WIJ EISEN EEN HERKANSING, TOM!

Ha Jacobs,

Bijna een jaar geleden won Tom Dumoulin de Giro d’Italia. Het was in mijn 42-jarig bestaan pas de tweede keer dat een Nederlander een grote wielerronde won. De eerste was uiteraard good old Joop Zoetemelk die in 1980 de Tour de France won, maar als 4-jarige wist ik het unieke karakter van die prestatie nauwelijks op waarde te schatten. Goed beschouwd was de eindzege van Dumoulin dus de eerste die ik als wielerliefhebber bewust meemaakte. Of beter: had kúnnen meemaken. Het onfortuinlijke toeval wilde dat ik uitgerekend toen een dikke week in het straatarme Afrikaanse land Sierra Leone verbleef, waar ik op alle denkbare manieren van de buitenwereld was afgesloten. Alleen voor noodgevallen was er een noodtelefoon. Op het moment dat ik de beschaafde wereld achter mij liet en in het vliegtuig mijn telefoon voor een dikke week uitzette, had Tom de roze trui nog stevig om zijn schouders. Maar het venijn zat hem, met drie loodzware bergritten en een afsluitende tijdrit, zoals gewoonlijk in de staart. En daar zou ik tot mijn grote frustratie dus niets van meemaken.

Hoewel ik dagelijks werd ondergedompeld in armoede en andere hartverscheurende ellende, was de gedachte aan Tom nooit veraf (is dat gek?). Een keer maakte ik mij zelfs onsterfelijk belachelijk door in een dorp midden in het oerwoud, bij een groepje mannen te informeren naar de ontwikkelingen in de Giro. Ik geloof niet dat ze enig idee hadden waarover ik het had. Op 27 mei, een dag voor het einde van de Giro, was mijn vriendin jarig. Een noodgeval kon je dat onmogelijk noemen, maar het leek mij desondanks voldoende reden – lees: een goed excuus – om kortstondig van ‘de noodtelefoon’ gebruik te maken. Opgewonden belde ik mijn vriendin, maar de verbinding maakte een gesprek zo goed als onmogelijk. Van haar verhaal kon ik geen chocola maken. “Grrrrrr...... poepen...... grrrrrr...... berm...... grrrrrr...... hallo?...... grrrrr...... ziek...... trui kwijt...... grrrrrr...... hallo?...... grrrrrr...... diarree...... grrrrrr...... ben je daar nog?...... grrrrrrr...... hallo?” Pas toen ik twee dagen later in Brussel landde en ik mijn telefoon eindelijk weer mocht aanzetten, werd ik uit mijn lijden verlost. “YES!!!” brulde ik door het toestel. “YES! YES YES!” Vrijdag gaat in Jeruzalem de Giro 2018 van start. Wat denk je: gaat Tom me nog een herkansing geven? Arrivederci!

Bongiorno Davidse!

Of hij je nog een herkansing geeft? Dat mag ik hopen. Dat zou namelijk betekenen dat ook ik een herkansing krijg. Ik heb het hier al een keer gezegd, maar ik zeg het graag nog een keer: toen jij vorig jaar in de rimboe liep, zat ik eerst verkleed als cowboy op een paard in Beieren en had ik tijdens de afsluitende tijdrit naar Milaan een bruiloft in het zuiden van Engeland. Wat doen we toch rare dingen in historische wielertijden, hè? Ik heb me dit jaar één ding voorgenomen: zo’n belachelijke, slechte planning maak ik niet nog een keer. Dat heeft best vergaande gevolgen. Op zaterdag 19 mei ben ik uitgenodigd voor de bruiloft van prins Harry en Meghan. Daar ga ik dus niet naartoe, want dan rijdt het peloton naar de top van Monte Zoncolan. Gelukkig begrijpt Harry dat. Ik ga op 22 mei ook niet naar de verjaardag van Kim Holland, want dan pakt Tom het roze in de tijdrit naar Rovereto in Noord-Italië.

Ze probeerde me nog over te halen door te zeggen dat rond een uurtje of 16.00 alle porno op haar 3D-televisie zou plaatsmaken voor een paar strakke wielerbroekjes – op de een of andere manier vond ze dat ook wel opwindend – maar toch bedankte ik voor de uitnodiging. En ik meld me bij dezen ook meteen af voor de verjaardag van je vriendin, want op die dag eindigt de Giro in Rome. Tenzij je tussen al dat verjaardagsgeweld door kans ziet om de tv aan te zetten, dan spring ik misschien wel op de fiets. Je begrijpt: ik wil dit jaar geen meter, geen tegenstribbelende darm en geen huldiging voor het Colosseum missen. Als ik de kenners mag geloven, gaat Dumoulin namelijk in een betere vorm dan vorig jaar van start en we weten allebei waar dat toe kan leiden. Al ben ik bang dat een nieuwe Giro-zege van Tom lang niet zo euforisch wordt ontvangen dan die van vorig jaar. Althans, niet door mij. Wat dat betreft was die zege hetzelfde als het kampioenschap van Feyenoord. Die hunkering en dat verlangen gaf de schaal extra glans, zoals het unieke karakter van die Giro-overwinning, dat unicum, dat ook gaf aan die roze trui in Milaan. Dat is er nu wel een beetje van af, vind je niet? Alleen winst telt nu, al het andere is een teleurstelling. We moeten niet hopen op een herkansing, we eisen er gewoon één! Tutti groeti,