Bij de politierechter: 'Herkennen en ontkennen'

“Hallo!” zegt Hakim* (22) opgewekt bij binnenkomst. Voor iemand die al twee weken lang en naar eigen zeggen compleet onschuldig vastzit, maakt hij een opvallend goedgemutste indruk. Bovendien hangt hem nogal wat boven het hoofd.

Mocht de rechter straks dezelfde conclusie trekken als de officier van justitie, dan kan hij nog veel meer celovernachtingen tegemoetzien, plus een vordering van bijna 20.000 euro. Hij wordt ervan verdacht dat hij samen met een ander heeft ingebroken bij een supermarkt en daar onder meer sigaretten, telefoonkaarten en kleingeld heeft gejat met een totale waarde van vele duizenden euro’s.

“Ik ben dat niet op die foto’s,” zegt Hakim stellig en nog voordat hem een vraag is gesteld.

Bij de inbraak werden behalve een cilinderslot, een hangslot en een kluisdeur ook verschillende beveiligingscamera’s vernield, maar niet allemaal, of niet voldoende. Na de nachtelijke inbraak bleken er toch nog camera’s te zijn die de twee daders hadden vastgelegd. Op de beelden werd Hakim daarna door vijf verschillende agenten herkend, al duurde het nog even voordat hij daadwerkelijk werd opgepakt. Negen maanden om precies te zijn.

Anderhalf jaar lang was Hakim dakloos en ook daarna verscheen hij lange tijd niet op de radar. Tegenwoordig verblijft hij in een opvanghuis van het Leger des Heils waar hij zijn leven eindelijk weer op de rit lijkt te krijgen. Hij heeft een dak boven zijn hoofd, hij heeft een inkomen (een uitkering) en hij had zelfs zicht op een baan bij een fabrikant van siliconen borstprotheses. Helaas gooide zijn aanhouding roet in het eten. Twee dagen later zou hij een tweede gesprek hebben, maar toen zat hij dus in het huis van bewaring. Op basis van een vergissing, houdt hij stug vol.

Baard en zwart haar

“Als ik u nu zou meenemen naar een koffiehuis of een moskee,” zegt Hakim, “dan laat ik u zo 30 jongens zien die ook een baard en zwart haar hebben. Die lijken ook op die foto’s. Ik misschien ook, maar ik ben het niet, dat weet ik heel zeker.”

“Die agenten weten juist heel zeker dat u het wél bent,” zegt de rechter. “Ze kennen u goed. Ze hebben u in uw dakloze tijd tientallen keren op straat aangesproken. Ze zijn er honderd procent zeker van, verklaren ze.”

De foto’s en de verklaringen van de vijf politieagenten zijn cruciaal in de zaak tegen Hakim. Verder is er nul bewijs tegen hem.

“Geen DNA-sporen, geen vingerafdrukken, geen getuigen, de gestolen goederen zijn niet bij hem aangetroffen... niets van dat alles,” benadrukt zijn advocaat. “Alleen wat ronduit schimmige foto’s en de niet of nauwelijks onderbouwde verklaringen van vijf agenten, waarvan er twee bovendien tot op de letter exact hetzelfde zijn. Die zijn overduidelijk in samenspraak opgesteld en dat mag niet. Houden we drie agenten over die beweren mijn cliënt te herkennen, maar geen van drieën kan blijkbaar vertellen waaraan. Aan zijn neus? Aan zijn oren? Aan een moedervlek? Het staat er niet bij. Logisch ook, want ik herken hem óók niet. Zeker niet voor honderd procent. U wel?” besluit hij zijn betoog met een vragende blik op de rechter.

Op die vraag gaat de rechter niet in, maar uit zijn uitspraak valt het antwoord wel op te maken. Hij spreekt Hakim vrij. Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar het hele dossier riekt naar erg gemakzuchtig politiewerk. Hakim komt vandaag nog vrij. Met een beetje geluk kan hij nog met de borstprotheses aan de slag.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd