Erik van der Hoff: ‘Op het podium werd ik een ander mens'

Waarom hadden jullie nu wel zin in een trip down memory lane en al die jaren hiervoor niet? “De grap is dat ik het bestaan van Roberto Jacketti & the Scooters in 1989 wilde afsluiten met een theatertour, maar het was in die tijd nog niet gebruikelijk dat bandjes het theater ingingen en de andere jongens vonden het niet rock-‘n-roll genoeg, dus we zijn na het laatste optreden gewoon gestopt en klaar. We gingen ieder onze eigen weg, maar we bleven vrienden en traden af en toe nog eens op. Bij de Vrienden van Amstel, een paar keer in de Zaanstreek. Toen we vorig jaar speelden bij het Dolly Dots-concert in Ziggo Dome viel dat op bij een theaterbureau waar we al vaker verkennende gesprekken mee hadden gehad. We deden maar twee liedjes, lekker makkelijk, maar dat maakte zoveel los in de zaal. Het theaterbureau zag dat en dacht: dat moet wel wat gaan worden met deze gasten. We zijn in gesprek gegaan, in eerste instantie over een paar concerten, maar inmiddels worden het er volgens mij 24. En nu zitten we ermee, haha.”

Jullie waren nog maar kinderen toen jullie Roberto Jacketti & the Scooters op de middelbare school oprichtten. Wat voor jongen was jij in die tijd? “Vanuit het dorpje West-Graftdijk kwam ik op een middelbare school in de veel grotere plaats Krommenie, met allemaal bijdehante types. Ik vond het moeilijk om me aan die sfeer aan te passen en was heel teruggetrokken. De andere jongens in mijn klas waren bezig met drank en drugs, ik was de rustige dorpsjongen. Totdat we dat bandje kregen en ik merkte dat ik op het podium een heel andere persoonlijkheid kon aannemen. Daar werd ik heel praterig van, veel flauwe grappen maken, een beetje de bink uithangen. Als er kinderen uit mijn klas kwamen kijken naar een optreden in Hengelo of Krommenie, dan geloofden ze niet dat ik dat was. Ik las laatst een interview met Mick Jagger die precies hetzelfde ervaarde: Op het podium word ik een ander mens. Inmiddels zijn die twee werelden naar elkaar toegegroeid, maar in onze beginjaren werd ik een totaal ander type. Meestal al tijdens het eerste liedje, dan kwam ik in de podiumfiguur terecht. Die durfde alles, waardoor ik soms ook net te ver ging in wat ik zei of deed.”

In 1984 maakten jullie naam met de megahit I Save the Day: de wereld lag aan jullie voeten. Hoe kijk je daar nu op terug?

“Achteraf is het een bijzondere periode geweest, want het gebeurt niet vaak dat een bandje zo groot wordt. Maar op het moment zelf was het ook raar. We stapten op de trein en op het moment dat die trein reed, toen I Save the Day een hit werd, zaten wij constant in het vliegtuig naar Spanje en Frankrijk om de single te promoten. Toen ik deze zomer ging researchen hoe de jaren 80 er voor ons eigenlijk uitzagen, kwam ik hele speellijsten tegen die onze bassist Rob had uitgetypt op de typemachine. Aan de hand van die data zag ik hoe weinig we nog thuis waren en hoeveel we eigenlijk hebben gemist. Mijn vrienden van de middelbare school gingen met elkaar door: uitgaan, studeren, afspreken. Wij waren altijd aan het optreden, het was het ene vliegtuig in en het andere vliegtuig weer uit. De aansluiting met leeftijdsgenoten was totaal verdwenen, maar ik realiseerde me ook dat wij met z’n vijven non-stop op pad waren. Zelfs op vrije dagen gingen we samen een film kijken of naar feestjes toe. Er is een vriendschap voor het leven ontstaan, met alle bijbehorende verhalen. Er is ons iets ontnomen, maar we hebben ook iets opgebouwd dat andere mensen niet hebben.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.