Op pad met de vrouwelijke look-a-like van André Hazes

Aan de bar van Café de Gouden Snor toont een stamgast een telefoonfoto aan een vriend. “Gast, moet je zien wie ik net tegenkwam op de plee.” Korte stilte: “ Hazes! In levenden lijve!” De kameraad graait de telefoon uit zijn handen en zoomt in op de foto. “Holy fuck, wat is dit nou?”, roept hij stomverbaasd. “En het mooie is…”, vervolgt de stamgast, “…dit is dus gewoon een wijf!” Zijn kameraad kijkt nu alsof hij in de zeik genomen wordt. “Hou op. Schei uit.” Hij kijkt nog maar eens naar de foto. En dan weer naar zijn vriend. En weer naar de foto. “Dit is toch geen wijf, man?”, roept hij, nu veel harder dan zonet.

De barman bemoeit zich er nu ook tegenaan. “Hij lult echt niet, hoor. Da’s Andrea Hazes. Die gaat hier zo staan optreden. Mot je gezien hebbe. Fantasties. Niet van het eggie te onderscheiduh.” De mannen drinken hun vaasjes leeg en spreken met elkaar af: “Wij blijven hier nog effe staan dan. Dat motte we met eige oge zien.”

Een half uurtje eerder arriveerde Caroline van Batenburg in hetzelfde café. De Gouden Snor, wereldberoemd onder Rotterdammers, bestaat dit weekend dertig jaar en dat moet groots gevierd woorden. 1+1=2, en dus staat Caroline, minstens zo wereldberoemd in Rotterdam, hier vanavond op het podium. Maar dan niet als Caroline van Batenburg, maar wel als André Hazes, de volkszanger die zij nu al vijftien jaar lang op feilloze wijze imiteert. Of beter: Andrea Hazes, haal alter ego sinds 2009. “Welkom in de wereld van glitter en glamour,” grapt Caroline cynisch in de muffe, krappe kelderruimte van de feestkroeg.

Om bij haar ‘kleedruimte’ te komen, moeten we door de keuken, door krappe gangetjes en zelfs een paar keer flink bukken. “Ja jongens, ook dit is de showbusiness”, zegt de Rotterdamse met grote glimlach en kleine pretoogjes. “Er zijn dagen dat ik mij mot omkleden in een schoonmaakhokkie. Hoort er allemaal bij.” Dergelijke omstandigheden doen Caroline helemaal niks. Daarvoor vind ze haar werk van look-a-like véél te leuk. “Op dat podium staan en de mensen zien meeblèren, dáár leef ik voor. Dat gevoel kan ik je moeilijk uitleggen. Dit leven dat wij nu leiden, mijn man en ik, is zo bizar. De plekken die wij allemaal te zien krijgen, de mensen die wij allemaal ontmoeten. En je maakt er mensen zó gelukkig mee. Dat zul je straks wel allemaal zien.”

Dikke reet

Wie Caroline hoort praten – hoog stemmetje, vet Rotterdams accent – moet wel heel veel blikjes Heineken achter de kiezen hebben om daar ook maar een greintje André Hazes in terug te horen. Maar als je haar ziet, dan begrijp je het volkomen. Zelfs zonder make-up, in haar eigen, vrouwelijke voorkomen, zijn de gelijkenissen tussen Caroline en ’s lands meest geliefde volkszanger bizar. “Kijk, hier was ik 19 jaar was en André 35 jaar.” Op haar telefoon toont ze een jeugdfoto van zichzelf, pal ernaast een portretfoto van Hazes. De échte en de nep-Hazes zijn simpelweg niet te onderscheiden. Sterker nog, Caroline leek in haar jongere jaren meer op André Hazes dan André Hazes zelf. Ze moet ze daar hard om lachen: “En dát hoor ik dus al mijn hele leven. Echt, als ik een euro zou krijgen voor iedere keer dat ze mij vragen of ik de zus van André ben, nou, dan zat ik nou met m’n dikke reet op een tropisch eiland.”

