Bij de politierechter: 'Een kloteavond in het kwadraat'

Niels (24) lijkt geen jongen die er een gewoonte van maakt om politieagenten met ‘kankerambtenaar’ aan te spreken. Overhemdje, spijkerbroek, nette leren schoenen. Zijn taalgebruik is zelfs bijna oubollig.

“Als ik het zo teruglees, dan moet ik toegeven dat ik helemaal niet aardig was tegen de jongeman die het politieverhoor afnam,” zegt hij zonder een greintje spot in zijn stem.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Hij neemt een behoorlijk risico door hier vandaag voor de rechter te verschijnen. In tegenstelling tot veel andere verdachten had hij ook de keuze het niet op een rechtszaak te laten aankomen. Als Niels gewoon de strafbeschikking van 400 euro had betaald, die enkele weken na het nachtelijke voorval op zijn deurmat viel, dan was er niets aan de hand geweest. Maar dat deed hij niet. Met het oog op zijn toekomst schreef hij een zogenaamde verzetsbrief. Hij studeert rechten en criminologie en hoopt straks in het verlengde van die twee studies een baan te vinden. Voor dat soort werk is een ‘verklaring van goed gedrag’ vaak een vereiste en Niels vreest dat zijn ‘kankerambtenaar’ zo’n verklaring weleens in de weg zou kunnen staan.

“Ik begrijp die vrees, en ik wil nergens op vooruit lopen,” zegt de rechter, “maar ik wil u er wel op wijzen dat een veroordeling door mij een stuk zwaarder weegt dan wanneer u gewoon betaald had. Beseft u dat?”

“Dat risico neem ik,” zegt Niels.

Stank voor dank

Het is een avond waarop alles fout gaat. Hij is op stap in zijn oude woonplaats, waar een groot, jaarlijks terugkerend feest in volle gang is. De kroegen puilen uit. Voor Niels is het een komen en gaan van vrienden, kennissen en andere oude bekenden. Een van hen, een jongen die wat al te diep in het glaasje heeft gekeken en nauwelijks nog op zijn benen kan staan, wordt door Niels naar buiten begeleid, waar de zatlap in de woorden van Niels ‘min of meer over hem heen kotst’.

Om het stank-voor-dank-gevoel nog wat verder in te wrijven, weigert de portier vervolgens om hem terug in het café te laten. Niels is kwaad. Hij heeft een paar drankjes op, maar is allesbehalve dronken. Na wat tevergeefs aandringen besluit hij zijn lot te accepteren en loopt richting zijn fiets, maar om redenen die voor hem totaal onduidelijk blijven, sommeert een agent hem de andere kant op te lopen. Hij kan niet bij zijn fiets komen. Dan ontploft Niels. Kankerambtenaar.

Hij bracht een paar uur door in een politiecel. Enkele dagen na zijn vrijlating belde hij het politiebureau om zijn excuses aan te bieden. De agent die hij beledigde, was niet aanwezig en liet daarna ook nooit meer iets van zich horen.

Niels wil niets goedpraten, zegt hij, maar hij denkt dat zijn gezichtsverlamming wellicht een rol speelde in het incident. De rechterhelft van zijn gezicht is volledig verlamd, waardoor zijn rechteroog altijd wijd openstaat. Het knippert niet. Mensen denken daarom regelmatig dat hij onder invloed is van drugs. Misschien dacht de agent hetzelfde, oppert Niels. Misschien stelde hij zich daarom wat intimiderender op dan nodig was. Hij hoopt op wat begrip en krijgt dat ook. De boete van 400 euro wordt door de rechter omgezet in een geheel voorwaardelijke boete van 250 euro.

Maar voorwaardelijk of niet, hij heeft voortaan wel een strafblad.