Bij de politierechter: 'Een neus voor oplichting'

De langharige Mike* (36) laat zich vergezellen door twee dames. De ene is zijn advocate, de andere een begeleider van de afkickkliniek waarin hij zich een week geleden vrijwillig liet opnemen. Die laatste moet er op toezien dat hij na de rechtszaak zonder coke te snuiven naar de kliniek terugkeert. Maar dat zal geen probleem zijn, belooft Mike, die ook in nuchtere toestand een hyperactieve indruk maakt.

Het is hem al twee keer eerder gelukt om af te kicken, maar beide keren verviel hij daarna weer in oude gewoontes, vertelt hij openhartig. De eerste keer was nadat hij als beroepsmilitair met PTSS uit Afghanistan terugkeerde, de tweede keer toen zijn vrouw onaangekondigd de benen nam. Dit keer was de plotselinge en raadselachtige dood van zijn broer, nu ruim een jaar geleden, de aanleiding voor zijn terugval. Sindsdien gaat hij weer als een diehard junkie door het leven.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

De strafbare feiten die de officier van justitie opsomt zijn het gevolg daarvan. Of beter, zoals Mike zelf de eerste is om toe te geven: een klein deel daarvan.

Had de politie hem bij ál zijn geritsel betrapt dan had de rechtbank voor zijn zaak wel een week kunnen uittrekken. Ooit sloeg een agent hem zelfs twee keer op één dag in de boeien.

“Ben je nou alweer bezig?!?” vroeg hij.

“Dat was de druppel,” zegt Mike.

“Toen ben ik maar gewoon gaan bedelen.”

Grofweg ging hij op twee manieren te werk: de hightech deurbel (Hornbach) ter waarde van 250 euro en de twee flessen Moëtchampagne (Bijenkorf) jatte hij op bestelling. Achter de huidcrème (Eko Plaza), de pot vitamines (een apotheek) en de tien pakken melk (Albert Heijn) gaat een ander mechanisme schuil, legt Mike uit. “Eerst ging ik op straat op zoek naar kassabonnetjes. Bonnetjes die er nog een beetje fatsoenlijk uitzien, weet je wel. Met zo’n bon ging ik dan naar de desbetreffende winkel. Daar gebruikte ik hem gewoon als boodschappenlijst en met die spullen liep ik naar de kassa of naar de servicebalie. En dan vroeg ik mijn geld terug.”

“En daar verzon u dan nog een verhaal bij,” weet de rechter.

“Soms wel, ja. Zo’n pot huidcrème is natuurlijk wel heel erg een vrouwenproduct. Dan heb je wel wat uit te leggen, weet je wel.”

Bij de pot huidcrème verzon hij een oma die op het punt stond om euthanasie te plegen en haar kleinzoon om een allerlaatste boodschap stuurde. Helaas kwam hij met de verkeerde crème thuis. Bij de tien pakken melk verzon hij een heel opvangtehuis waar hij als vrijwilliger zou werken. Bij de vitamines kwam hij niet eens aan een smoes toe. Een winkelmedewerker had hem de pot uit de schappen zien halen voordat hij ermee naar de kassa liep.

Net als de tenlastelegging is ook het vonnis behoorlijk uit de kluiten gewassen. Voor de diefstallen en de oplichting krijgt hij 28 dagen cel waarvan de helft voorwaardelijk. Omdat Mike al veertien dagen in voorarrest zat, hoeft hij dus niet meer de cel in. Zijn vrijwillige opname in de afkickkliniek wordt per direct een verplichte opname. Zodra hij daarmee klaar is, moet hij zich melden bij de reclassering en is hij verplicht mee te werken aan urinecontroles. Mocht daaruit blijken dat hij toch weer gebruikt, dan volgt een nieuwe gedwongen opname in de kliniek voor de maximale duur van een jaar.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd