'Ze kreunen nu nog in het Chinees’

Patricia Paay staat bovenaan zijn lijstje. “Ze krijgt natuurlijk een percentage van iedere verkochte pop. Wat denk je? Zou ze het willen?”

Ze voelen koud aan, de dames van Johan Vlemmix. Hun vlees heeft de substantie van compact schuimrubber en hun huid voelt stroef, wat rubberachtig aan. “Ik kan ze wel opwarmen voor jullie, maar dan moet er eerst een stekker in hun poepertje,” zegt Vlemmix op een toon alsof hij ons een kopje koffie aanbiedt.

Het is wonderlijk om deze – nou niet bepaald met seksualiteit geassocieerde – excentriekeling dit soort teksten te horen zeggen. “Ik heb er nu zes in huis,” vervolgt hij, “ik importeer ze zelf uit China.” Nadat hij een exemplaar dat op een barkruk zit heeft ingeplugd, begint hij haar voortvarend in de armen, billen en borsten te knijpen. Er komen wat onverstaanbare hoge piepgeluiden uit de dame. “Hoor je? Ze kreunen nu nog in het Chinees, maar binnenkort worden de dames uitgerust met een Nederlandse spraakmodule en dan kunnen we ze verstaan.” Het gepiep zwelt aan als hij haar daarna weinig subtiel in haar kruis grijpt. Het vrouwtje heeft er zin in. Daar hoef je geen Chinees voor te begrijpen.

Vlemmix ontvangt ons in zijn gigantische villa in Eindhoven die hij zo’n anderhalf jaar geleden heeft aangeschaft. Het redelijk kitscherige bouwsel is nauwelijks te missen vanaf de weg. Het witte gevaarte lijkt nog het meest op een uit de kluiten gewassen woonwagen met dito wagenpark ervoor. Een verlengde witte limousine, een oude Jaguar, een of andere Mercedes-sport en nog wat minder opvallende vierwielers.

Maar al dat jongensspeelgoed valt tegenwoordig in het niet bij de nieuwe hobby van Vlemmix. Johan is in de ban van robotvrouwen. Sekspoppen uit China. Er is een gloednieuwe lading onderweg en hij is van plan om van zijn huis het grootste poppenhuis van Europa te maken. Maar waarom eigenlijk? Is Vlemmix, die in het verleden aandacht genereerde met een divers en bont bouquet aan uitzonderlijke hobby’s, nu echt volledig van het padje geraakt? Hoe komt een overtuigde koningshuisaanbidder en Oranjefanaat in hemelsnaam tussen de voorverwarmde rubberen dijen van een troostrobot terecht? Eenzaamheid?

“Nee,” zegt hij stellig. “Ik ben nooit eenzaam. Ik heb al een hele tijd geen relatie, maar ik heb het allemaal wel geprobeerd, hoor. Ik ben getrouwd geweest en heb ook kinderen. Maar elke dag naast iemand op de bank zitten en haar handje vasthouden, da’s niet echt voor mij weggelegd. Ik ben te druk met te veel dingen. Ik ben geen ADHD-type, ik ben een ADSL: de snelle versie ervan, haha.”

Sigaar uit eigen doos

We zijn in de kelderverdieping van huize Vlemmix en da’s niet zomaar een keldertje. Hier bevinden zich een restaurant, een kroeg (compleet met gok- en flipperkast), een (leeg) zwembad, een fitnessruimte, een bioscoop, een kluis waarin je makkelijk een kudde paarden en een olifant kwijt kunt en, sinds kort, een peeskamer. Gezellig is anders, hier beneden. De ruimtes, inclusief het zwembad, worden niet of zelden gebruikt waarvoor ze bedoeld zijn en zijn slechts functioneel verlicht. Alleen de muren van de restaurantruimte zijn gedecoreerd. Ze hangen vol met fotomontages.

Ik weet eigenlijk pas waarnaar ik kijk, als hij het uitlegt: “Dit is mijn kutkunst. Ik wilde vroeger eigenlijk kunstenaar worden, maar dat is er niet van gekomen. Een paar jaar geleden heb ik deze kutkunstwerken gemaakt. Fotomontages waarin meer of minder prominent een vagina te zien is.”

Dit is een voorstukje uit ons blad dat nu in de winkel ligt. Wil je het hele artikel over de nieuwe hobby van Johan Vlemmix lezen? Bestel Panorama dan hier, of lees het op Blendle.