De bizarre kleedkamereisen van wereldsterren

Kanye West in een notendop: werd wereldberoemd met zijn raptalent, vergeleek zichzelf onderwijl met Jezus en Shakespeare, probeerde op het toppunt van zijn bipolariteit president van Amerika te worden, noemde slavernij ‘een keuze’ en toonde zijn eigen seksfilmpjes aan werknemers van zijn modebedrijf. Kortom: niet bepaald het type dat vlak voor zijn uitverkochte concerten genoegen neemt met een boterbabbelaar en een sixpack bier.

De rapper en – tegenwoordig - modeontwerper uit Chicago verwacht in zijn hotelkamers specifiek cilindervormige vazen. Waarom? Dat weet niemand. Zijn handdoeken moeten zwart, zijn cognac van Hennessy Paradis en zijn speakers moeten minstens tien jaar van de markt af zijn geweest (?). Maar niet alle eisen van West zijn duur. Wel vreemd. Zo eist hij in zijn kleedkamers ook één bakje yoghurt ‘om in te dippen’, nog eens vier kleine yoghurtjes, specifiek van het merk Yoplait, een kommetje met ‘diverse noten’ en een apart kommetje gezouten pistachenoten, maar dan wel van het merk Sunkist en absoluut zonder rode kleurstoffen.

Wie voor West werkt, ontkomt trouwens ook niet aan diens eigenaardigheden. Tijdens zijn Australische tour beval ‘Ye’ zijn chauffeurs exclusief kleding van 100 procent katoen te dragen, dat zijn gordijnen altijd waren gladgestreken en dat er een kappersstoel voor hem gereedstond. Zijn bekendste eis deed hij in 2016, toen voor elk concert een Slush Puppie Machine in de kleedkamer moest staan. Uiteraard niet gevuld met felgekleurde zoetstof, maar met cola en peperdure cognac en wodka.

Prince eist dat er een huis voor hem wordt gebouwd bij de concertzaal. Geen containerwoning natuurlijk, maar een villa met minstens vijf slaapkamers

Limousine voor 25 meter

21 april 2016, de dag dat Prince overleed, is voor menig liefhebber een vervelende datum. Dat geldt niet voor de mensen die voor de zanger moesten werken. Voor hen was de popzanger vooral een man met belachelijke eisen. Beroemd voorbeeld: het concert in de O2 Arena van Londen in 2007. Prince kwam graag in de Britse hoofdstad en vond het best een gedoe om steeds maar weer in presidentiële suites van chique hotels te moeten overnachten. Dus eiste de zanger van de O2 dat er dit keer maar een huis voor hem werd gebouwd, pal naast de concertzaal. Geen containerwoning natuurlijk, maar een villa met minstens vijf slaapkamers. “Ja, het is een beetje extravagant, maar ja, dit is Prince waar we het over hebben,” reageerde een betrokkene van de O2-organisatie destijds.

Het huis kwam er niet, maar zijn andere wensen werden gelukkig steevast gehonoreerd. Zo eiste de funklegende dat al zijn roadies en hulpjes oogcontact met hem vermeden, zijn kleedkamer volledig paars werd geschilderd en dat alle items in de kleedkamer werden afgedekt met doorzichtig plasticfolie (‘absoluut noodzakelijk’). Maar ook dat een limousine hem uit zijn kleedkamer zou ophalen voor die 25 meter naar het podium. En dat er een speciale spiegel in zijn hotelkamer klaarstond waarin hij groter leek. Maar dat is logisch.

Wensenlijst van 53 A4’tjes

Een andere naam die het groots aanpakte, was Van Halen. Negen vrachtwagens vol audio- en lichtgeweld waren nodig voor diens wereldtournee in 1982. Want bij een Van Halen-show kwam nu eenmaal veel kijken, getuige ook de gezamenlijke wensenlijst van de band van welgeteld 53 A4’tjes. Tussen de items die je van een doorsnee jaren 80-rockband mag verwachten, zoals glijmiddel, zure haring en Danone-yoghurt, viel één regel echt op: “M&M’s, but ABSOLUTELY NO BROWN ONES.” En nu het mooie: indien een van de bandleden wél een bruine M&M zou aantreffen, mocht de concertpromotor de show direct annuleren én de band volledig terugbetalen.

