Bij de politierechter: Gezocht: Hans Teeuwen

‘Een man met Hans Teeuwen-achtig uiterlijk’ was hoe agenten hem in het dossier beschreven nadat ze de camerabeelden bestudeerd hadden, en wie Albert* vandaag voor de rechter ziet zitten die snapt direct hoe accuraat die beschrijving is. De gelijkenis valt niet te ontkennen: een lange magere gestalte, een sprekend, ingevallen gezicht en halflange, vettige haren die strak achterover zijn gekamd. Zelfs hun leeftijd komt overeen: 50 jaar.

Albert, die er wat ongemakkelijk van lijkt te glunderen, werd door medewerkers direct herkend toen hij de Bruna binnenstapte. Dit was de man die ze eerder op de camerabeelden voor vele tientallen euro’s aan boeken hadden zien stelen. En ook nu leek hij niet van plan voor zijn leesvoer te betalen.

Buiten werd Albert in zijn kraag gevat. De inhoud van zijn rugzak kwam precies overeen met de leeslijst die de politie in zijn kontzak aantrof: het nieuwste kookboek van Jamie Oliver, het populaire dagboek van Hendrik Groen, een papieren baksteen van de Vlaamse veelschrijver Herman Brusselmans, het tweede boek van Astrid Holleeder, de laatste thriller van John Grisham en een historische roman van Arthur Japin.

“Bent u zelf zo’n lezer of wilde u die verkopen?” vraagt de rechter.

“Verkopen.” zegt Albert.

@backlink(285283)

Geisertjes

Hij windt er geen doekjes om. Ook niet om het tweede feit dat hem vandaag ten laste wordt gelegd: de diefstal van een paar nummerplaten. Ook dat geeft hij zonder omwegen toe. Alleen over het derde feit wil hij iets meer kwijt. Hij heeft in een slooppand inderdaad wat koperen leidingen weggeknipt en twee ‘geisertjes’ van de muur getrokken, maar hij ontkent dat hij daarmee een gaslek veroorzaakte.

“Want u had eerst netjes de hoofdkaan dichtgedraaid?” probeert de rechter tegen beter weten in.

“Nee, dat niet,” zegt Albert, “maar er hing al een gaslucht toen ik het pand binnenkwam. Ik was duidelijk niet de eerste die daar zijn slag kwam slaan.”

“Volgens metingen van de brandweer hing er zoveel gas in het pand dat alleen al het omzetten van een lichtknopje voor explosie-gevaar zorgde,” houdt de rechter hem voor.

“Dat kan goed kloppen,” zegt Albert. “Het leek mij ook vrij link daarbinnen.”

“Weet u wat ik nou niet begrijp meneer,” slaat de rechter een andere toon aan. “U heeft een strafblad waar je nauwelijks nog overheen kunt springen, maar het laatste strafbare feit daarop dateert van 2007. Toen tien jaar niets, en nu ineens dit allemaal?”

Albert was twaalf jaar drugsverslaafd, maar wist die verslaving, mede dankzij zijn ouders, te overwinnen. Hij kreeg een relatie en vond zelfs een vaste baan als chauffeur. Tien jaar lang ging het goed met hem, maar toen zijn ouders vlak na elkaar overleden en zijn vriendin er de brui aan gaf, maakte Albert er opnieuw een zooitje van. Op zijn werk is hij al maanden niet verschenen. Ziek, zegt Albert, maar daar trapt zijn werkgever niet in. Nu hij geen salaris meer krijgt, en dus geen huur meer betaalt, dreigt hij op korte termijn ook zijn woning te verliezen. Wat hij in tien jaar opbouwde is in nog geen jaar tijd tot op de bodem ingestort.

De rechter knikt invoelend bij het aanhoren van zoveel ellende, maar hij wijst Albert erop dat anderen nooit de dupe mogen worden van ‘zijn gevecht met het leven’. Laat staan dat hij anderen in levensgevaar brengt, zoals hij in het slooppand deed.

Voor alle feiten wordt hij veroordeeld tot een taakstraf van 180 uur, een voorwaardelijke celstraf van 120 dagen en een meld-, behandel- en detox-verplichting bij de reclassering.

@backlink(285269)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd