Spinvis: 'Ik hoef geen zwembad of raceauto'

Het is zes jaar sinds je laatste album. Wat heb je in de tussentijd gedaan?

Dit is gewoon mijn tempo. Mensen zien het telkens als een comeback, maar voor mij is het dat niet. Ik ben gewoon lekker bezig. Met voorstellingen, theaterteksten, muziek voor dansvoorstellingen. Ondertussen werk ik langzaam maar gestaag aan nieuwe liedjes. Een keer in de vijf jaar is dat dan af. Blijkbaar ligt het tempo van bands veel hoger. Razend knap, ik zou het ook wel willen, maar het lukt mij niet. Bands gaan met niks de studio in en twee weken later is het klaar.

Ben je hetzelfde te werk gegaan?

Vraag me niet hoe, want het is totale chaos. Maar ik speel alles zelf in, neem alles zelf op. Het voordeel is dat ik dingen makkelijker kan wissen. Er zijn zoveel versies van elk liedje. Omdat je het zelf allemaal voor het zeggen hebt, doet het geen pijn. Als je met een band bent en er moet nog even een perfecte drumlijn ingespeeld worden, dan zeg je niet zo gauw ‘O, hier doen we een drummachine’.

Hoe blijf je dan kritisch?

Nou, je hebt wel een kompas dat zegt wanneer iets goed is en vooral wanneer dat niet zo is. Dan vermoed je dat er nog iets in zit dat je nog niet hebt aangeboord. Dan móét je nog even doorzwoegen.

Komen mensen vaak naar je toe om te zeggen dat een tekst zó over hen gaat?

Absoluut. Een tekst als die van ‘Astronaut’ op mijn eerste plaat, die is gebruikt voor zowel geboortekaartjes als voor overlijdensberichten. Ik ga daar helemaal niks over zeggen. Het is een combinatie van woorden en beelden die voor ieder wat anders betekent. Da’s een grote eer, joh. Fantastisch.

Je bent over het algemeen optimistisch over Nederland. Dat het wel meevalt allemaal.

Het valt niet mee, maar ik heb wel vertrouwen in de toekomst en in jonge mensen. In de jongeren die hier nu opgroeien. Het is geen tijd van grote idealen, wat niet erg is. Iedereen leeft steeds meer in zijn eigen niche of bubbel. Je kan wereldberoemd zijn in je eigen specialiteit. Dat is niet vreemd, want het grijpt terug op de natuurlijke staat van de mens. Iedereen heeft een dorpje van 20, 25 mensen om zich heen. De stammen vroeger, dat waren niet meer dan 30 mensen. Daar zijn we op ingesteld. Daarom is de Nederlandse taal zo interessant. Er gebeurt bijvoorbeeld een hoop in de Nederlandstalige hiphop. Jongeren met een Turkse of Surinaamse achtergrond rappen in het Nederlands. Dat is fantastisch, maar ook begrijpelijk, want het is hun wereld. Die teksten gaan niet over The Bronx, maar over Lelystad. Een jongen van 14 denkt:ja, dit gaat over mij. Het is tof dat jongeren grijpen naar zaken die in hun leefwereld liggen.

Is het dorpje om jou heen veel veranderd de afgelopen 15 jaar?

Nee! De meeste vrienden komen op jonge leeftijd naar je toe. Daar komen heel langzaam of vrijwel niet nieuwe mensen bij. Echte vrienden. Je kent 1.000 mensen, maar dat zijn niet díé vrienden.

Ben je rijk van de muziek geworden?

Wat is rijk? Ik heb een bovengemiddeld inkomen, maar ik hoef geen zwembad of een raceauto. Dat komt mede doordat ik nu in staat ben om zijpaden te bewandelen. Ik maak filmmuziek, toneelteksten. Ik ben nu bezig met de muziek voor de film Vele hemels boven de zevende, naar een boek van Griet op de Beeck. Als je dat allemaal bij elkaar optelt, kun je daar goed van leven.

Heb je zin om het album live te gaan spelen?

Ik merk dat ik nu afscheid neem van een prettige tijd. Zolang het allemaal in je hoofd of in je studio zit, is het helemaal van jou. Dan ben je een soort God in je eigen paradijsje. Nu is het klaar en van iedereen. Maar ik heb wel zin om te gaan spelen. Ik heb twee nieuwe mensen in de band. Vrouwen. Nu zijn we met drie vrouwen en twee mannen, van alle leeftijden. Bassiste Diede is 22 geloof ik en Lucas is bijna 60. De dynamiek in de groep is echt fijn, geen apenrotsgedoe. Daar ben ik ook niet zo sterk in. Ik ben gek op vrouwen. Niet in de seksuele zin, maar hoe ze zijn met elkaar en hoe ze op elkaar reageren in een groep. Veel minder last van ego. Hoewel dat je ook ergens brengt. Ze zijn geduldiger, gevoeliger.