Pas decennia later legde David Lee Roth de gedachte achter deze bizarre regel uit. “Als ik backstage zou komen en ik zag bruine M&M's op de cateringtafel, dan wist ik zeker dat de promotor de rider niet goed had gelezen.” Zo betekende voor Roth en zijn bandleden het ontbreken van bruine M&M’s dat de betreffende concertzaal de organisatie en veiligheid niet goed op orde had. En ze kregen nog gelijk ook. Van Halen moest in 1982 spelen op de universiteit van Pueblo, Colorado, maar die hadden dus mooi verzaakt de bruine M&M’s uit de kom te vissen. Roth flipte en sloeg alle backstage-lampen aan diggelen. Schade: 12.000 dollar. De promotor had de rider niet gelezen en wist daarom niet hoeveel gewicht er op zijn podium zou worden geplaatst. De complete Van Halen-setup zakte vervolgens door de splinternieuwe vloer heen. Kosten: 85.000 dollar. Dat zijn heel veel bruine M&M’s.

Maskers en zuurstoftanks 

Paul McCartney is een groot muzikant, maar ook een groot tegenstander van vlees en dierenmishandeling. En dan krijg je vanzelf een opmerkelijk lijstje aan voorwaarden zodra de zanger een stadion, theater of buurthuis aandoet. In 2002 lekte het wensenlijstje van McCartney tijdens zijn Driving World Tour uit op internet. En dat was smullen geblazen. De Beatle eiste zoal dat er in zijn kleedkamer negentien groene planten van precies 1.80 meter hoog aanwezig waren. En dat alle lampen in zijn kleedruimte halogeenvloerlampen waren. Met dimmer. En dat er ‘geen sporen van dierenprints of huid op het meubilair’ te bespeuren zouden zijn. En dat het hele pand een dag voor zijn aankomst gestoomd zou worden. Maar ja, daarna ging hij wel heel mooie muziek spelen.

The Beach Boys hadden andere prioriteiten. Voor de gebroeders Wilson & Co was het uitermate belangrijk dat iedere show een authentieke beach vibe bezat. Wij gaan er voor het gemak maar even van uit dat de boys om deze reden steevast 48 grote badhanddoeken reserveerden bij de feestplanning. De kinderveilige aanstekers die beslist niet groen mochten zijn, de Werther’s Original en de 15 meter plasticfolie kunnen we minder goed plaatsen.

Marilyn Manson is tegenwoordig drukker met ernstige beschuldigingen ontwijken dan touren, maar in zijn gouden jaren zat hij amper stil. Voor iemand die zoveel tourde, had Manson weinig nodig. Sterker nog: voor een poosje telde zijn wensenlijst welgeteld twee items: Haribo-gummibeertjes en een kale hoer zonder tanden. Mannelijk of vrouwelijk: beide prima. Een man die al snel tevreden is, wij houden ervan. Al werd het lijstje van Manson gaandeweg langer en langer. Maskers, zuurstoftanks en Doritos-chips bleken toch wel een uitkomst.

James Brown,  the Godfather of Soul, verzoekt zijn manager slechts twee meisjes van onder de 21 jaar en een föhn voor hem te regelen

Een andere man met een korte rider was James Brown. The Godfather of Soul verzocht zijn manager slechts ‘twee meisjes onder de 21 jaar en een föhn’ voor hem te regelen. Maar goed dat de soullegende het MeToo-tijdperk niet hoefde mee te maken.

