zo lullig als ik zo’n toffe nacht doorbreng zonder haar.

En je goede vriendin Jennifer Lawrence, die ook aan yoga doet?

Jen is geweldig! We ontmoetten elkaar voor de eerste keer op de set van The Hunger Games. Ik zat in mijn hippiebus, die ik ‘het Moederschip’ noemde, en toen Jen langs kwam, zag ze meteen mijn yogaschommel en vroeg: ‘Is dit een seksschommel?’ Ik houd van Jen, ze is onaangetast en zuiver.

Heb je veel vrienden in Hollywood?

Weinig, maar Jen hoort daar zeker wel bij.

En vijanden?

Daarover denk ik niet na. Dat is pure tijdverspilling.

Met welke persoon zou je zeker niet in een lift vast willen zitten?

Met Donald Trump.

En met wie nog meer niet?

(Denkt lang na) Ik wil zeggen: Idi Amin, de ‘slager van Afrika’. Hij is gelukkig al dood. Maar ook bij mensen die ik niet leuk vind, bijvoorbeeld George Bush, kan het heel grappig zijn, zo alleen in een smalle ruimte. We zouden een joint kunnen roken, misschien zou het een bé- tje meer ontspannen zijn.

Kan je goed omgaan met moeilijke situaties? De druk in Hollywood zal wel enorm zijn.

Absoluut. Ik heb het waarschijnlijk overleefd omdat ik al lang niet meer in Los Angeles woon. De stad is als Washington voor de politiek: in Washington is iedereen cool en geil op succes. In L.A. is ook iedereen geil op de roem. Je telt alleen mee als je succes hebt. Dat trekt hier en daar de oppervlakkige mens aan, met wie ik privé niks te maken wil hebben. Ik heb een tijdje in Costa Rica gewoond en woon nu al meer dan tien jaar in Maui, Hawaii. Daar heb ik vooral te maken met ‘nuchtere’ mensen, dat is erg goed voor de mentale hygiëne.

Wat zou je iemand aanraden die toch een acteur wil zijn?

Ik zou hem het volgende adviseren: ‘Wees vriendelijk!’

Dat is alles?

Wees dapper! Maak fouten en leer van die fouten. Daar zijn we weer terug bij de chaos. Als je aan de veilige kant blijft, raak je al snel verveeld als acteur. De nieuwsgierigheid en het avontuur zijn mijn drijfveer.

Wat is voor jou het beste aan het acteur zijn?

Dat je niet volwassen hoeft te doen. Je kunt je emoties en fantasieën ongehinderd laten leven en veel plezier hebben.

Klinkt goed, hoe zit het met discipline?

Uiteraard moet je je tekst kennen en weten wat je moet doen voor de camera, maar ik vind mijn werk leuk. Ken je Victoria van Sebastian Schipper, de film die is geschoten met slechts één camera-instelling?

Ja, waarom?

Omdat ik eerder dit jaar een vergelijkbaar experiment heb gedaan. De film heet Lost in London, mijn eerste regieklus. Hij werd live geschoten en liep tegelijkertijd in enkele Londense bioscopen. Een waanzinnige ervaring.

Waar gaat de film over?

 Owen Wilson, Willie Nelson en ik gaan op een nachtzwarte odyssee door Londen. Het is vrij gewelddadig en autobiografisch.

Als je leven een film zou zijn, hoe zou deze dan heten?

Wauw, wat een smerige vraag. ‘Pret’ en ‘geluk’ moet in ieder geval in de titel staan, omdat ik daar veel van heb. Wat denk je van: ‘Woody – Fun, Happiness and Love’?

Tekst: Ulrich Lössl