Rol je dan vanzelf in het leven van look-a-like, wanneer je zó veel op een beroemdheid lijkt? “Zeker niet”, zegt Caroline resoluut. “Dat ik nu al vijftien jaar lang, vijf avonden per week als Hazes op het podium sta, dat is eigenlijk een heel maf verhaal.” Voordat ze losbarst, polst ze even bij haar man Ronald hoeveel tijd wij nog hebben voor dat maffe verhaal. “Een klein uurtje”, antwoordt Ronald, die naar alle shows van zijn vrouw meegaat voor het opplakken van de bakkebaarden. Ruim voldoende dus voor een compleet levensverhaal. Normaal gesproken. In het geval van Caroline van Batenburg, zo zal wel over een uurtje blijken, nét genoeg voor een handjevol hoogte- en dieptepunten uit haar intense leven.

Ze wordt gevraagd voor een karaoke op een cruise. ‘Wil je dat het hele teringzooitje overboord springt?’ zegt ze. Want ze kan niet zingen. Maar ze wint

Grafstem

“Het hele gedoetje begon op een cruiseschip, vijftien jaar geleden”, begint ze. “Met 1500 Nederlanders en een hele rits zangers aan boord. Frans Bauer, Wolter Kroes, dat soort types. Dolle boel. Op een avond vroeg het animatieteam ineens aan mij of ik mee wilde doen met de karaoke. Ik zeg: Als je wil dat het hele teringzootje overboord springt, moet je mij laten zingen. Want dat kan ik dus echt niet.”

Wacht, ho, stop. De grootste imitator van Hazes kan geen pepernoot zingen? “Laat is horen dan?”, vraag ik met een grijns. Ronald barst in lachen uit: “Nee vriend, dat wil je echt niet!” Caroline: “Ga ik ook echt niet doen. Issie helemaal mal? Alsof ik in een crematorium werk, zó een grafstem heb ik. Heel monotoon en heel vals. Nee, laat mij maar lekker playbacken. Dát kan ik wel als de allerbeste. Alle oeh-tjes, ah-tjes en zuchtjes van Hazes, ik doe ze feilloos voor je na.” Weer met die aanstekelijke glimlach: “Het mooie is: met een keelontsteking en een schorre stem sta ik nog gewoon op te treden. Doen al die echte zangers en zangeressen mij mooi niet na.”

Terug naar 2007, toen Caroline haar roeping in het leven vond. “Dus ik meedoen met die gekke karaokeavond. En wat denk je? Eerste prijs. Een week later vroegen ze mij wéér. Dit keer zeg ik: Prima, maar deze keer doe ik mee als Hazes. Mijn grote held. En dan goed hè? Pak van mijn vader aan, hoedje op, zonnebril. Zelfs met oogpotlood een snorretje en bakkebaarden op m’n muil getekend. Nou jongen, wat er toen gebeurde? Andrea, Andrea, Andrea!, riepen ze allemaal. Het dak ging er af gewoon. En toen ik van het podium afliep, zei een cameraman tegen mij: Hier moet jij echt iets mee gaan doen. Ik denk: waarom ook niet?”

Opkomen in een grafkist

En zo begon haar avontuur. Aanvankelijk op verjaardagsfeestjes van vrienden, maar steeds vaker ook in volle cafés, op braderieën. “Het barste los toen ik in 2009 besloot een brief te schrijven aan dat SBS-programma, Fans. Of ik samen met Wolter Kroes een duet van Hazes mocht zingen. Dat mocht. Toen was ik ineens een halve BN’er. Jouw leven gaat compleet veranderen, zeiden de producenten tegen mij. De boekingen stroomden binnen. Vanaf dat moment is het helemaal uit de klauwen gelopen en was ik Andrea Hazes, fulltime look-a-like.”

