Te koop: blond en rondborstig!

Nog niet zo lang geleden lazen we een bericht over ‘postorderbruiden’, u weet wel: vrouwen die zich in de uitverkoop gooien om in het gevlei van welvarende westerlingen te komen. Een bijzonder fenomeen dat net als de snor van Ruud Gullit in de jaren negentig al uitgestorven was, dachten wij, maar niks is dus minder waar: tegenwoordig steken ze in Zuid-Amerika weer de kop op, en in Ecuador in het bijzonder, naar het schijnt.

Toen ze in de jaren negentig, net de val van het communisme, nog voornamelijk uit Oost-Europa kwamen, met name uit Rusland, maakten wij een reportage over de handel in Oost-Europese vrouwen, want zo mag je het gerust noemen. Zoals wij destijds schreven: “Onder veel Amerikaanse mannen leeft nog immer het gevoel dat het met de vrouw uit het voormalige Sovjet-Unie geriefelijk toeven is. Liefdevol, hanteerbaar, behaagzuchtig, gemakkelijk te imponeren, kortom: snel tevreden.” Wie wil dat nou niet, zou je zeggen als je de empathie van een amoebe hebt.

‘Met bleke smoeltjes van de spanning wachten ze op het bindende oordeel van de mannen die uit hun midden een echtgenote zullen kiezen: een slavenveiling is er een verheffende vertoning bij’ 

American-Russian Matchmaking (ARM) heette dat toen, een miljoenenbusiness over de rug van even wanhopige vrouwen als mannen. De methode: je kocht als rijke man voor 50 dollar een catalogus met daarin voornamelijk blonde en rondborstige dames, daar bladerde je doorheen zoals je door de Otto of de Wehkamp zou bladeren en vervolgens koos je een dame naar jouw gading uit. Tinder, maar dan op papier en met minder interactie, zeg maar. En voor iets meer geld ook: mocht je prijs hebben, dan kostte je dat gemiddeld zo’n 9000 dollar.

Uit de reportage van toen: “De balzaal is tot de nok toe gevuld met smachtende vrouwen, die op hun beurt vol zitten met visioenen van eeuwigdurende rijkdom en geluk. Maar tegelijkertijd lees je in hun ogen de angst om afgewezen te worden en vanavond ontgoocheld naar huis te moeten. Met bleke smoeltjes van de spanning wachten ze op het bindende oordeel van de mannen die uit hun midden een echtgenote zullen kiezen. Een slavenveiling is er een verheffende vertoning bij.”

Of de vleesmarkt, waar een groep van 21 Amerikanen speciaal voor naar Moskou waren gevlogen, een succes was? Niet echt: “De organisator rekende vóór deze reis op een ‘score’ van tachtig procent, maar veertien van de 21 mannen keerden terug zonder ‘zaken te doen’.” Belangrijkste reden om geen vrouw ‘aan te schaffen’, wat je zowel hilarisch als bijzonder droevig zou kunnen opvatten: er zat geen ‘garantie’ op deze duurbetaalde liefde. “En dat niet alleen,” schreven we, “je mag ze ook niet ruilen!”

Hoe dat tegenwoordig op de Ecuadoraanse vrouwenmarkt geregeld is durven we niet te zeggen, maar het zou goed zijn als die net zo snel uitsterft als die in Oost-Europa.