Honderd witte duiven 

De meest Britse eis in dit lijstje stamt van Keith Richards. De Stones-gitarist staat er namelijk op dat voor ieder concert een versgebakken shepherd’s pie op hem staat te wachten. Het hoofd van de Stones-beveiliging draagt de verantwoordelijk dat deze smeuïge ovenschotel tijdelijk arriveert, lekker ruikt én vers smaakt. Is dat niet het geval, dan moeten de 80.000 fans in de zaal maar gewoon even wachten.

Wie de titel van diva krijgt toebedeeld, kan zich daar maar beter naar gedragen. Want ja, waarom in hemelsnaam alleen maar bitterballen en blokjes kaas bestellen als je Beyoncé, Madonna of Mariah Carey heet? Zo hoef je The Queen of Pop niet op je feestje te verwachten als je geen plek kan bieden voor haar volledige inboedel. Madonna heeft graag dat haar kleedkamer tijdens ieder concert er exact hetzelfde uitziet als haar eigen huis. En dus moeten al haar meubels de godganse wereld over worden gesleurd. No place like home, zullen we maar zeggen. Zo voelt onze Madge zich toch overal thuis. Fijn. Ook voor haar entourage van 200 personen.

Mariah Carey zou voor haar shows zo’n twintig assistenten vooruitsturen om voor haar een splinternieuw toilet op te tuigen 

Haar collega Mariah Carey zoekt haar geluk in een andere hoek. Lees: op het toilet. De All I Want for Christmas-diva zou voor haar shows zo’n twintig assistenten vooruitsturen om voor haar een splinternieuw toilet op te tuigen en in te richten. Zodra die is goedgekeurd én ingelijfd, veegt La Carey haar (voor)bips af met louter roze toiletpapier. Tot zover vrij onschuldig allemaal. In 2009 haalde de zangeres echter de dierenlobby op haar hals, toen zij voor een kerstshow in een Brits winkelcentrum een bestelling plaatste voor twintig witte kittens en honderd witte duiven. “Het is ons gelukt om de duiven te vinden, maar de kittens bleken verschrikkelijk lastig,” aldus een gespannen concertpromotor destijds.

Zomaar een uitspraak van Mariah Carey na een vraag over haar divagedrag: “Of ik veeleisend ben? Ik denk niet dat ik veeleisend genoeg ben.” Laat dat maar over aan die andere koningin, Queen Bey. Mevrouw Beyoncé geniet een reputatie van ‘een van de makkelijkste artiesten om mee samen te werken’. Wij weten alleen niet in welke kringen. Haar kleedkamereisen? Daar gaat ie. Handgesneden ijsballen om uw keel mee af te koelen? Maar natuurlijk. Titanium rietjes van 900 dollar om uw alkalisch water mee te slurpen? Zeker, mevrouw. Een gloednieuwe toiletbril na ieder badkamerbezoek? Absoluut.

Juist ja: tussen alle reiskoffers van Beyoncé bevinden zich meerdere kisten met daar het label ‘toilet seats’. Weliswaar vervoerd onder een groot zwart zeil om spottende grapjes te voorkomen, maar toch. In 2019 deden enkele oud-werknemers (lees: slaafjes) een boekje open over hun tijd bij Beyoncé. “Niemand mocht haar in de ogen kijken en al zéker niet aanspreken. Haar eisen voor de backstage tijdens een show waren hallucinant. Over zowat alles moesten we witte zijde hangen. Zelfs over de vloer. En werknemers moesten de stof weer rechttrekken telkens wanneer ze erover wandelde. Haar beste vrienden trakteerde ze op een culinaire keuken, terwijl de rest van haar crew boterhammen met kaas kreeg.”

