Mylène loopt blauwtje bij Johan Derksen

Ik wil al heel lang een reportage maken over het muziek- en voetbalorakel Johan Derksen. Een leuke vorm leek me om een dag zijn chauffeur te zijn en hem in een mooie Amerikaanse oldtimer van afspraak naar afspraak te rijden en dan onderweg lekker wat slap te ouwehoeren. Een beetje zoals ik vroeger op RTL5 deed in het programma Mylène de la Haye P.A. Toen ik afgelopen weekend voor het eerst naar zijn theater blues spektakel - Johan Derksen Keeps the Blues Alive - ging kijken in Leeuwarden, hoopte ik stiekem dat ik hem voor dat idee kon strikken.

Degene waarvoor ik eigenlijk naar de show van Derksen ging luisteren was mijn held Michel van Dijk. Al vanaf bakvisstadium ben ik groot fan van zijn band Alquin en zijn stem en piepjong stond ik hem in de Maastrichtse schouwburg met open mond te bewonderen.

Pas veertig jaar daarna sprak ik van Dijk voor het eerst en toen werd hij een beetje verlegen van het feit dat ik vroeger toch wel wat stoute droompjes over hem heb gehad. Sindsdien hebben we vrij regelmatig contact.

Als Michel van Dijk me voorafgaand aan het optreden even mee naar de backstage foyer neemt, komt Derksen ook net binnen. Zal ik hem meteen aanschieten? Nee, maar niet voor de show. Het blijft oppassen met dat figuur. Derksen is slim, direct, heeft een dodelijke sneer over zich en is niet bang om lekker ongenuanceerd en politiek incorrect uit de hoek te komen. Hartstikke leuk, maar liever als iemand anders dan jijzelf het lijdend voorwerp is. Ik besluit te wachten tot na de show. 

Qua presentatie is Derksen het tegenovergestelde van een circusdompteur die trots als een pauw, borst vooruit over het podium loopt. Derksen schuifelt tussen de nummers een beetje bescheiden het podium op, voorovergebogen met zijn grijze haar als een middeleeuwse ridderhelm op zijn hoofd gedrapeerd waarbij zijn glimmende rode lakschoenen fel contrasteren met zijn donkere kleding en schudt dan losjes wat onderhoudende wetenswaardigheden uit zijn mouw. Over het ontstaan van de blues tijdens de slavernij in Amerika en hoe die oermuziek vanaf de katoenvelden in het Zuiden van Amerika via Britse bandjes (o.a. the Stones) uiteindelijk Nederland bereikte en bands als o.a. Cuby and the Blizzards inspireerde. Zijn lessen muziekgeschiedenis wisselt hij af met grappige kwinkslagen.

Als hij de Katwijkse zangeres A.J. Plug aankondigt – volgens hem de beste blueszangeres van Nederland – zegt hij: “De kwaliteit van A.J. Plug is bijzonder want er bestaan heel veel slechte blueszangeressen. Ze denken ‘als ik maar heel hard schreeuw, is het wel goed’ maar dat is natuurlijk niet zo want dan zou mijn vrouw ook een geweldige blueszangeres zijn.”

Plaspauze

De pauze wordt aangekondigd met de tekst: “Dit muzikale gezelschap is al een beetje bejaard en dus hebben we noodzakelijkerwijze een plaspauze in moeten stellen, we zien u over 15 minuten terug.” Maar hij krijgt pas echt de lachers op zijn hand als hij de geweldige Amerikaanse blueszangeres Kat Riggins introduceert: “In de vorige show zat ook een vakje blues en toen kreeg ik het commentaar dat de band te wit was. Dat er geen zwarte muzikanten inzaten. Nou, ik heb nu een blueszangeres gevonden die nóg zwarter is dan die vervelende mevrouw Simons.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Na de show haalt Michel van Dijk me weer op en terwijl we naar de artiestenfoyer lopen, komt Derksen ons tegemoet, al gekleed in zijn donkere winterjas. “Ga je al weg?” vraag ik. “Ja, ik ben moe,” antwoordt hij. “En ik moet roken, hoezo?” Enthousiast begin ik: “Nou, je weet misschien dat ik voor Panorama schrijf en het lijkt me aardig om…” Hij onderbreekt me met een vrij beslist: “Nee!” maar ik maak mijn verhaal desondanks af: “….om je een dag rond te rijden in een oude Amerikaan en je naar al je afspraken te brengen.” Hij wacht even maar blijft dan bij zijn beslissing: “Nee," klinkt het ferm. "Dat doe ik niet. De Nieuwe Revu en Panorama vind ik echt verschrikkelijke kutbladen.” Kijk, dat bedoel ik dus: Derksen is leuk totdat je zelf het lijdend voorwerp wordt. Ik heb heus wel eens een blauwtje gelopen in het verleden maar nog nooit  zo overtuigend als nu. Wanneer de Revu en Panorama de status 'verschrikkelijke kutbladen' hebben gekregen in zijn optiek weet ik niet want hij heeft er vaak genoeg ingestaan. Maar goed: dat was natuurlijk vóórdat hij  als muziek- en voetbalorakel wereldberoemd werd in Nederland door het programma VI. Later moet ik er ook wel weer om grinniken. Als je zoveel succes hebt als Derksen is één van de grote bijbehorende voordelen dat je volkomen vrij bent om te roepen wat je maar wil. Zelfs al ben je een politiek incorrect eigenwijs mannetje met een gek kapsel, een vreemde motoriek en glimmende rode schoentjes aan.