Elke week schrijft onze chef misdaad Vico Olling een column voor ons blad. Dit keer schrijft hij over een vrouw, gescheiden van haar geliefde door tralies en dikke gevangenismuren.
Eens in de zoveel tijd belt ze me op. Dan heeft ze een nieuwtje over haar vriend, die in de gevangenis zit. Hij zit daar nu bijna een jaar. Wel serieuze dingen, niet vanwege een verkeersboete of zo. Maar zijn zaak moet nog voor de rechter komen, dus haar vriend is onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Maar goed, hij zit daar dus wel, in die bajes. En zij bezoekt hem zo af en toe.
Lees ook Vico's column van vorige week: vriendschappelijke banden
Ze kende hem nog niet zo heel erg lang toen hij werd opgepakt. Ze voelde zich heel erg op haar gemak bij hem. Ja, dat was lang geleden dat ze zo gek was geweest op iemand. Hij was extreem lief voor haar en heel beschermend, maar hij was ook een echte vent. Dat heeft ze ook wel nodig hoor zo af en toe, een vent die even duidelijk maakt waar de grenzen liggen. Geen softie waar ze zo overheen kan lopen.
Voor hij werd opgepakt deden ze allerlei dingen samen. Ze gingen samen uit eten, of ze kookten samen thuis, heel gezellig. Dan waren ze eerst met z’n tweeën naar de supermarkt geweest en dan zette hij de hele supermarkt op stelten. Hij was een beetje gek en je kon onwijs lachen met hem. Zij houdt wel van een beetje geinen en hij is eigenlijk altijd overal voor in. Ze hadden de grootste lol.
En toen werd ie dus opgepakt.
Nu spreekt ze hem af en toe door de telefoon. En eens in de zoveel tijd gaat ze dus naar de gevangenis om hem te zien. Ze is dan de hele reis zenuwachtig, tot het moment dat ze die kop weer ziet van hem. Dan lacht ze en vergeet ze de muren om hen heen en lopen ze te babbelen en te geinen. De bewaarders moeten vaak een beetje met ze meelachen.
Maar er zit ook altijd een vervelend aspect aan die bezoeken. Hij zegt ieder bezoek dat ze door moet gaan met haar leven. Het is namelijk onduidelijk hoelang dit nog allemaal gaat duren, zegt hij dan tegen haar. Toen hij werd opgepakt kenden ze elkaar maar net en ondertussen zit hij nu al langer vast dan dat ze elkaar kenden. Wacht niet op mij, laat hij haar eigenlijk weten.
De vriendin van de gedetineerde zegt met een snik in haar stem: ‘Maar ik ben ook een vrouw. En ik heb ook af en toe een knuffel nodig’
Met tranen in haar ogen zegt ze dan tegen hem dat ze graag bij hem op bezoek komt, dat ze van hem houdt en dat ze zo graag weer met hem zou willen koken of door de supermarkt lopen. Dat ze daarop wacht. Hij lacht dan wat naar haar en zegt dan nog dat ze vrij is om te doen wat ze wil. Ze moet zich niet gebonden voelen. Als ze er maar voor hem is op de dag dat hij vrijkomt. Dat belooft ze.
Geef haar eens ongelijk.
Je leest deze column van Vico Olling en veel meer misdaadnieuws in editie 33 van Panorama, die vanaf vandaag (woensdag 14 augustus) in de winkel ligt en online te koop is. Abonneren kan natuurlijk ook gewoon en wel via deze link. Daarnaast kun je ons ook vinden op Blendle.