Carolines verhaal wordt daarna alleen maar mooier. “Mijn leven is net een film. Ik treed vijf avonden per week op. Van huiskamers tot aan grote festivals en van feestkroegen tot aan verpleeghuizen. Door heel Nederland, maar ook in Turkije, Spanje, België, noem maar op. Waar Nederlanders zijn, daar speel ik. In Benidorm blèren ze het hardst mee van allemaal.” Ze kijkt glunderend naar Ronald: “De plekken en dingen die wij allemaal hebben gezien…niet normaal. Golfclubs in Wassenaar, waar je 40.000 euro mot betalen om een balletje te mogen slaan. De high society. Die bakken waarin die lui rondrijden… Je kijkt je ogen uit.”

‘Iedereen houdt nog steeds zoveel van André Hazes. Zelfs de allerjongsten, die nog vloeibaar waren toen hij overleed’

Als een bandje dat niet stopt, schudt ze de hoogtepunten uit haar mouw: “Op de Olympische Spelen in Parijs, in een tent voor zesduizend hossende studenten, zelfs een keertje voor de Koning gespeeld. Leuke vent. Maar die Hazes hè, iedereen houdt nog steeds zoveel van hem en zijn liedjes. Zelfs de allerjongsten, die nog vloeibaar waren toen hij overleed. Overal waar ik kom gaan de mensen helemaal los op zijn liedjes. Prachtig om te zien. Ik ben trouwens ook een paar gevraagd om op een begrafenis te playbacken. Dat zijn dan wel echte Hazes-freaks. Heel apart was dat. Heftig ook. Maar goed, als ik die families daar gelukkig mee kan maken…” Over de dood gesproken: “Het raarste verzoek dat ik ooit kreeg, was of ik wilde opkomen in een doodskist, daaruit wilde opstaan en dan vervolgens vrolijk beginnen te playbacken.” Ze tikt met haar vinger op haar voorhoofd: “Naaaaaah. Helemaal gestoord, sommige mensen!”

Tering-arrogant

Andrea Hazes is inmiddels een bekende naam in het artiestenwereldje. “Frans Bauer, Wolter Kroes, Dries Roelvink, ze weten allemaal wie ik ben. Apart wereldje wel hoor, die showbusiness. De meeste artiesten zijn hartstikke gezellig, maar er zitten ook een paar tering-arroganten tussen. Mensen bij wie de roem echt naar de kop is gestegen. Godverdorie zeg. Ik ga geen namen noemen, ze weten het zelf. Die kijken dan neer op mij, omdat ik ‘maar’ een look-a-like ben. En dan wel stinkjaloers worden als ze horen dat ik meer verdien met drie kwartier playbacken dan wat zij verdienen met vier uur lang echt zingen. Plak ook maar eens een nepbaard op je muil!, zeg ik dan.”

Wat schuift dat dan, iemand fulltime nadoen? “Voor drie kwartier vraag ik 500 euro. Tenzij ik de regio uit moet en mijn eigen apparatuur moet meenemen, dan zit je al gauw op 750 euro. Ik verdien hier lekker mee, maar vergis je niet: het is keihard werken. Je zal straks wel zien hoe hard ik sta ik te zweten in die dikke jas. Trouwens: geld interesseert me niet zoveel. Op mijn 34e was ik al miljonair en reed ik rond in dikke Mercedessen, Jaguars en Chevrolets. Met mijn ex-man verkocht ik alles waar je een prijskaartje aan kan ophangen. Trainingspakken, imitatieparfums, telefoonabonnementen, zonnepanelen, you name it. Maar ik werd pas gelukkig na onze scheiding en op het podium.”

Wat vindt de familie Hazes eigenlijk van Caroline en haar klinkende succes als Hazes-imitator? Caroline: “Rachel is geen fan. Ik trek mijn kinderen ook hun vaders jas toch niet aan, zei ze eens. Dan denk ik: mens, wees blij dat de fans en ik André zo in leven houden. Ik ben in hart en nieren Hazes-fan. Dat begrijpt ze niet, denk ik. En doordat ik Hazes blijf draaien, blijft ook haar kassaatje rinkelen hè? Hazes zelf heb ik nooit ontmoet, helaas. Die was niet zo toegankelijk. En toen ik met deze act begon, was hij al een paar jaar overleden.” Daar is die fijne grijns alweer: “André Junior vindt me trouwens wel helemaal top, die volgt mij ook op TikTok.”

