De Syrische R.Y. richtte een slachtpartij aan: 'Niet één of twee, maar 86 messteken'

Laat ik deze column eens als volgt beginnen: pak een kussen, beste lezer, en sla daar 86 keer op. Of druk 86 keer de toets van een piano in. Naar mijn berekening ben je daar al gauw zo’n twee minuten mee bezig, uiteraard afhankelijk van het tempo. Veel beeldender kan ik de slachtpartij die zich in augustus 2022 aan de Tuinstraat in Arnhem afspeelde niet maken. De uit Syrië afkomstige R.Y. (41) had niet één of twee messteken nodig om zijn vrouw te doden, maar 86. Zesentachtig. “Hij wilde haar ontmenselijken,” zo oordeelde de rechtbank, die de man in september vorig jaar tot twintig jaar veroordeelde.

Als R.Y. zich bij zijn straf had neergelegd, hadden we er verder waarschijnlijk weinig meer over gelezen. Maar de Syriër is in beroep gegaan. Bonje met zijn advocaat. En wat nou ‘moord’? Het was ‘in een opwelling’ gebeurd, dus een lagere straf lijkt de Arnhemmer wel op z’n plaats. En daarmee neemt de man een flink risico, want ‘appelleren is riskeren’, zeggen ze in rechtbankkringen. Met andere woorden: de straf kan ook wel eens fors hoger uitvallen. En afgaande op de verschrikkingen die zich daar in dat rijtjeshuis hebben afgespeeld zou er zelfs een tbs uit kunnen rollen. Want lees en huiver.

R.Y. heeft in de loop van 2022 de overtuiging opgevat dat zijn vrouw, die van hem wilde scheiden, met een ander aan de rol was gegaan. Om zijn eer te redden besluit de Syriër dat zijn vrouw daarom maar dood moet. Dat het stel twee kinderen van 11 en 13 heeft doet niets af aan dat voornemen. En mócht er nog een spoortje twijfel zijn, dan verdwijnt dat als hij op woensdag 17 augustus 2022 thuis de koelkast opent en een specifiek soort Libanees brood ziet liggen. Dit geeft de doorslag. De Syriër ziet hierin het bewijs dat zijn vrouw vreemdgaat.

De volgende dag, donderdag 18 augustus, zegt R.Y. in gebroken Nederlands tegen zijn werkgever ‘die laatste werkdag voor mij hier’, waarop hij in zijn auto stapt en vertrekt. Om 15.42 uur rekent hij bij de Action een mes af. Tien minuten later parkeert hij zijn auto achter de woning en loopt hij, na het mes uit de verpakking te hebben gehaald, naar binnen. Hij steekt het mes in zijn sok en gaat aan tafel zitten om wat administratieve handelingen te verrichten, waaronder het overzetten van het internet. De stilte voor de storm. Dan staat de Syriër op. Hij zegt tegen zijn zoon: “Rustig aan, jullie blijven hier, als jullie een beetje ruzie en geluid horen niet naar boven komen. (...) Ik ga jullie vrijmaken.” Vervolgens verplaatst R.Y. het mes van zijn sok naar de broeksband en loopt de trap op naar de slaapkamer boven.

Om zijn eer te redden besluit de Syriër dat zijn vrouw dood moet. Dat het stel twee kinderen van 11 en 13 heeft doet niets af aan dat voornemen

Eenmaal daar opent de man, verblind door waanbeelden, de kledingkast om te controleren of de vermeende minnaar van zijn vrouw zich daar heeft verborgen. Dat blijkt niet het geval. Voor het lot van de echtgenote maakt dat al niet meer uit. R.Y. steekt toe, tientallen keren. Beneden horen de kinderen hun moeder schreeuwen. “Genoeg, ik ga dood!” klinkt het. Daarna wordt het snel stil. De vrouw heeft geen schijn van kans tegen haar ontkende echtgenoot en wordt letterlijk afgeslacht. Als de Syriër even later met bebloede kleding naar beneden komt zegt hij tegen de kinderen: “Ik heb dit voor jullie gedaan.”

Het is moeilijk te bevatten wat zich in het hoofd van R.Y. heeft afgespeeld. Buren omschreven hem als een ‘aardige man die altijd vriendelijk groette’. Was het ziekelijke jaloezie? Had het te maken met trauma’s uit zijn door oorlog verscheurde thuisland? Is het cultureel bepaald? Voor de kinderen maakt het allemaal weinig verschil. Die zijn nu én hun moeder én hun vader kwijt.