Als stoere heavy metal-band vraag je niet snel om smeuïge pindakaas en mosterd van een specifiek merkje in je kleedkamer. Mötley Crüe deed dat uiteraard wel. De band van Tommy Lee compenseerde die slappe eisen dan wel weer met een 12 meter lange boa constrictor, een automatisch geweer en het rooster van de lokale Anonieme Alcoholisten-bijeenkomsten. Nog even over die specifieke mosterd: in 1987 ging dat helemaal mis. De organisatie van een concert in New York had weliswaar een potje mosterd voor Mötley Crüe klaargezet, maar niet van het Grey Poupon-merk. “Ik was helemaal aangekleed en klaar om het podium op te gaan,” begon leadzanger Vince Neil zijn biecht in diens biografie Tattoos & Tequila. “Toen ik die Dijon-mosterd zag staan, dacht ik alleen maar: ik heb verdomme toch gezegd dat ik de schurft heb aan dat klotemerk!” Uit blinde woede smeet Neil het glazen potje tegen de muur. “De scherven vlogen in mijn hand. Er was veel bloed. Top de dag van vandaag kan ik mijn vinger niet strekken.” De rocker moest onder het mes in het lokale ziekenhuis en het concert werd afgelast. Klote Grey Poupon.

Een metalband die wel begrijpt hoe je een epische rider samenstelt is Slayer. In 2012 speelde de bende van Jeff Hanneman en Kerry King het Fun Fun Fun Fest in Texas plat. From the desk of Slayer, was de veelbelovende titel van hun backstage-wensenlijst destijds. Eronder volgde een heel, heel creatief lijstje. Zomaar een greep: 50.000 levende bijen, honderd sneeuwwitte geitjes (rijp voor de slacht), bloedbestendige paraplu’s, vier zwarte yogabalstoelen, tien dozen Gogurt-yoghurt, vier vip-kaartjes voor de Austin Ice Bats, één loopband, één ijsdweilmachine met volle tank, vier deorollers en één menselijke schedel gevuld met kaneelsnoepjes. Welke items de mannen van Slayer daadwerkelijk kregen, is niet bekend.

Zeven dwergen svp

Iggy Pop staat bekend als The Godfather of Punk, maar achter de schermen waarschijnlijk ook als Koning van de Kleedkamer. De man die zichzelf op het podium insmeerde met pindakaas, het publiek indook lang voordat stagediven een dingetje werd en zijn borstkas opensneed met glasscherven publiceerde zijn geniale wensenlijst in 2006 op zijn eigen website. En terecht. Wensenlijst is eigenlijk de verkeerde term: Iggy besloot van zijn rider een volledig boekwerk te maken. “Allereerst wil ik zeggen dat het een genoegen is om met jullie allemaal samen te werken. Waarschijnlijk,” zo begon de punker zijn verhaal, dat steevast naar iedere concertzaal werd verstuurd. Dat ging zo verder: “Weet je wat echt leuk zou zijn? Als jullie mijn kleedkamer niet zozeer op een typische rock-‘n-roll-manier zouden inrichten, maar meer… interessant? Snap je me? Interessant? Sta je aan mijn kant? Doe maar iemand met een beetje artistieke flair. Wellicht een homoseksueel?”

Ook op het gebied van eten en drinken wist Iggy precies wat hij wilde. “Graag wat verse gember, honing, citroenen en een scherp mes. Om gember-, honing- en citroenthee mee te maken. God mag weten waarom. En ook een beetje Chinese buskruitthee. Daarmee kunnen we proberen de kleedkamer op te blazen. Dat is een grapje, trouwens. Maar goed dat het hier geen luchthaven is.” Zo laveerde Iggy acht A4’tjes lang tussen serieuze eisen en sarcasme. “Ik wil ook graag iemand verkleed als Bob Hope, die fantastische Bob Hope-imitaties doet en al die hilarische Bob Hope-grappen vertelt over golf, Hollywood en Bing Crosby. Als dat niet lukt, dan graag zeven dwergen. Maar dan wel verkleed als die dwergen uit die prachtige Walt Disney-film. Lange mensen zijn uiteraard acceptabel. Motivatie weegt in deze zwaarder dan uiterlijk vertoon. Maar vergeet aub niet die puntige hoedjes.” Held.