Uitbehandeld

We zijn halverwege het uurtje vóór showtime, genoeg tijd dus voor een flinke plot-twist. “Er is nog een reden waarom ik zo intens geniet van ieder optreden. Twee jaar terug kreeg ik te horen dat ik ben uitbehandeld. Ik weet niet hoe lang ik nog te leven heb.” Ho, stop, wacht. Andrea Hazes, het playback-fenomeen dat zich vijf avonden per week letterlijk in het zweet werkt, is terminaal ziek? Caroline: “Ja. Ik kamp met het Dunnigan-syndroom. Maar zestien mensen in heel Nederland hebben dat. Het is een tekort aan vetweefsel in armen, benen, romp en billen, en een overschot daarvan in gezicht, nek en rug. Sinds mijn 13e loop ik er al mee bij het Erasmus. Daar noemen ze mij een medisch wonder. Dat ik nog rondloop, is een godswonder. Ik heb al zes keer voor de hemelpoort gestaan. Ik ben 26 keer geopereerd. Moet soms 60 keer per jaar naar het ziekenhuis. Het is mijn tweede huis. Moet elk kwartaal door de medische mangel. Ik zit met plakband aan elkaar. Ik heb het vaatstelsel van een 85-jarige vrouw. Een blikje cola krijg ik niet meer zelf open, ik kan niet ver lopen. Ik heb hart- en vaatziekten en ernstige suikerziekte.”

Ze wijst naar haar buik. “Dit zit eruit als een stevige pens, maar dit is mijn lever. Die ziet eruit als die van een zware alcoholist, maar ik drink geen druppel. Dat blikje bier waarmee ik straks op het podium sta, daar zit gewoon water in.” Caroline is één van de zestien mensen in Nederland met dit type lipodystrofie. Twee van die anderen zijn haar moeder en zus. “Als mijn moeder had geweten dat ze ons erfelijk kon belasten, waren wij er nooit geweest. Ik heb me om die reden op mijn 19de laten steriliseren.”

Plofkop

De term ‘slopende ziekte’ lijkt voor Carolines situatie te zijn bedacht. Hoe houdt ze dan in vredesnaam haar hectische artiestenleven vol? “Door elke dag dertig pillen te slikken en vier keer insuline te spuiten”, zegt ze, met dezelfde vrolijke stem waarin ze al de hele avond praat. “Als de politie mij aanhoudt denken ze dat ik een xtc-dealer ben.” Na een korte denkpauze: “Ik heb de hele dag pijn, behalve als ik eventjes op dat podium sta. Dan voel ik mij weer heel even 25. Zelfs mijn eigen dokter zegt: ‘Hazes is nu jouw beste medicijn'. Dus waarom zou ik stoppen?” Positief als ze is, ziet Caroline ook het voordeel van haar ziekte. “Door deze kutziekte zit mijn lichaam niet helemaal goed in elkaar, zoals je wel ziet. Ik maak veel mannelijke hormonen aan en heb een enorme plofkop, maar daardoor lijk ik wel veel op Hazes!” Is zij bang voor de man met de hamer, die bij Caroline constant om de hoek staat? “Nee. Daarvoor heb ik te veel geliefden in de hemel op mij wachten.”

“Ten minutes to showtime”, zegt Ronald dan. Gelukkig kost het Caroline maar vijf minuten om zich om te toveren tot Andrea Hazes. De zwarte, leren jas vliegt aan, de hoed en bril gaan op en de bakkebaardjes worden opgetekend. Vijf minuten later sta ik pal tegenover de reïncarnatie van André Hazes, compleet met blikje bier. Maar dan wel eentje met een Rotterdams accent. Een bizar tafereel, waarvan ik een per se een selfie wil. “Dat gebeurt me niet vaak,” complementeer ik de imitator. “Wacht maar totdat je me ziet playbacken. Word je helemaal gek.”

