Bij de politierechter: 'Ik pis over je heen'

Tarik* (32) draagt een zwart T-shirt met een groot zilveren doodshoofd erop. Hij legt zijn petje op tafel, ploft neer op zijn stoel, kruist zijn armen strak over elkaar en blijft de hele zitting lang in precies diezelfde houding zitten.

Twee maanden geleden belde hij onaangekondigd bij zijn ex-vrouw aan. Haar moeder, die de deur opendeed, weigerde hem binnen te laten, maar dat was voor Tarik geen probleem. Hij wist dat zijn ex thuis was en brulde zijn boodschap, over zijn voormalig schoonmoeder heen, luidkeels de gang in.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

“Ik maak je af, ik maak je dood, ik maai je onderuit, ik pis over je heen,” leest de rechter droog op uit het dossier. “Heeft u dat gezegd?” vraagt hij.

“Nee,” zegt Tarik.

“Als ik je op straat tegenkom dan ben je voor mij, dan ga je eraan,” vervolgt de rechter. “Niet gezegd?”

Tarik schudt zijn hoofd.

“Ze moet vooral zo doorgaan, dan gaat ze vloeibaar eten. Dan sla ik al haar tanden eruit,” leest de rechter verder. “Ook niet gezegd?” vraagt hij.

“Ik heb niemand bedreigd,” zegt Tarik.

“Nou, dan is het maar goed dat ik het even navraag bij u, hè,” zegt de rechter die een paar pagina’s doorbladert en dan bij de passage aankomt waarbij Tarik door een politieauto wordt afgevoerd en vanaf de achterbank nog even doorgaat.

“Die kankerhoer gaat vreemd met een neger, ik maak ze allemaal dood,” leest de rechter. “Heeft u dat misschien wel gezegd?”

“Nee,” zegt Tarik.

“Ook niet gezegd. Dus wat u eigenlijk zegt is dat dit hele politierapport vol staat met leugens,” concludeert de rechter. “Blijkbaar,” bromt Tarik.

“Dat zou natuurlijk kunnen,” zegt de rechter. “We zien het niet veel, dat moet ik u er wel bij zeggen, maar het zóu kunnen. En waarom zou iedereen daarover liegen, denkt u?”

Tarik haalt zijn schouders op, zijn armen nog altijd strak over elkaar.

In de war

Zijn advocaat gooit het over een andere, iets kansrijkere boeg. Hij wijst de rechter op de brief die Tariks ex-vrouw naar aanleiding van zijn aanhouding schreef. Hoewel ze zelf degene was die de politie belde, wil ze niet dat haar voormalig echtgenoot vervolgd wordt. Ze was in de war, beweert ze, en had bovendien ‘niet het idee dat de politie er voor háár was, maar meer om haar ex een oor aan te naaien’. Haar aangifte wil ze intrekken. Hij is genoeg gestraft, vindt ze.

“Als zelfs het vermeende slachtoffer niet wil dat mijn cliënt gestraft wordt, wat heeft een straf dan voor zin?” vraagt de advocaat zich af.

Maar daarop weet de rechter wel een antwoord. Tarik heeft een strafblad van twaalf kantjes dat vol staat met bedreigingen en huiselijke geweldzaken. Van zijn laatste veroordeling liep zelfs de proeftijd nog, waardoor hem naast een nieuwe, ook nog een oude straf boven het hoofd hangt.

“U heeft kansen genoeg gehad,” leidt de rechter zijn uitspraak in, waarop Tarik opstaat, zijn petje van tafel pakt en richting uitgang loopt. De uitspraak – twee weken cel plus nog een week celstraf van zijn vorige veroordeling – wacht hij liever niet af.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd