Mijn gesprekken met Willem Holleeder (deel 3)

In de eerste plaats: waarom praatte Holleeder zo veel en zo vaak met jou? Een topcrimineel met een ’gewone’ journalist?

”Ik denk dat hij vooral een soort klankbord zocht, een link naar de ’normale’ wereld. Een referentiekader. Iemand die de taal van de penoze kent, de onderlinge verhoudingen, de poppetjes bij naam weet te noemen – en hem nog lag bovendien."

Omschrijf Holleeder eens in het contact?

“Hij is wel een van de wantrouwendste mensen die ik ken. Valt zelden uit zijn rol en weet precies wat hij doet of zegt. Holleeder is verschrikkelijk scherp, vertrouwt niemand, combineert alles. Je moet gewoon straight zijn bij hem, dan is er niets aan de hand. Niet over die denkbeeldige lijn heengaan, jezelf niet kwetsbaar maken, of chantabel. Hij betaalde voor de thee, maar ik betaalde ook. Dan kun je ook een gelijkwaardig gesprekspartner zijn die zaken ter discussie stelt.”

Zo kortzichtig denken boeven

Hadden jullie ook meningsverschillen?

”Een terugkerend strijdpunt was bijvoorbeeld de Heineken-ontvoering. Ik vond het moeilijk te accepteren dat de ontvoerders Heineken en zijn chauffeur Doderer zo slecht hadden behandeld. Ze hadden vanaf het begin duidelijk moeten stellen: geen haar op ons hoofd denkt eraan jullie te vermoorden, alles komt goed of ze nu betalen of niet. Dan hadden ze, als ontvoerders, ook nog eens veel meer sympathie gekweekt. Maar dan werd altijd snel duidelijk dat hij die sympathie onnodig vond destijds, want ze waren ervan overtuigd toch niet te worden gepakt. Willem zei dan: Gepakt worden!?! Alsof ik een gotspe vertelde. Gepakt worden is niet eens bij ons opgekomen. Nooit over gehad. Dat speelde geen rol. Dus ze hadden achteraf helemaal geen goodwill nodig. Zo kortzichtig denken boeven. Waar hij wel spijt van had, was dat ontvoering een totaal verkeerd misdrijf was, hij had er beter niet aan kunnen beginnen. Noem het ’een jeugdzonde’. Er was echter geen enkele compassie met de twee ontvoerde mannen. Dat vind ik een cultuurschok.”

Hij stuurde weleens voorzichtig aan op een bezoekje aan Yab Yum

Als je meer dan vijf jaar zo intensief met elkaar omgaat, ontwikkel je toch op zijn minst vriendschappelijke gevoelens?

”Holleeder stuurde wel aan op vriendschap. Ik zei dan dat dat niet mogelijk was. Dat hij mij geen vriend moest noemen. Dan noemde hij me vanaf dat moment steevast ’kennis’. Hoi Kennis. Dat is zijn soort humor, ook de mijne overigens.”

Heeft hij weleens geprobeerd jou in te pakken?

”Hij stuurde weleens voorzichtig aan op een bezoekje aan Yab Yum. Maar ik zie daar niets in. Dan hadden we het een keer over kitesurfen. Dat is wel mijn ding. Vroeg hij wat ik dan deed als ik in de problemen kwam op open zee. Bidden dat de reddingsbrigade van Zandvoort me ziet. Hij zei dan: Dan weet ik wat voor je, een Breitling, daar zit een antenne in, die de reddingsdiensten waarschuwt als het misgaat. Die ga ik regelen bij een kennis. Dat wil ik niet. Dus zei ik diplomatiek dat zo’n dure klok onpraktisch was met kiten.” 

Dit is een voorstukje uit onze Holleederspecial die nu in de winkel ligt. Bestel onze special hier met meer dan 100 pagina's over De Neus.