Anders dan Hazes zelf, die vaak bloednerveus werd voor een optreden en zich mede daarom de verdoemenis indronk, heeft zijn enige vrouwelijke look-a-like “nooit” last van podiumstress. “Ik hoef dan ook niet echt te zingen hè?” Terwijl het gedreun van livemuziek en 200 dronken Rotterdammers door het plafond heen beukt, werpen Ronald en Caroline een laatste blik op de setlist van vanavond. Dat is meer een gewoonte dan een vereiste, want die setlist is 97% van de avonden precies hetzelfde. “De meezingers doen het gewoon hartstikke goed, daar ga ik niet aan klooien.”

En inderdaad: als tien minuten later de eerste noten van Bloed, zweet en tranen door de speakers galmen, komt Café de Gouden Snor voor het eerst deze avond goed los. Straalbezopen twintigers, meezingende vijftigers en lallende tachtigers, alles door elkaar heen. De kolkende Johan Cruyff Arena is er niks bij. Nog voordat het eerste refrein geplaybackt wordt, beklimmen de eerste feestgangers het podium voor een selfie met Andrea Hazes. Het is dan ook een bijzonder tafereel. Wie meer dan vijf bier op heeft, veruit de meesten hier, ziet gewoon Hazes optreden in een intiem kroegje in Rotterdam, twintig jaar na zijn dood. Maar dan wel eentje die stiekem water uit zijn bierblikje drinkt.

Stuiterbal

Ze had het al beloofd: Andrea Hazes maakt mensen blij. Bij Uit mijn bol dansen generaties door elkaar heen, bij Zij gelooft in mij zingen vreemden arm in arm mee en bij De vlieger huilen moeder en zoons in elkaars armen. Ze sluit af met een paar woorden, in haar eigen stem. Vooral haar bekentenis - “Ja mensen, ik ben gewoon Rotterdammer heur” – kan rekenen op een luid applaus.

Plichtsgetrouw neemt Caroline na haar show tientallen, misschien wel honderden selfies. “Dat vinden mensen leuk, maar ik hou er ook altijd een paar nieuwe boekingen aan over”, erkent ze aan het einde van de avond. We staan inmiddels weer buiten, op de stoep. Dadelijk zal ze weer naar huis keren, maar slapen zal voorlopig nog niet gaan lukken. “Ik ben een stuiterbal nu, stijf van de adrenaline. Heerlijk gewoon. Thuis nog even B&B vol liefde kijken, heel laat naar bed en pas morgen weer bijkomen. En dan dinsdag weer Paradiso en binnenkort ook nog besprekingen voor een nieuwe realityshow.”

‘Iedereen zegt: je moet rustiger aan gaan doen. Maar als ik nu thuis ga zitten, ben ik binnen zes weken dood. Ik moet juist aan blijven staan’

Volgens haar medische dossier staat Caroline op omvallen, maar zelf is deze taaie Rotterdamse nog lang niet klaar met het leven. “Ik heb net mijn eigen boek uitgebracht, Ik geloof in mij, en ben zelfs bezig met mijn allereerste theatershow, volgend voorjaar. Er huist namelijk ook nog een komiek in mij. Iedereen zegt tegen mij: je moet rustiger aan gaan doen. Maar als ik nu thuis ga zitten, ben ik binnen zes weken dood. Ik moet juist aan blijven staan. Ik leef bij de dag, alsof iedere avond mijn laatste is. Ik sta niet elke dag stil bij het feit dat ik doodga. Je moet eruit halen wat erin zit en nu zoveel mogelijk genieten.”

Theatervoorstelling

Caroline debuteert op 20 mei 2025 met haar theatervoorstelling in het Oude Luxor Theater. Lachen, ;leven, lied heet de voorstelling, waarin Caroline over haar leven vertelt en optreedt als Andrea Hazes. “Een avond van lachen, gieren, brullen en Hazes meelallen,” noemt ze het zelf. Kaarten zijn verkrijgbaar via de website van het Luxor. Haar recent verschenen biografie Ik geloof in mij’ is verkrijgbaar via de website van de auteur: johnvanierland.nl